Przejdź do zawartości

Trevor Howard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trevor Howard
Ilustracja
Trevor Howard (1973)
Imię i nazwisko

Trevor Wallace Howard-Smith

Data i miejsce urodzenia

29 września 1913
Cliftonville

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 1988
Londyn

Zawód

aktor

Współmałżonek

Helen Cherry

Lata aktywności

1944-1988

Trevor Howard, właśc. Trevor Wallace Howard-Smith (ur. 29 września 1913 w Cliftonville, zm. 7 stycznia 1988 w Londynie) – brytyjski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych aktorów brytyjskich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jedyny syn Arthura Johna Howard-Smitha – agenta ubezpieczeniowego Lloyds'a na Cejlonie i kanadyjki Mabel Grey Wallace – pielęgniarki. Do 5 roku życia przebywał w Kolombo na Cejlonie, który opuścił wraz z matką w wieku 8 lat, udając się do Clifton College w Bristolu. Potem studiował w Royal Academy of Dramatic Art, którą ukończył w 1935 roku. Zadebiutował jako aktor w 1934 w sztuce Revolt in a Reformatory jeszcze jako student. Rok później został zauważony przez jednego z łowców talentów wytwórni filmowej Paramount, jednak odrzucił jej intratną propozycję, pragnąc poświęcić się karierze aktora teatralnego. W 1936 otrzymał propozycję z londyńskiego Royal Shakespeare Theatre, w którym do 1938 grał rolę jednego ze studentów w sztuce Terence’a Rattigana pt. French without Tears.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Z wybuchem wojny zgłosił się na ochotnika do RAF-u i British Army, jednak został odrzucony przez obydwie królewskie formacje. Pomimo to, w 1940 roku został powołany do Royal Corps of Signals – brytyjskiej służby wsparcia łącznościowo-informacyjnego. Jako podporucznik służył w jednostce wczesnego wykrywania RAF aż do 1943, kiedy stał się inwalidą wojennym. Pomimo że w środowisku aktorskim i pośród jego fanów krążyły legendy o jego odwadze i bohaterskiej przeszłości kombatanta, podczas której miał jakoby brać udział w tajnych operacjach w okupowanej Norwegii i alianckiej inwazji na Sycylię, w The National Archives można odnaleźć dokumenty mówiące o jego „psychopatycznych skłonnościach” jako o powodzie zwolnienia ze służby[1].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Karierę aktorską rozpoczął w filmach wojennych – The Way Ahead (1944), Droga do gwiazd (1945) oraz w Spotkanie (1945) – zwłaszcza ten ostatni film, wyreżyserowany przez Davida Leana, triumfator festiwalu w Cannes w 1946, przyniósł mu światowy rozgłos. Po nich przyszły równie udane role w Tajemniczy nieznajomy i Green for Danger (obydwa z 1946) oraz They Made Me a Fugitive (1947). W 1947 Laurence Olivier zaprosił go do teatru Old Viс do udziału w Poskromieniu złośnicy w roli Petruchia. Pomimo doskonałych recenzji za tę rolę w samym The Times[2] i ugruntowanej renomy świetnego aktora teatralnego, zwrócił się ponownie ku filmowi, przyjmując propozycję Davida Leana zagrania jednej z głównych ról w dramacie z 1949 roku pt. Namiętni przyjaciele, który również okazał się sporym sukcesem. Swoją pozycję doskonałego aktora filmowego ugruntował przez następne lata obrazami: Trzeci człowiek z 1949, Klucz z 1958 (nagroda BAFTA) i Synowie i kochankowie z 1960 (za którą otrzymał nominację do Oscara). W większości z tych filmów Howard grał brytyjskich oficerów lub mundurowych i właśnie takim został na całe lata zapamiętany. Innym, godnym uwagi w dorobku aktora filmem z tego okresu był The Heart of the Matter z 1953 i Manuela z 1957, za które aktor otrzymał nominacje do nagrody BAFTA. Z początkiem lat 60. XX wieku zaczął być określany mianem najlepszego aktora brytyjskiego, a pozycję tę ugruntowują dzisiaj role w tak znanych filmach jak: Bunt na Bounty (1962), Ojciec Wirgiliusz (1964), Morituri (1965), Express Von Ryana (1965), Szarża lekkiej brygady (1968), Bitwa o Anglię (1969), Córka Ryana (1970), Superman (1978), Gandhi (1982). Jego ostatnim filmem był Brzask z 1988 roku.

W repertuarze telewizyjnym Howard zadebiutował w 1963 roku. Do jego bardziej znaczących filmów w dorobku telewizyjnym należą Hedda Gabler (1963), The Invincible Mr Disraeli (1963) – który przyniósł mu nagrodę Emmy, Catholics (1973), Staying On (1980) i Zulus Czaka, Piotr Wielki i Wigilia (wszystkie z 1986). Pomimo udanej kariery filmowej nie porzucił teatru, chociaż na deskach scenicznych od 1947 roku pojawiał się jedynie okazjonalnie. Do najbardziej renomowanych jego występów należała rola Łopachina w Wiśniwoym sadzie Czechowa w adaptacji z 1954 i kapitana w The Father Strindberga z 1964. Jego ostatnią teatralną rolą był występ w brytyjskiej adaptacji Walca toreadorów Jeana Anouilha z 1974 roku.

Repertuar Szekspira

[edytuj | edytuj kod]

W literaturze przedmiotu Howard często określany jest jako aktor szekspirowski[3]. Do jego najlepszych ról w tym repertuarze zalicza się kreacje Petruczia w Poskromieniu złośnicy z 1947 i tytułową rolę w Królu Learze w spektaklu TV BBC z 1986.

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu służby wojskowej, Howard powrócił do teatru, gdzie w sztuce The Recruiting Officer (1943) poznał aktorkę Helen Cherry, którą poślubił rok później. Udany, chociaż bezdzietny związek trwał aż do śmierci Howarda w 1988 roku.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
  • The Way Ahead (1944)
  • Spotkanie (1945)
  • Droga do gwiazd (1945)
  • Tajemniczy nieznajomy (1946)
  • Green for Danger (1946)
  • They Made Me a Fugitive (1947)
  • Nieodrodna córka (1947)
  • Namiętni przyjaciele (1949)
  • Trzeci człowiek (1949)
  • Odette (1950)
  • Golden Salamander (1950)
  • The Clouded Yellow (1950)
  • Lady Godiva Rides Again (1951)
  • Wykolejeniec (1952)
  • The Gift Horse (1952)
  • The Heart of the Matter (1953)
  • La mano dello straniero (1954)
  • Les amants du Tage (1955)
  • The Cockleshell Heroes (1955)
  • Run for the Sun (1956)
  • W 80 dni dookoła świata (1956)
  • Interpol (1957)
  • Manuela (1957)
  • A Day in Trinidad, Land of Laughter (1957)
  • Klucz (1958)
  • Korzenie Niebios (1958)
  • Moment of Danger (1960)
  • Synowie i kochankowie (1960)
  • The Lion (1962)
  • Bunt na Bounty (1962)
  • Man in the Middle (1963)
  • Ojciec Wirgiliusz (1964)
  • Operacja Kusza (1965)
  • Ekspres Von Ryana (1965)
  • Morituri (1965)
  • Likwidator (1965)
  • Mak również jest kwiatem (1966)
  • Agent o dwóch twarzach (1966)
  • Pretty Polly (1967)
  • The Long Duel (1967)
  • Szarża lekkiej brygady (1968)
  • Bitwa o Anglię (1969)
  • Córka Ryana (1970)
  • Lola (1970)
  • Porwany (1971)
  • Nocny gość (1971)
  • To Catch a Spy (1971)
  • Maria, królowa Szkotów (1972)
  • Agresja (1972)
  • Papież Joanna (1972)
  • Ludwig (1972)
  • Catholics (1973)
  • A Doll's House (1973)
  • Who? (1973)
  • Dom przy ulicy Harrow 11 (1974)
  • Persecution (1974)
  • Cause for Concern (1974)
  • Szaleństwo (1974)
  • Hrabia Monte Christo (1975)
  • Honor pułku (1975)
  • Hennessy (1975)
  • Asy przestworzy (1976)
  • Albino (1976)
  • Korzenie mafii (1976)
  • The Bawdy Adventures of Tom Jones (1976)
  • Eliza Fraser (1976)
  • Ostatni film o Legii Cudzoziemskiej (1977)
  • Babel Yemen (1977) (voice)
  • Slavers (1978)
  • Stevie (1978)
  • Superman (1978)
  • Meteor (1979)
  • Huragan (1979)
  • The Shillingbury Blowers (1980)
  • Wilki morskie (1980)
  • The Shillingbury Blowers (1980)
  • Sir Henry at Rawlinson End (1980)
  • Opowieść skrzydlatego wiatru (1981)
  • Lata świetlne (1981)
  • Muppety na tropie (1981)
  • Misjonarz (1982)
  • Gandhi (1982)
  • Flashpoint Africa (1984)
  • Miecz bohaterów (1984)
  • Jerzy Waszyngton (1984)
  • Ten piorun uderza zawsze dwa razy (1985)
  • Dust (1985)
  • Z biegiem czasu (1986)
  • Obce ciało (1986)
  • Zulus Czaka (1986)
  • Piotr Wielki (1986)
  • Christmas Eve (1986)
  • Biała intryga (1988)
  • Brzask (1988)
  • Bezbożny (1988)

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rachel Williams: A CV that proved a recipe for disaster – US channel axes British celebrity chef. [w:] The Guardian [on-line]. 2008-03-03. [dostęp 2010-11-13]. (ang.).
  2. No Sir! Stars who refused honors. [w:] CNN.INTERNATIONAL.COM [on-line]. 2003-12-21. [dostęp 2010-11-13]. (ang.).
  3. Jan Słodowski, Andrzej Roman: Gwiazdy światowego kina. Leksykon. Warszawa: Editions Spotkania, 1992, s. 104. ISBN 83-85195-83-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy