انتزاع‌گرایی تغزلی

رانی لندفیل.

انتزاع‌گرایی تَغَزُلی شیوه‌ای از نقاشی وابسته به هیجان‌نمایی انتزاعی در دو دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ است. به این شیوه «انتزاع‌گرایی غِنایی» هم گقته شده‌است. از ویژگی‌های این مکتب شور شاعرانه و بهره‌گیری از رنگ‌های تابناک است.

انتزاع‌گرایی تغزلی نه تنها با جنبش‌های حجم‌گرایی (کوبیسم) و فراواقع‌گرایی (سوررئالیسم) که قدیمی‌تر از آن بودند در تقابل بود بلکه با انتزاع‌گرایی هندسی نیز تقابل داشد.

البته اصطلاح انتزاع‌گرایی تغزلی در برخی متون معنایی تقریباً مبهم دارد و در نوشته‌های مختلف با مفاهیم متفاوتی به کار رفته‌است ولی به‌طور کل به جنبه‌های عمدتاً شهودی (در مقابل هندسی) فرم‌های نقاشی انتزاعی به ویژه آثار مربوط به هیجان‌نمایی (اکسپرسیونیسم) انتزاعی و هواخواهان آن گفته می‌شود. از این اصطلاح غالباً برای توصیف کاربرد آزادانه و افراطی و پرتجمل رنگ استفاده می‌شود.

جستارهای وابسته

• رنگ‌افشانی (تاشیسم)

منابع

• Carmean, E.A. Toward Color and Field, Exhibition Catalogue, Houston Museum of Fine Arts, 1971.