Frew McMillan
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1942 |
| Wzrost |
183 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1969 |
| Zakończenie kariery |
1983 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
2 |
| Najwyżej w rankingu |
39 (3 czerwca 1974) |
| Australian Open |
1R (1971) |
| Roland Garros |
3R (1967, 1971, 1972) |
| Wimbledon |
3R (1970, 1978) |
| US Open |
QF (1972) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
63 |
| Najwyżej w rankingu |
1 (23 sierpnia 1977) |
| Australian Open |
1R (1971) |
| Roland Garros |
W (1972) |
| Wimbledon |
W (1967, 1972, 1978) |
| US Open |
W (1977) |
Frew Donald McMillan (ur. 20 maja 1942 w Springs) – południowoafrykański tenisista, zwycięzca dziesięciu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa 1974, lider rankingu ATP deblistów.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Przez kilka lat w drugiej połowie lat 70. figurował w czołowej setce rankingu gry pojedynczej, wygrał dwa turnieje (m.in. Monachium 1974) i w dalszych pięciu był w finale, jednak sukcesy odnosił głównie w zawodach gry podwójnej. W parze z Bobem Hewittem wygrywał French Open (1972), Wimbledon (1967, 1972, 1978), US Open (1977), ATP Finals (1978), otwarte mistrzostwa Włoch (1967); w parze z Jimmym Connorsem wygrał m.in. halowe mistrzostwa USA w 1974. W sierpniu 1977 po raz pierwszy sklasyfikowany był na pierwszym miejscu w rankingu ATP deblistów[1]. Po raz ostatni na szycie listy był w lutym 1979, a łącznie zajmował to miejsce przez osiemdziesiąt pięć tygodni.
Odnosił także sukcesy w grze mieszanej. W parze z Annette Van Zyl wygrał French Championships 1966, z Betty Stöve wygrał Wimbledon w 1978 i 1981 (1979 przegrali w finale). Wygrał także US Open 1977 i 1978 (ze Stöve).
Przez lata tworzył z Bobem Hewittem jedną z najlepszych par deblowych w historii tenisa. Sukcesy zawdzięczali przede wszystkim wzajemnemu zrozumieniu na korcie i wzorowej grze wolejowej. W 1967 wygrali turniej wimbledoński nie tylko nie tracąc seta, ale nawet nie przegrywając ani razu własnego podania.
W latach 1965–1978 reprezentował Południową Afrykę w Pucharze Davisa rozgrywając trzydzieści meczów, z których w dwudziestu pięciu zwyciężył. W 1974 zdobył z reprezentacją trofeum w finale przeciwko Indiom, które na znak protestu przeciw apartheidowi zrezygnowały z udziału w meczach o puchar[2][3].
Frew McMillan wyróżniał się na korcie charakterystyczną białą czapeczką, a także rzadkim stylem – grał oburącz zarówno forhend, jak i bekhend. Po zakończeniu kariery bez większego powodzenia zajmował się pracą trenerską, a od 1994 również komentowaniem tenisa w telewizji (głównie w stacji Eurosport). W 1992 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
[edytuj | edytuj kod]Gra podwójna (5–0)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 9 lipca 1967 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Bob Hewitt
|
 Roy Emerson Ken Fletcher
|
6:2, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 4 czerwca 1972 | French Open, Paryż | Ceglana | Bob Hewitt
|
 Patricio Cornejo Jaime Fillol
|
6:3, 8:6, 3:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 3. | 9 lipca 1972 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bob Hewitt
|
 Erik Van Dillen Stan Smith
|
6:2, 6:2, 9:7 |
| Zwycięzca | 4. | 11 września 1977 | US Open, Forest Hills | Ceglana | Bob Hewitt
|
Brian Gottfried Raúl Ramírez
|
6:4, 6:0 |
| Zwycięzca | 5. | 8 lipca 1978 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bob Hewitt
|
Peter Fleming John McEnroe
|
6:1, 6:4, 6:2 |
Gra mieszana (5–6)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 5 czerwca 1966 | French Championships, Paryż | Ceglana | Annette Van Zyl
|
 Ann Haydon-Jones Clark Graebner
|
1:6, 6:3, 6:2 |
| Finalista | 1. | 13 września 1970 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Judy Tegart Dalton
|
Margaret Smith Court Marty Riessen
|
4:6, 4:6 |
| Finalista | 2. | 12 września 1976 | US Open, Forest Hills | Trawiasta |  Betty Stöve
|
Billie Jean King Phil Dent
|
6:3, 2:6, 5:7 |
| Finalista | 3. | 2 lipca 1977 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Betty Stöve
|
Greer Stevens Bob Hewitt
|
6:3, 5:7, 4:6 |
| Zwycięzca | 2. | 11 września 1977 | US Open, Forest Hills | Ceglana | Betty Stöve
|
Billie Jean King Vitas Gerulaitis
|
6:2, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 3. | 8 lipca 1978 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Betty Stöve
|
Billie Jean King Ray Ruffels
|
6:2, 6:2 |
| Zwycięzca | 4. | 10 września 1978 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Betty Stöve
|
Billie Jean King Ray Ruffels
|
6:3, 7:6 |
| Finalista | 4. | 7 lipca 1979 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Betty Stöve
|
Greer Stevens Bob Hewitt
|
5:7, 6:7(7) |
| Finalista | 5. | 9 września 1979 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Betty Stöve
|
Greer Stevens Bob Hewitt
|
3:6, 5:7 |
| Finalista | 6. | 7 września 1980 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Betty Stöve
|
Wendy Turnbull Marty Riessen
|
6:7, 2:6 |
| Zwycięzca | 5. | 4 lipca 1981 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Betty Stöve
|
Tracy Austin John Austin
|
4:6, 7:6(2), 6:3 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Frew McMillan [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-02-27].
- ↑ Dave Seminara, The Year the Davis Cup Felt Empty, „The New York Times”, 28 listopada 2009, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-27] (ang.).
- ↑ Puchar Davisa | Tenis NET [online], www.tenis.net.pl [dostęp 2018-02-27] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-08-13] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-08-13] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2017-08-13] (ang.).