Formuła 1 Sezon 1994

Sezon 1994 Formuły 1 – 45. sezon o Mistrzostwo Świata Formuły 1. Tytuł mistrza kierowców zdobył Michael Schumacher, natomiast mistrzostwo konstruktorów zdobyła ekipa Williams. Był to jeden z najtragiczniejszych i kontrowersyjnych sezonów w historii tego sportu.

Sezon 1994 Mistrzostw Świata Formuły 1
ilustracja
Inauguracja

27 marca

Zakończenie

13 listopada

Liczba wyścigów

16

Mistrzowie
Kierowcy

Michael Schumacher

Konstruktorzy

Williams

Poprzedni sezon Następny sezon
Williams FW16
Benetton B194

Opis sezonu

edytuj

Zmiany i regulacje techniczne

edytuj
 
Ayrton Senna

Sezon 1994 miał stać pod znakiem dominacji zespołu Williams oraz Ayrtona Senny. Odejście z Formuły 1 ówczesnego mistrza świata, Alaina Prosta oraz przejście Brazylijczyka z nie najszybszego przecież McLarena do bezapelacyjnie najlepszego wówczas Williamsa z mocnymi i niezawodnymi silnikami Renault miało dać Sennie czwarty tytuł mistrzowski. Jednakże przed sezonem FIA w celu uatrakcyjnienia rywalizacji w Formule 1 wprowadziła pewne zmiany regulaminowe, by "najbardziej w wyścigu liczyły się umiejętności kierowcy". Nadal używano silników 3,5 l, ale zakazano stosowania ABS-u, kontroli trakcji, aktywnego zawieszenia, elektronicznego akceleratora oraz skrętnych wszystkich czterech kół. To te udogodnienia (głównie kontrola trakcji oraz aktywne zawieszenie) spowodowały, iż zespół Williamsa odnosił miażdżącą przewagę nad rywalami w sezonach 1992 oraz 1993. Tak więc trzeba było wybudować całkiem nowy bolid, FW16, który mimo swej perfekcyjnej aerodynamiki nie był udany. Dużym uniedogodnieniem był wąski kokpit. Mimo to Williams pozostał murowanym faworytem sezonu 1994.

Początek sezonu

edytuj

Już przedsezonowe testy zapowiadały, że będzie to sezon, w którym nie obejdzie się bez poważniejszych wypadków. Jyrki Järvilehto złamał jeden z kręgów lędźwiowych na torze Silverstone w styczniu, a Jean Alesi złamał kark w trakcie testów w kwietniu na torze Mugello.

Sezon otwierał wyścig o Grand Prix Brazylii na torze Interlagos. Pole position zdobył idol miejscowych kibiców i zarazem główny pretendent do tytułu, Ayrton Senna. Do 21 okrążenia wyścigu prowadzący w wyścigu Senna jechał przed Michaelem Schumacherem po czym obaj kierowcy w tym samym czasie zjechali do boksów celem tankowania. Jednakże podczas postoju w boksach został on wyprzedzony przez Schumachera dzięki szybszemu pit-stopowi od Senny (pojawiły się później sugestie, iż "Schumiemu" w nielegalny sposób zwiększono przepustowość tankowania), a ścigając Niemca, popełnił błąd i wypadł z zakrętu – uszkodzony Williams nie nadawał się do dalszej jazdy. Bardzo groźnie wyglądał natomiast wypadek debiutującego Josa Verstappena z Martinem Brundlem. Na szczęście ani Holendrowi, ani Anglikowi nic poważniejszego się nie stało. Drugie miejsce w wyścigu zajął Damon Hill, a trzecie Jean Alesi.

Trzy tygodnie później przed wyścigiem o Grand Prix Pacyfiku na goszczącym pierwszy raz Formułę 1 torze TI Circuit Aida pole position ponownie wywalczył Senna. Jednakże podczas wyścigu przed pierwszym zakrętem uczestniczył on w karambolu i odpadł z wyścigu zaledwie kilkaset metrów po starcie. Ten wyścig był jednocześnie kompromitacją zespołu Williams-Renault, gdyż wyścigu również nie ukończył partner zespołowy Senny Damon Hill z powodu awarii układu przeniesienia napędu w jego samochodzie. Wyścig ponownie wygrał Schumacher, wyprzedzając Austriaka Gerharda Bergera oraz rewelacyjnego Brazylijczyka Rubensa Barrichello. Po wyścigu w samochodach Ferrari odkryto formę kontroli trakcji, ale nie ukarano zespołu.

Następny wyścig miał odbyć się 1 maja na torze Imola.

Grand Prix San Marino 1994

edytuj

Wyścig ten nie bez powodu jest zwany "czarnym weekendem". 29 kwietnia o godzinie 13:15 podczas piątkowych treningów na zakręcie Variante Bassa przy prędkości około 220 km/h Rubens Barrichello uderzył w wysoki, niebezpieczny krawężnik. Jego Jordan wzbił się w powietrze, uderzył w siatkę oddzielającą kibiców od toru, po czym przekoziołkował. Cały wypadek wyglądał przerażająco, ale na szczęście Brazylijczyk "tylko" złamał nos i stracił przytomność. Gdyby nie błyskawiczna reakcja prof. Sida Watkinsa, Barrichello prawdopodobnie połknąłby język, co mogłoby się skończyć tragedią.

Następnego dnia, podczas drugiej sesji kwalifikacyjnej, około godziny 13:20, przy prędkości ponad 300 km/h Austriak Roland Ratzenberger rozbił się swoim Simtekiem na zakręcie Villeneuve; jego głowa bezwładnie opadła w dół. Przeprowadzono błyskawiczną akcję reanimacyjną, a następnie odwieziono Ratzenbergera do szpitala w Bolonii, jednakże nie udało się Austriaka uratować. Godzinę po wypadku ogłoszono, że Roland Ratzenberger nie żyje.

 
Zakręt Tamburello w 1994 roku

Pomimo tak tragicznego wydarzenia zdecydowano się rozegrać wyścig, albowiem w przypadku jego odwołania administracja toru poniosłaby wielomilionowe straty. Na starcie wyścigu o godzinie 14:00 doszło do bardzo groźnie wyglądającego wypadku. Benetton Fina Jyrkiego Järvilehto zgasł. Na Fina najechał przy prędkości ponad 200 km/h Portugalczyk Pedro Lamy. Koło Lotusa Lamy'ego przeskoczyło nad płotem i raniło 9 kibiców; Portugalczyk przyznał później, że gdyby najechał na Järvilehto pod innym kątem, byłoby wielce prawdopodobne, że obaj utraciliby życie. Po tym wydarzeniu na tor wyjechał dość powolny safety car, jakim wtedy był Opel Vectra A. Jego niska prędkość właśnie była później kwestionowana, jako że jadące za nim bolidy, ze względu na niską prędkość traciły ciśnienie w oponach. Lider wyścigu Ayrton Senna podjechał wtedy do Vectry i nerwowo gestykulując zachęcał do zwiększenia prędkości. Zjechał on z powrotem do boksów na szóstym okrążeniu. Senna i Michael Schumacher oddalili się od reszty stawki. Zaledwie okrążenie później o godzinie 14:17 na szybkim zakręcie Tamburello lider wyścigu, Ayrton Senna, wjechał w bandę przy prędkości 218 km/h. Oficjalnym powodem tego wydarzenia, uznanym przez sąd, jest pęknięcie drążka kierowniczego; wymieniane są jednakże również inne, takie jak np. najechanie przez Sennę na odłamek bolidu Järvilehto, czy utrata siły dociskowej na skutek niskiego ciśnienia w oponach. Sennę przewieziono do szpitala w Bolonii, gdzie o godzinie 18:40 ogłoszono, iż Brazylijczyk nie żyje. We wraku jego samochodu odkryto austriacką flagę, którą Senna po ewentualnym zwycięstwie w wyścigu chciał wystawić na publiczny widok i przejechać z nią jedno honorowe okrążenie – na cześć Ratzenbergera. W dalszej części wyścigu Érik Comas był o krok od tragedii po tym, gdy w wyniku nieporozumienia wyjechał na tor – niewiele brakowało, a uderzyłby swoim Larroussem w helikopter medyczny. W tym samym wyścigu podczas wyjazdu z boksów Minardiemu Michelego Alboreto odpadło koło i ciężko raniło mechanika Ferrari.

Wyścig wygrał Michael Schumacher, przed Nikolą Larinim i Miką Häkkinenem. Z powodu śmierci kierowców nie dano tamtego dnia tradycyjnego szampana zwycięzcom.

Po Imoli

edytuj

Wstrząśnięty światek Formuły 1 udał się na następny wyścig, do Monako, gdzie zdarzył się kolejny wypadek. W trakcie kwalifikacji do wyścigu (które wygrał Schumacher) Saubera rozbił Austriak Karl Wendlinger, który na skutek tego zderzenia zapadł w śpiączkę na dwa tygodnie. Czwarty wyścig z rzędu wygrał Michael Schumacher, który znalazł się przed Martinem Brundlem i Gerhardem Bergerem. Po tym wyścigu Niemiec pokonywał swojego najgroźniejszego rywala, Damona Hilla stosunkiem punktowym 40:7 i wydawało się, że nic nie będzie w stanie zatrzymać Niemca w drodze po tytuł.

Następnym wyścigiem w kalendarzu było rozgrywane 29 maja Grand Prix Hiszpanii na torze Circuit de Catalunya. W trakcie kwalifikacji (pole position wywalczył drugi raz z rzędu Michael Schumacher) Simteka doszczętnie rozbił włoski debiutant Andrea Montermini, który wskutek tego złamał kości stopy. Wyścig po raz pierwszy w sezonie wygrał Damon Hill. Poza tym na podium znaleźli się jeszcze Michael Schumacher oraz dość niespodziewanie Brytyjczyk Mark Blundell jeżdżący słabym wówczas Tyrrellem.

Kwalifikacje do Grand Prix Kanady również należały do Schumachera, który zdobył swoje trzecie z rzędu pole position. Wygrał on także wyścig, wyprzedzając drugiego Damona Hilla oraz trzeciego Jeana Alesiego. Mimo że w następnym wyścigu, o Grand Prix Francji, pole position wywalczył Hill, przerywając tym samym serię Schumachera, to jednakże Niemiec triumfował w wyścigu (drugi był Hill, trzeci Berger). Następnym wyścigiem w kalendarzu był wyścig o Grand Prix Wielkiej Brytanii.

Afery wokół Benettona

edytuj
 
Mika Häkkinen podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii

Podczas okrążenia rozgrzewkowego do Grand Prix Wielkiej Brytanii (pole position wywalczył Damon Hill) Schumacher mimo zakazu regulaminowego wyprzedził Damona Hilla (po wyścigu twierdził, że nie wiedział o takim przepisie). Nałożono za to na niego karę stop & go, jednakże Niemiec zignorował ją. Wskutek tego odebrano Schumacherowi drugie miejsce, więc podium wyglądało następująco: pierwszy Hill, drugi Alesi, trzeci Häkkinen.

Na półmetku sezonu Schumacher miał 66 punktów, a Hill 39.

Jednakże kara, jaką nałożono na Schumachera, polegała nie tylko na odebraniu 6 punktów, ale również na wykluczeniu Niemca z wyścigów o Grand Prix Niemiec oraz Grand Prix Węgier. Ostatecznie po złożeniu przez zespół apelacji Niemiec pojechał w tych wyścigach, ale zabroniono mu startu w Grand Prix Włoch i Grand Prix Portugalii.

Pole position przed wyścigiem o Grand Prix Niemiec wywalczył Damon Hill; Schumacher był dopiero czwarty. Ku rozpaczy miejscowych kibiców Schumacher wycofał się na dwudziestym okrążeniu z powodu awarii silnika Forda. Wyścig ten wygrał Gerhard Berger na Ferrari. Znakomicie spisali się kierowcy LigierówOlivier Panis był drugi, a Éric Bernard trzeci.

Jednakże wyścig w Niemczech zostanie zapamiętany głównie z powodu pożaru, jaki miał miejsce w boksach podczas tankowania Benettona Josa Verstappena. Pośrednią przyczyną było nielegalne zwiększenie przepustowości tankowania z 12 do 14 litrów na sekundę poprzez usunięcie siatkowego filtra. Benetton tłumaczył się, że przedstawiciel producenta urządzeń do tankowania, firmy Intertechnique, wyraził zgodę na usunięcie tego filtra. Zespół Larrousse potwierdził tę wersję wydarzeń (jednakże należy pamiętać, że team ten kupował w owym czasie od Benettona skrzynie biegów). Ponadto zarzucono zespołowi, iż stosował on zakazany przez regulamin system "launch control", pozwalający na optymalny, zautomatyzowany start poprzez wykorzystanie pełnej możliwości układu napędowego. Po badaniu dokonanym przez specjalistyczną firmę, LDRA, okazało się, iż w oprogramowaniu ukryto instrukcje umożliwiające samoczynne sterowanie sprzęgłem, obrotami silnika i skrzynią biegów. Benetton oświadczył, iż nigdy z tych instrukcji nie korzystano ponieważ ukryto je przed kierowcami tak, by ci z nich nie korzystali, a usunięcie ich jest zbyt kosztowne i może negatywnie wpłynąć na inne systemy. LDRA ustaliła, w jaki sposób aktywowało się system: albo przez wywołanie menu programów, zjechanie na sam dół (poniżej ostatniej opcji), najechanie kursorem na – wydawałoby się – puste miejsce, i wciśnięcie odpowiedniego klawisza, albo z pozycji kierowcy za pomocą sekwencji komend wprowadzanych za pomocą pedałów i dźwigienek biegów. Mimo tych ustaleń ostatecznie postanowiono nie karać zespołu.

Następnym krajem, jaki gościł wyścigi Formuły 1 w sezonie 1994, były Węgry. Pole position do wyścigu o Grand Prix Węgier wywalczył Michael Schumacher, który wygrał ten wyścig. Drugi do mety dojechał Damon Hill, a trzeci Jos Verstappen, który na ostatnim okrążeniu wyprzedził, mającego problemy ze swoim McLarenem, Martina Brundle'a.

Podczas deszczowych kwalifikacji do Grand Prix Belgii pierwsze pole startowe wywalczył zupełnie nieoczekiwanie Rubens Barrichello na Jordanie. Wyścig wygrał Schumacher, ale badanie techniczne przeprowadzone po wyścigu wykazało, że wymagana regulaminem deska umieszczona pod podłogą bolidu nie ma odpowiedniej grubości. Ostatecznie postanowiono zdyskwalifikować Schumachera, dzięki czemu zwycięstwo przy "zielonym stoliku" odniósł Damon Hill (drugie miejsce zdobył Häkkinen, trzecie – Verstappen).

Końcówka sezonu

edytuj
 
Gerhard Berger i Jean Alesi

Chcąc marzyć o tytule mistrza świata, Hill musiał wykorzystać szansę, jaką był fakt, iż miejsce Schumachera w zespole na dwa wyścigi zajął Jyrki Järvilehto. Dwa pierwsze miejsca startowe do wyścigu o Grand Prix Włoch, ku ogromnej uciesze włoskich tifosi, zajęli kierowcy FerrariJean Alesi i Gerhard Berger. Wyścig jednakże wygrał Hill, wyprzedzając Bergera i Häkkinena. W kolejnym wyścigu (o Grand Prix Portugalii) pole position zdobył również kierowca Ferrari – Berger, jednakże podwójne zwycięstwo odniósł zespół Williamsa – triumfował Damon Hill przed Davidem Coulthardem i Miką Häkkinenem. W klasyfikacji ogólnej przewaga Schumachera "stopniała" do jednego punktu.

Gdy Schumacher wrócił za kierownicę bolidu po odbyciu kary, wygrał wyścig o Grand Prix Europy, rozgrywane na torze Circuito Permanente de Jerez. Zdobył on także pole position. Drugie miejsce w wyścigu zajął Damon Hill, a trzecie – trzeci raz z rzędu – Mika Häkkinen.

Deszczowy wyścig o Grand Prix Japonii wygrał Damon Hill przed Michaelem Schumacherem (wywalczył pole position) oraz Jeanem Alesim.

Do ostatniego wyścig sezonu, Grand Prix Australii, Schumacher przystępował z przewagą jednego punktu nad Damonem Hillem (stosunek 92:91). Pole position do tego wyścigu wywalczył mistrz świata z 1992 roku, Brytyjczyk Nigel Mansell na Williamsie, z przewagą 0,02 sek. nad Schumacherem i 0,65 sek. nad Hillem. W trakcie wyścigu prowadzenie objął Schumacher. Na 35. okrążeniu Niemiec wyjechał na pobocze, uderzył bolidem w betonową barierę ochronną, a po powrocie na tor przyblokował próbującego go wyprzedzić Brytyjczyka tak niefortunnie, że spowodował wypadek, w wyniku którego obaj odpadli z wyścigu. Po wyścigu Niemiec upierał się, że nie spowodował kolizji celowo; FIA uwierzyła jego tłumaczeniom i zadecydowała o przyznaniu tytułu Schumacherowi, który po bardzo emocjonującym, tragicznym i kontrowersyjnym sezonie pokonał w klasyfikacji Damona Hilla o jeden punkt. Wyścig na torze w Adelajdzie wygrał Mansell.

Lista startowa

edytuj
Zespół Konstruktor Samochód Silnik Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi
  Rothmans Williams Renault Williams-Renault FW16
FW16B
  Renault
RS6 3.0 V10
G 0   Damon Hill 1–16   David Coulthard
  Jean-Christophe Boullion
  Emmanuel Collard 
2   Ayrton Senna 1–3 
  David Coulthard 5–6, 8–13 
  Nigel Mansell 7, 14–16
  Tyrrell Racing Organisation Tyrrell-Yamaha 022   Yamaha
OX10B 3.5 V10
G 3   Ukyō Katayama 1–16   
4   Mark Blundell 1–16
  Mild Seven Benetton Ford Benetton-Ford B194   Ford
EC Zetec-R 3.5 V8
G 5   Michael Schumacher 1–11, 14–16   Jos Verstappen
  Allan McNish 
  JJ Lehto 12–13 
6   Jos Verstappen 1–2, 7–14 
  JJ Lehto 3–6 
  Johnny Herbert 15–16
  Marlboro McLaren Peugeot McLaren-Peugeot MP4/9   Peugeot
A6 3.5 V10
G 7   Mika Häkkinen 1–9, 11–16   Philippe Alliot
  Yannick Dalmas 
  Philippe Alliot 10 
8   Martin Brundle 1–16
  Footwork Ford Footwork-Ford FA15   Ford
HBE7/8 3.5 V8
G 9   Christian Fittipaldi 1–16   
10   Gianni Morbidelli 1–16
  Team Lotus Lotus-Mugen-Honda 107C
109
  Mugen-Honda
MF-351 HC 3.5 V10
MF-351 HD 3.5 V10
G 11   Pedro Lamy 1–4   Alessandro Zanardi
  Massimiliano Papis
  Warren Hughes 
  Alessandro Zanardi 5–10, 12 
  Philippe Adams 11, 13 
  Éric Bernard 14 
  Mika Salo 15–16 
12   Johnny Herbert 1–13 
  Alessandro Zanardi 14–16
  Sasol Jordan Jordan-Hart 194   Hart
1035 3.5 V10
G 14   Rubens Barrichello 1–16   Kelvin Burt 
15   Eddie Irvine 1, 5–16 
  Aguri Suzuki
  Andrea de Cesaris 3–4
  Tourtel Larrousse F1 Larrousse-Ford LH94   Ford
HBF7/8 3.5 V8
G 19   Olivier Beretta 1–10   
  Philippe Alliot 11 
  Yannick Dalmas 12–13 
  Hideki Noda 14–16 
20   Érik Comas 1–15 
  Jean-Denis Délétraz 16
  Minardi Scuderia Italia Minardi-Ford M193B
M194
  Ford
HBC7/8 3.5 V8
G 23   Pierluigi Martini 1–16   Luca Badoer 
24   Michele Alboreto 1–16
  Ligier Gitanes Blondes Ligier-Renault JS39B   Renault
RS6 3.5 V10
G 25   Éric Bernard 1–13   Franck Lagorce 
  Johnny Herbert 14 
  Franck Lagorce 15–16 
26   Olivier Panis 1–16
  Scuderia Ferrari Ferrari 412T1
412T1B
  Ferrari
041/1 3.0 V12
043/1 3.0 V12
G 27   Jean Alesi 1, 4–16   Nicola Larini 
  Nicola Larini 2–3 
28   Gerhard Berger 1–16
  Broker Sauber Mercedes
  Sauber Mercedes
Sauber-Mercedes C13   Mercedes-Benz
2175B 3.0 V10
G 29   Karl Wendlinger 1–4   Kris Nissen 
  Andrea de Cesaris 6–14 
  JJ Lehto 15–16 
30   Heinz-Harald Frentzen 1–16
  MTV Simtek Ford Simtek-Ford S941   Ford
HBD6 3.5 V8
G 31   David Brabham 1–16   
32   Roland Ratzenberger 1–3 
  Andrea Montermini
  Jean-Marc Gounon 7–13 
  Domenico Schiattarella 14, 16 
  Taki Inoue 15
  Pacific Grand Prix Pacific-Ilmor PR01   Ilmor
2175A 3.5 V10
G 33   Paul Belmondo 1–16   Oliver Gavin 
34   Bertrand Gachot 1–16
Zespół Konstruktor Samochód Silnik Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi

Zmiany przed sezonem

edytuj

Zmiany wśród kierowców

edytuj

Zmiany wśród zespołów

edytuj

Zmiany w trakcie sezonu

edytuj

Eliminacje

edytuj
Grand Prix Tor Data
1 Brazylii   Autódromo José Carlos Pace 27 marca Rezultat
2 Pacyfiku   TI Circuit Aida 17 kwietnia Rezultat
3 San Marino   Autodromo Enzo e Dino Ferrari 1 maja Rezultat
4 Monako   Circuit de Monaco 15 maja Rezultat
5 Hiszpanii   Circuit de Catalunya 29 maja Rezultat
6 Kanady   Circuit Gilles Villeneuve 12 czerwca Rezultat
7 Francji   Circuit de Nevers Magny Cours 3 lipca Rezultat
8 Wielkiej Brytanii   Silverstone Circuit 10 lipca Rezultat
9 Niemiec   Hockenheimring 31 lipca Rezultat
10 Węgier   Hungaroring 14 sierpnia Rezultat
11 Belgii   Circuit de Spa-Francorchamps 28 sierpnia Rezultat
12 Włoch   Autodromo Nazionale di Monza 11 września Rezultat
13 Portugalii   Autódromo do Estoril 25 września Rezultat
14 Europy   Circuito Permanente de Jerez 16 października Rezultat
15 Japonii   Suzuka International Racing Course 6 listopada Rezultat
16 Australii   Adelaide Grand Prix Circuit 13 listopada Rezultat

Zmiany w kalendarzu

edytuj

Wyniki

edytuj

Najlepsze wyniki w Grand Prix

edytuj
Pole position Najszybsze okrążenie Zwycięzca
1   Ayrton Senna Williams-Renault   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
2   Ayrton Senna Williams-Renault   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
3   Ayrton Senna Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault   Michael Schumacher Benetton-Ford
4   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
5   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford   Damon Hill Williams-Renault
6   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
7   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault   Michael Schumacher Benetton-Ford
8   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault
9   Gerhard Berger Ferrari   David Coulthard Williams-Renault   Gerhard Berger Ferrari
10   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
11   Rubens Barrichello Jordan-Hart   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault
12   Jean Alesi Ferrari   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault
13   Gerhard Berger Ferrari   David Coulthard Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault
14   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford   Michael Schumacher Benetton-Ford
15   Michael Schumacher Benetton-Ford   Damon Hill Williams-Renault   Damon Hill Williams-Renault
16   Nigel Mansell Williams-Renault   Michael Schumacher Benetton-Ford   Nigel Mansell Williams-Renault

Klasyfikacje szczegółowe

edytuj

Kierowcy

edytuj
Poz. Kierowca Konstruktor                               Pkt.
1   Michael Schumacher Benetton 1 1 1 1 2 1 1 DK NU 1 DK 1 2 NU 92
2   Damon Hill Williams 2 NU 6 NU 1 2 2 1 8 2 1 1 1 2 1 NU 91
3   Gerhard Berger Ferrari NU 2 NU 3 NU 4 3 NU 1 12 NU 2 NU 5 NU 2 41
4   Mika Häkkinen McLaren NU NU 3 NU NU NU NU 3 NU 2 3 3 3 7 12 26
5   Jean Alesi Ferrari 3 5 4 3 NU 2 NU NU NU NU NU 10 3 6 24
6   Rubens Barrichello Jordan 4 3 NZ NU NU 7 NU 4 NU NU NU 4 4 12 NU 4 19
7   Martin Brundle McLaren NU NU 8 2 11 NU NU NU NU 4 NU 5 6 NU NU 3 16
8   David Coulthard Williams NU 5 5 NU NU 4 6 2 14
9   Nigel Mansell Williams NU NU 4 1 13
10   Jos Verstappen Benetton NU NU NU 8 NU 3 3 NU 5 NU 10
11   Olivier Panis Ligier 11 9 11 9 7 12 NU 12 2 6 7 10 DK 9 11 5 9
12   Mark Blundell Tyrrell NU NU 9 NU 3 10 10 NU NU 5 5 NU NU 13 NU NU 8
13   Heinz-Harald Frentzen Sauber NU 5 7 NW NU NU 4 7 NU NU NU NU NU 6 6 7 7
14   Nicola Larini Ferrari NU 2 6
15   Christian Fittipaldi Footwork NU 4 13 NU NU DK 8 9 4 14 NU NU 8 17 8 8 6
16   Eddie Irvine Jordan NU 6 NU NU NU NU NU 13 NU 7 4 5 NU 6
17   Ukyō Katayama Tyrrell 5 NU 5 NU NU NU NU 6 NU NU NU NU NU 7 NU NU 5
18   Éric Bernard Ligier/Lotus NU 10 12 NU 8 13 NU 13 3 10 10 7 10 18 4
19   Karl Wendlinger Sauber 6 NU 4 INJ 4
20   Andrea de Cesaris Jordan/Sauber NU 4 NU 6 NU NU NU NU NU NU NU 4
21   Pierluigi Martini Minardi 8 NU NU NU 5 9 5 10 NU NU 8 NU 12 15 NU 9 4
22   Gianni Morbidelli Footwork NU NU NU NU NU NU NU NU 5 NU 6 NU 9 11 NU NU 3
23   Érik Comas Larrousse 9 6 NU 10 NU NU 11 NU 6 8 NU 8 NU NU 9 2
24   JJ Lehto Benetton/Sauber NU 7 NU 6 9 NU NU 10 1
25   Michele Alboreto Minardi NU NU NU 6 NU 11 NU NU NU 7 9 NU 13 14 NU NU 1
  Johnny Herbert Lotus/Ligier/Benetton 7 7 10 NU NU 8 7 11 NU NU 12 NU 11 8 NU NU 0
  Olivier Beretta Larrousse NU NU NU 8 NU NU NU 14 7 9 0
  Pedro Lamy Lotus 10 8 NU 11 0
  Jean-Marc Gounon Simtek 9 16 NU NU 11 NU 15 0
  Alessandro Zanardi Lotus 9 15 NU NU NU 13 NU 16 13 NU 0
  David Brabham Simtek 12 NU NU NU 10 14 NU 15 NU 11 NU NU NU NU 12 NU 0
  Mika Salo Lotus 10 NU 0
  Franck Lagorce Ligier NU 11 0
  Roland Ratzenberger Simtek NZ 11 NW 0
  Yannick Dalmas Larrousse NU 14 0
  Philippe Adams Lotus NU 16 0
  Domenico Schiattarella Simtek 19 NU 0
  Bertrand Gachot Pacific NU NZ NU NU NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ 0
  Ayrton Senna Williams NU NU NU 0
  Hideki Noda Larrousse NU NU NU 0
  Paul Belmondo Pacific NZ NZ NZ NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ 0
  Philippe Alliot McLaren/Larrousse NU NU 0
  Aguri Suzuki Jordan NU 0
  Taki Inoue Simtek NU 0
  Jean-Denis Délétraz Larrousse NU 0
  Andrea Montermini Simtek NZ 0
Poz. Kierowca Konstruktor                               Pkt.

Konstruktorzy

edytuj
Poz. Konstruktor Nr                               Pkt.
1   Williams-Renault 0 2 NU 6 NU 1 2 2 1 8 2 1 1 1 2 1 NU 118
2 NU NU NU NU 5 NU 5 NU NU 4 6 2 NU 4 1
2   Benetton-Ford 5 1 1 1 1 2 1 1 DK NU 1 DK 9 NU 1 2 NU 103
6 NU NU NU 7 NU 6 NU 8 NU 3 3 NU 5 NU NU NU
3   Ferrari 27 3 NU 2 5 4 3 NU 2 NU NU NU NU NU 10 3 6 71
28 NU 2 NU 3 NU 4 3 NU 1 12 NU 2 NU 5 NU 2
4   McLaren-Peugeot 7 NU NU 3 NU NU NU NU 3 NU NU 2 3 3 3 7 12 42
8 NU NU 8 2 11 NU NU NU NU 4 NU 5 6 NU NU 3
5   Jordan-Hart 14 4 3 NZ NU NU 7 NU 4 NU NU NU 4 4 12 NU 4 28
15 NU NU NU 4 6 NU NU NU NU NU 13 NU 7 4 5 NU
6   Ligier-Renault 25 NU 10 12 NU 8 13 NU 13 3 10 10 7 10 8 NU 11 13
26 11 9 11 9 7 12 NU 12 2 6 7 10 DK 9 11 5
7   Tyrrell-Yamaha 3 5 NU 5 NU NU NU NU 6 NU NU NU NU NU 7 NU NU 13
4 NU NU 9 NU 3 10 10 NU NU 5 5 NU NU 13 NU NU
8   Sauber-Mercedes 29 6 NU 4 NW NU 6 NU NU NU NU NU NU NU NU 10 12
30 NU 5 7 NW NU NU 4 7 NU NU NU NU NU 6 6 7
9   Footwork-Ford 9 NU 4 13 NU NU DK 8 9 4 14 NU NU 8 17 8 8 9
10 NU NU NU NU NU NU NU NU 5 NU 6 NU 9 11 NU NU
10   Minardi-Ford 23 8 NU NU NU 5 9 5 10 NU NU 8 NU 12 15 NU 9 5
24 NU NU NU 6 NU 11 NU NU NU 7 9 NU 13 14 NU NU
11   Larrousse-Ford 19 9 6 NU 10 NU NU 11 NU 6 8 NU 8 NU NU 9 NU 2
20 NU NU NU 8 NU NU NU 14 7 9 NU NU 14 NU NU NU
  Lotus-Mugen-Honda 11 10 8 NU 11 9 15 NU NU NU 13 NU NU 16 16 13 NU 0
12 7 7 10 NU NU 8 7 11 NU NU 12 NU 11 18 10 NU
  Simtek-Ford 31 12 NU NU NU 10 14 NU 15 NU 11 NU NU NU NU 12 NU 0
32 NZ 11 NW NZ 9 16 NU NU 11 NU 15 19 NU NU
  Pacific-Ilmor 33 NZ NZ NZ NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ 0
34 NU NZ NU NU NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ
Poz. Konstruktor Nr                               Pkt.

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Moto Magazyn, nr 10/94 i 11/94
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy