مجزاگری
مجزاگری یا کلویزونیسم (به فرانسوی: Cloisonnisme) یکی از سبک‌های نقاشی پسادریافتگری است که در آن اَشکال تخت نشان داده می‌شوند و به‌وسیلهٔ خطوط محیطی تیره از یکدیگر جدا می‌شوند. این واژه توسط منتقدی به نام ادوارد دوژاردین در مورد نقاشی‌های گروه هنرمندان مستقل در مارس ۱۸۸۸ مطرح شد.[۱] پل گوگن، پل سروز، لوئیس آنکتن و امیل برنار از نقاشان این سبک بودند. بیشتر هنرمندان مجزاگر همچنین در جنبش ترکیب‌گری که رابطه نزدیکی با این سبک داشت فعال بودند.
نگارخانه
[ویرایش]-
زنان و کودکان برتون (تحت‌تاثیر امیل برنار)، ونسان ون گوگ، نوامبر ۱۸۸۸. -
بینش پس از مراسم، پل گوگن، ۱۸۸۸. -
زن درحال خواندن، لوئیس آنکتن، ۱۸۹۰. -
طلسم، پل سروز، ۱۸۸۸.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ دوژاردین، ادوارد: (!Aux XX et aux Indépendants: le Cloisonismé (sic، Revue indépendante، پاریس، مارس ۱۸۸۸، صفحه ۴۸۷-۴۹۲.