Generał brygady
| Aktualne oznaczenie stopnia | |
 naramiennik | |
 kurtka nieprzemakalna | |
| Oznaczenie stopnia do 1939 | |
 naramiennik |
Generał brygady – wysoki stopień wojskowy. W Wojsku Polskim najniższy stopień generalski. Niższym stopniem jest pułkownik, a wyższym generał dywizji.
Stopień generała brygady w Wojsku Polskim II Rzeczypospolitej wprowadzony został w 1922 roku[1].
Oznaczenia stopnia
[edytuj | edytuj kod]Oznaki w kolorze srebrnym: wężyk generalski i jedna gwiazdka na naramiennikach i otoku czapki; dwa galony na daszku; orzełki na kołnierzach kurtek od mundurów i płaszczy[1].
Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku generał brygady na daszku czapki garnizonowej posiadał dwa galony szerokości 6 mm naszyte obok siebie w odstępie 2 mm; zewnętrzny naszyty w odległości 6 mm od krawędzi daszka na całej długości jego łuku. Na taśmie otokowej czapki – wężyk generalski szerokości 3 cm i wysokości 3,5 cm. Ponadto na środku taśmy otokowej w przerwie wężyka jedna gwiazdka umieszczona na linii równoległej do krawędzi taśmy. Na naramiennikach – wężyk generalski wysokości 3,5 cm umieszczony w poprzek całego naramiennika, w odległości 5 mm od wszycia rękawa oraz jedna gwiazdka umieszczona wzdłuż linii prostej biegnącej przez środek naramiennika, w odległości 1 cm od wężyka[2].
W Wojsku Polskim Królestwa Kongresowego oznaką stopnia były epolety z grubymi bulionami z 2 gwiazdkami[3].
W Armii Księstwa Warszawskiego oznaką stopnia były epolety z 2 gwiazdkami, haft (wężyk) na czapce, kołnierzu, mankietach i rabacie - pojedynczy[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Laprus 1971 ↓, s. 124.
- ↑ Przepisy ubiorcze WP 1972 ↓, s. 49-55.
- ↑ a b Linder 1960 ↓, s. oznaki stopni.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
- Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
- Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze "Książka", 1919.
- Przepisy ubiorcze żołnierzy Sił Zbrojnych w czasie pokoju; sygn. Mund.–Tab. 3/52. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1952.
- Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.