ศึก

ดูเพิ่ม: ศก และ ศก.

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) เศิก, สึก, เสิก

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *sɤkᴰ¹ˢ (“ศัตรู; สงคราม”), จากภาษาจีนเก่า 賊 (OC *zɯːɡ, “โจร”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈᩮᩥᩢ᩠ᨠ (เสิัก) หรือ ᩈᩮᩥ᩠ᨠᩡ (เสิกะ), ภาษาอีสาน เสิก, ภาษาลาว ເສິກ (เสิก), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᦲᧅ (เสีก), ภาษาไทใหญ่ သိုၵ်း (สึ๊ก), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜤𑜀𑜫 (สึก์), ภาษาจ้วง caeg (สัก "โจร ลัก ทหารศัตรู") ; เทียบภาษาเขมรเก่า សើក (เสิก, “ทหาร; ความขัดแย้งทางทหาร”), ภาษาเขมร សឹក (สึก); การสะกดคำถูกปนเปื้อนมาจาก ศึกษา ซึ่งเป็นคำยืมจากภาษาสันสกฤต

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สึก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sʉ̀k
	ราชบัณฑิตยสภา	suek
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sɯk̚˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		สึก

คำนาม

ศึก

1. การใช้กำลังเข้าประหัตประหารกันอย่างรุนแรงระหว่างรัฐหรือประเทศตั้งแต่ 2 รัฐ หรือ 2 ประเทศขึ้นไป

   ศึกชายแดน

2. การต่อสู้กันระหว่างบุคคลกับบุคคลหรือระหว่างพวกหนึ่งกับอีกพวกหนึ่ง

   ศึกล้างบาง

   ศึกล้างโคตร

3. โดยปริยายหมายถึงการเกิดขัดแย้งต่อสู้เป็นปฏิปักษ์ขึ้นในใจ

   ศึกในอก