Stanford Linear Accelerator Center
Stanford Linear Accelerator Center (SLAC) er ein partikkelakselerator på Stanford University i San Francisco i California, men fysikarar frå heile USA og fleire andre land arbeider ved laboratoriet. Målet med SLAC er å forska på foton og elementærpartiklar og vert driven av Stanford University i lag med US Department of Energy.
Det vart grunnlagd i 1962. SLAC har den lengste lineære akseleratoren i verda (3,2 km). I 1968 fann fysikarar ved SLAC indikasjonar på at proton (og nøytron) er sett saman av endå mindre partiklar, kvarkar. Dette vart oppdaga i prosessar der elektron kolliderte med hydrogen.
Ein ny maskin vart bygd i 1970-åra, SPEAR eller Stanford Positron-Electron Asymmetry Ring, der strålar av elektron og positron (anti-elektron) kolliderte. SPEAR vart følgt opp av kollisjonsmaskinen PEP (Positron-Electron Project). Seinare (1987) bygde ein òg ein ny lineær kollisjonsmaskin, SLC (SLAC Linear Collider) for å kunne produsere Z-partiklar. PEP-maskina vart 1998 oppgradert til PEP-II. Her har ein produsert B-meson. I desintegrasjonar (nedbryting) av slike meson har ein, slik som i nokre andre laboratorium, sett effektar som bryt materie-antimaterie-symmetri.
Kjelder
[endre | endre wikiteksten]SLAC. I Store norske leksikon. Henta frå: http://snl.no/SLAC
Bakgrunnsstoff
[endre | endre wikiteksten]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Stanford Linear Accelerator Center