Amilopectina
| Amilopectina | |
|---|---|
 | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 9037-22-3 |
| PubChem | 439207 |
| ChemSpider | 388347 |
| UNII | 4XO4QFV777 |
| Número CE | 232-911-6 |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | variable |
| Masa molecular | variable |
| Aspecto | po branco |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
A amilopectina é un dos polímeros que forman parte do amidón, xunto coa amilosa. É un polisacárido característico das plantas e as algas [1], moi ramificado, composto por moitas unidades de glicosa (de 2.000 a 200.000), e cun peso molecular que pode ser de máis de 100 millóns de daltons. É soluble en auga [2] (aínda que en textos non actualizados se informe do contrario[3]).
As unidades de glicosa que a forman están unidas por enlace O-glicosídico α(1→4) formando unha cadea liñal. A cadea ten ramificacións cada 24-30 unidades de glicosa, e no punto de ramificación o enlace glicosídico é α(1→6). A molécula resultante pode ser rapidamente degradada encimaticamente polos extremos das súas moitas ramificacións. En comparación, o outro compoñente do amidón, a amilosa, ten menos puntos por onde poida comezar o ataque encimático, polo que se hidroliza máis lentamente e ten unha maior densidade e é insoluble.
Os animais teñen un polisacárido similar á amilopectina chamado glicóxeno, coa mesma composición, estrutura ramificada e tipo de enlaces, pero que ten ramificacións máis numerosas (cada 8-12 unidades de glicosa) e cada rama é máis curta.
A función da amilopectina é a reserva enerxética. As plantas almacenan amidón en orgánulos especializados chamados amiloplastos, e, en menor cantidade, nos cloroplastos fotosintéticos. Cando a célula precisa enerxía, a planta hidroliza o amidón, liberando a glicosa, que pode ser oxidada despois na respiración celular. Os seres humanos e outros animais poden dixerir a amilopectina utilizando encimas amilases, que hidrolizan os enlaces α(1→4), e os encimas desramificantes α(1→6)-glicosidases, que hidrolizan os enlaces α(1→6) dos puntos de ramificación.
Un gránulo de amidón está constituído por un 70 % de amilopectina en peso, e o resto é amilosa, pero isto varía dependendo da fonte analizada. Os amidóns que teñen máis amilopectina, preto do 100 %, denomínanse céreos, como os de certos tipos de arroz, millo ou pataca. Noutros tipos de pataca o contido é menor, dun 75%, por exemplo. Hai patacas modificadas xeneticamente para producir só amilopectina, e en 2010 foi aprobada a comercialización en Europa da pataca Amflora [4][5].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Enciclopedia Británica.[Ligazón morta]
- ↑ "Amylose, Amylopectin (starch)". GMO Compass. Arquivado dende o orixinal o 08 de setembro de 2012. Consultado o 2011-02-07.
- ↑ "Which Starch Fraction is Water-Soluble, Amylose or Amylopectin?". Eric.ed.gov. Consultado o 2011-02-07.
- ↑ "A Comisión Europea aproba a pataca Amflora.". Arquivado dende o orixinal o 06 de decembro de 2012. Consultado o 29 de setembro de 2011.
- ↑ "Notification for Placing the Potato Clone EH92-527-1, Being Genetically Modified for Increased Content of Amylopectin, on the Market" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de agosto de 2011. Consultado o 2011-08-17.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- International Starch Institute Arquivado 12 de outubro de 2008 en Wayback Machine.
- Amilopectina Arquivado 19 de novembro de 2012 en Wayback Machine. (en francés)
