Bitwa pod Skorzowem
50°31′32″N 20°44′46″E/50,525556 20,746111| II wojna światowa | |||
| Czas |
4 sierpnia 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Skorzów i teren wokół miejscowości | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
blokada drogi z Buska do Kielc | ||
| Wynik |
zwycięstwo oddziałów partyzanckich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w 1939  | |||
| 50°31′32″N 20°44′46″E/50,525556 20,746111
| |||
Bitwa pod Skorzowem – bitwa partyzancka stoczona 4 sierpnia 1944 roku przez oddziały Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich pod Skorzowem z oddziałem armii niemieckiej[1].
Przebieg bitwy
[edytuj | edytuj kod]Wykonując rozkaz zablokowania drogi z Buska do Chmielnika wydany przez Wacława Ćmakowskiego komendanta powiatowego AK, jeden z oddziałów Armii Krajowej zablokował drogę zajmując stanowiska w okolicy wsi Skorzów. Oddział dowodzony był przez sierż. Jana Jopa. Liczył około 40 ludzi i posiadał na uzbrojeniu oprócz karabinków i pistoletów maszynowych dwa karabiny maszynowe MG. Oddział Wehrmachtu nadciągnął drogą od strony Wygody Kozińskiej. Doszło do walki. Plan blokady nie był jednak należycie przygotowany i kilkunastu żołnierzy niemieckich niepostrzeżenie weszło do wsi Skorzów, co skomplikowało położenie oddziału AK i groziło jego rozbiciem[2].
Do rozbicia oddziału jednak nie doszło bowiem otrzymał on niespodziewaną pomoc ze strony kwaterującego w pobliskim lesie oddziału Batalionów Chłopskich. Dowodzący oddziałem Henryk Grabala słysząc odgłosy toczącej się walki podążył z oddziałem do Skorzowa. Bechowcy zajęli stanowiska w obrębie budynków majątku Skorzów. Była to pozycja górująca nad pobliską drogą i zapewniająca bardzo dobre pole ostrzału. Po wejściu do walki oddziału BCh, sytuacja została opanowana. W czasie narady dowódcy partyzanccy ustalili, że nawet połączone siły partyzanckie są zbyt szczupłe do prowadzenia równorzędnej walki i podjęli decyzję o wycofaniu oddziałów. Po walce dowódca oddziału Henryk Grabala za odwagę i zachowanie zimnej krwi w wykonywaniu rozkazów wyróżnił kilku swoich żołnierzy między innymi dowódcę plutonu Szczepana Korubę oraz Władysława Koźbiała i Jana Stawiarskiego[3].
Straty partyzantów były niewielkie, jeden zabity i jeden kontuzjowany. Kontuzji doznał Jan Jop, dowódca oddziału AK po ugodzeniu kamieniem w biodro. Straty niemieckie to czterech zabitych i kilkunastu rannych. Nie są to jednak dane dokładne bowiem zabitych i rannych wycofujący się oddział Wehrmachtu zabrał ze sobą[4].
Następnego dnia po potyczce, dowództwo koncentrujących się w okolicy wsi Janina oddziałów partyzanckich Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich, wysłało patrole celem rozpoznania okolicy przed planowanym wspólnym z armią radziecką atakiem na Busko-Zdrój. Patrol dowodzony przez bosmana Szczepana Korubę, na niedawnym polu bitwy pod Skorzowem zorganizował kolejną zasadzkę. W czasie potyczki zginął oficer niemiecki a kilku żołnierzy zostało rannych[5]. Po tej akcji Niemcy na ten odcinek drogi skierowali dwa pojazdy pancerne. Po ostrzelaniu wsi Kozina pociskami zapalającymi spłonęło osiem domów[6].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
Partyzantom uczestniczącym w tych walkach po zakończeniu II wojny światowej w Wygodzie Kozińskiej zbudowano pomnik, zaprojektowany przez Leszka Kurzeję, którym w okresie Polski Ludowej opiekowali się uczniowie szkoły podstawowej w Szańcu. Na tablicy wyryto napis, Uczestnikom bohaterskich walk partyzanckich z hitlerowcami oraz partyzantom bestialsko pomordowanym przez okupanta w latach 1939-1944. Społeczeństwo Wygody Kozińskiej i okolicy[7].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Z dala od Wykusu 1988 ↓, s. 221, 222, 223,.
- ↑ Z dala od Wykusu 1988 ↓, s. 222,.
- ↑ Kartki z przeszłości 1965 ↓, s. 132,.
- ↑ Z dala od Wykusu 1988 ↓, s. 223,.
- ↑ Podziemni żołnierze wolności 1973 ↓, s. 410,.
- ↑ Kartki z przeszłości 1965 ↓, s. 131, 132, 223,.
- ↑ Przewodnik 1988 ↓, s. 317,.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Leopold Wojnakowski: Z dala od Wykusu. Warszawa: LSW, 1965.
- Franciszek Faliszewski: Kartki z przeszłości ruchu ludowego w byłym powiecie stopnickim. Kielce: Wydawnictwo Łódzkie, 1988.
- Piotr Pawlina: Podziemni żołnierze wolności. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1973.
- Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1988.
