Przejdź do zawartości

SU-100

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SU-100
Ilustracja
Egzemplarz muzealny w Czechach
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

Średnie działo samobieżne

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4 osoby

Historia
Prototypy

1944

Produkcja

1944–1946

Egzemplarze

ok. 4500

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny 12-cylindrowy, widlasty, czterosuwowy W-2-34 o mocy maksymalnej 500 KM

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

465 l oleju napędowego

Pancerz

spawany z walcowanych płyt pancernych utwardzanych powierzchniowo
grubość: 20 – 110 mm

Długość

9,45 m

Szerokość

3,00 m

Wysokość

2,24 m

Prześwit

0,40 m

Masa

31,6 t

Osiągi
Prędkość

50 km/h

Zasięg pojazdu

310 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata D-10S kal. 100 mm
z zapasem 34 naboi
2 pistolety maszynowe PPSz lub PPS
później: 2 karabinki AK i wkm przeciwlotniczy DSzK

SU-100 – średnie działo samobieżne produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W końcu 1943 roku, w związku z planowanym przezbrojeniem czołgu T-34 w armatę 85 mm, konieczne stało się dalsze wzmocnienie uzbrojenia dział samobieżnych. Podjęto decyzję o skonstruowaniu nowego średniego działa samobieżnego, wyposażonego w armatę 100 mm. Zespół pod kierunkiem gen. F. Pietrowa z Fabryki Artyleryjskiej nr 9 w Swierdłowsku, skonstruował nową armatę oznaczoną D-10. Równocześnie, w fabryce „Uralmaszzawod” w Swierdłowsku, dokonano adaptacji kadłuba działa SU-85. Podstawowe modyfikacje zastosowane w nowym pojeździe, to:

- zmiana uzbrojenia z armaty kal. 85 mm na 100 mm

- pogrubienie pancerza czołowego z 45 do 75 mm

- dodanie wieżyczki dowódcy kompatybilnej z czołgiem T-34/85

- użycie nowo zaprojektowanych części z czołgu T-34/85

- wiele mniejszych zmian, np.: zamiana celownika MK-III na MK-IV

SU-100 w muzeum w Izraelu
Działo samobieżne SU-100 przed Muzeum Rewolucji w Hawanie

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Nowe działo samobieżne przyjęto do uzbrojenia armii radzieckiej w lipcu 1944, a do końca 1944 roku dostarczono ok. 500 nowych dział. W pierwszej połowie 1945 wyprodukowano jeszcze ok. 700 wozów.

W 1944 roku zostało zaprojektowane działo Uralmasz-1, znane jako SU-101 i drugi prototyp uzbrojony w armatę 122 mm SU-102, jednak nie weszło do produkcji ze względu na koniec wojny.

Były one niezwykle efektywnym środkiem walki z nowymi typami czołgów niemieckich. Odegrały bardzo istotną rolę w końcowej fazie wojny, m.in. w operacji balatońskiej i berlińskiej.

Od kwietnia 1945 roku, działa SU-100 znalazły się w uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego, ale większe ich ilości dotarły dopiero po wojnie. Na uzbrojeniu Wojska Polskiego pozostawały do końca lat 60.

W okresie powojennym, działo SU-100 weszło na uzbrojenie armii państw Układu Warszawskiego oraz Kuby i państw arabskich. Zostało użyte bojowo w wielu regionalnych konfliktach zbrojnych (np. wojna koreańska, wojny arabsko-izraelskie). Do dziś pełnią służbę w kilku państwach.

Od 2015 roku działa SU-100, wraz z T-34 są używane w Jemeńskiej wojnie domowej, gdzie część tych maszyn została zniszczona przez lotnictwo, lub poprzez kierowane pociski przeciwpancerne.

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]
Rosyjski SU-100 w 2013 roku.

Byli użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Egzemplarze muzealne

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce zostało zachowane tylko jedno działo samobieżne SU-100. Pojazd znajduje się w Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu – oddziale Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Masa – 31,6 t.
  • Załoga – 4 ludzi.
  • Wymiary – długość całkowita 9,45 m, długość kadłuba 6,10 m, szerokość 3,00 m, wysokość 2,24 m, prześwit 0,40 m.
  • Uzbrojenie – 1 armata 100 mm wz. 1944 D-10S, 2 pistolety maszynowe 7,62 PPSz, po wojnie: 2 karabinki AK i 1 wkm przeciwlotniczy DSzK; kąty ostrzału w płaszczyźnie poziomej 16 stopni, w płaszczyźnie pionowej od -2 stopni do +17 stopni. Przyrządy celownicze i obserwacyjne – 1 peryskopowy przyrząd dowódcy, 1 celownik teleskopowy TSz-19, 1 panorama artyleryjska Goertza, 3 peryskopy obserwacyjne, 5 szczelin obserwacyjnych (po wojnie urządzenia noktowizyjne).
  • Amunicja – 34 naboje do działa, 300 nabojów do pm, 20 granatów ręcznych.
  • Pancerz – spawany z płyt walcowanych o grubości – jarzmo armaty 110 mm, przód 75 mm, boki i tył 45 mm, dno i góra 20 mm.
  • Napęd – silnik wysokoprężny, 4-suwowy, widlasty 12-cylindrowy W-2-34, średnica cylindrów 150 mm, skok tłoków 180–186 mm, stopień sprężenia 15, pojemność 38880 cm³, moc maksymalna 500 KM przy 1800 obr./min, chłodzony cieczą.
  • Paliwo – olej napędowy, pojemność zasadniczych zbiorników paliwa 465 l, dodatkowych 270 l (Nie podłączone do układu paliwowego. Paliwo trzeba było przepompowywać do zbiorników głównych), zużycie paliwa 270 l/100 km drogi lub 350 l/100 km terenu.
  • Instalacja elektryczna – jednoprzewodowa 24 V.
  • Łączność – zewnętrzna – radiostacja krótkofalowa 10-RF-26F, wewnętrzna – wewnętrzny telefon czołgowy TPU-47.
  • Osiągi – moc jednostkowa 11,6 kW/t (15,8 KM/t), nacisk jednostkowy 0,82 kg/cm, prędkość maksymalna 50 km/h, zasięg po drodze 310 km, w terenie 180 km.
  • Pokonywane przeszkody – wzniesienia 35 stopni, rowy szerokości 2,50 m, ściany wysokości 0,73 m, brody głębokości 1,10 m.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Anthony Cordesman, After The Storm: The Changing Military Balance in the Middle East, London: Bloomsbury Publishing, 2016, s. 112–124, 701, ISBN 978-1-4742-9256-6.
  2. Aram Nerguizian, Anthony Cordesman, The North African Military Balance: Force Developments in the Maghreb, Washington DC: Center for Strategic and International Studies Press, 2009, s. 44–46, ISBN 978-089206-552-3.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o Trade Registers, Armstrade.sipri.org [dostęp 2013-06-20].
  4. United Nations Register of Conventional Arms: Report of the Secretary-General, New York: United Nations, 14 lipca 2016 [dostęp 2016-10-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-04].
  5. The oral history of forgotten wars. veteranangola.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-16)]..
  6. Central Intelligence Bulletin, Langley: Central Intelligence Agency, 3 stycznia 1963 [dostęp 2017-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-24].
  7. Soviet Ground Force Weapons And Armored Vehicles, Langley: Central Intelligence Agency, 1969 [dostęp 2017-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy