Linia biełgorodzka
Linia biełgorodzka (ros. Белгородская черта) – linia umocnień zbudowana przez Carstwo Rosyjskie w latach 1635 do 1653 dla ochrony przed najazdami Tatarów i zablokowania prowadzącego w głąb państwa moskiewskiego Szlaku murawskiego, Szlaku izjumskiego i kałmuckiego. Linię obronną zbudowano na terenie późniejszej Ukrainy Słobodzkiej wzdłuż ufortyfikowanych miast Ochtyrka—Biełgorod—Olszańsk—Woroneż—Tambow—Wałujki—Stary Oskoł—Kursk.
Linia miała też zapobiegać ucieczkom chłopstwa pańszczyźnianego na stepy.
Całkowita długość umocnień wynosiła 800 km (750 wiorst)[1]. W skład linii wchodziły forty z drewnianymi umocnieniami oraz wieżami strażniczymi. Ponadto na przypuszczalnych szlakach tatarskich najazdów lokalizowano wały ziemne oraz przeszkody z bali.
Do zarządzania tą linią obronną stworzono osobny okręg wojskowy: Biełgorodzkij Razriad (rus. Белгородский разряд), przez co zdecentralizowano zarządzania potencjałem militarnym na tym obszarze.
Założenie to praktycznie uniemożliwiało tatarskie najazdy na ziemie rosyjskie z uwagi na trudność jego sforsowania[1]. Linia straciła swoje znaczenie obronne w XVII wieku, gdy zastąpiła ją położona bardziej na południe Linia Izjumska.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Carol B. Stevens: Rosyjskie Wojny 1460-1730 Narodziny Mocarstwa. Warszawa: Bellona, 2010, s. 163. ISBN 978-83-11-11-711-2.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Малий словник історії України / Відповідальний редактор Валерій Смолій. — К.: Либідь, 1997.
- Carol B. Stevens: Rosyjskie Wojny 1460-1730 Narodziny Mocarstwa. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11-711-2.