Camilo de Lelis

Camilo de Lelis

Biografía
Nacemento	25 de maio de 1550 Bucchianico (Reino de Nápoles)
Morte	14 de xullo de 1614 (64 anos) Roma
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Campo de traballo	Pastoral
Ocupación	sacerdote católico , enfermeiro
Orde relixiosa	Camilianos (pt)
Enaltecemento
taumaturgo santo
Día de festividade relixiosa	14 de xullo

Camilo de Lelis, nado en Bucchianico di Chieti o 25 de maio de 1550 e morto en Roma o 14 de xullo de 1614, foi o fundador da chamada Orde dos Camilianos adicada ao coidado dos enfermos. Patrón dos doentes, dos hospitais e do persoal hospitalario.

Traxectoria

De carácter pendencieiro, enrolouse como soldado no exército de Venecia e enfermou dunha perna. Afección que lle duraría toda a vida. Ingresou no hospital de Santiago en Roma, pero foi expulsado por rebuldeiro. Volveu á milicia e levou unha vida disipada, escravo, segundo el xulgaba de si mesmo, da avaricia e outros pecados capitais. Perdeu todo nos xogos de azar, polo que, para subsistir, decidiu traballar na construción dun convento de franciscanos capuchinos en Manfredonia. O exemplo e as prédicas destes, movérono á conversión. Quixo ingresar na orde capuchina, pero a enfermidade na perna impediullo.

Volveu entón ao hospital de Santiago onde se consagrou ao coidado dos enfermos máis graves, repulsivos e abandonados, chegando a ser superintendente do centro sanitario. Vítima de acusacións e diversas calumnias, púxose baixo a dirección espiritual de Filipe Neri, dinamizador do hospital, quen o animou a ordenarse sacerdote.

Posteriormente, contra o criterio daquel, decidiu independizarse do hospital e asociarse a outros que quixeran compartir a tarefa de atender aos doentes máis graves e marxinais. Foise creando, deste xeito, a orde dos Servos dos Enfermeiros. Mediante a observación e a atención aprenderon como previr, aliviar e curar enfermidades, os efectos da dieta na saúde e idearon un sistema de organización eficaz de coidado de enfermos en pavillóns. Insistiron teimosamente na necesidade de asegurarse completamente da morte antes do enterramento.

En 1585, prescribiu á súa xa numerosa congregación o voto de atender aos enfermos infecciosos e os enfermos graves en casas particulares, así como aos prisioneiros que malvivían en condicións infrahumanas na cadea. En 1588, iniciaron a práctica de acudir aos barcos con infecciosos que, por esa razón, tiñan prohibido achegarse a porto. Ese mesmo ano morreron infectados na costa de Nápoles varios membros da congregación. En 1591, Gregorio XIV elevou a congregación á categoría de orde (Ordo Clericorum Regularum Ministrantium Infirmis). O 8 de decembro de 1591, fixeron profesión de fe engadindo un cuarto voto no que se comprometían á atención dos enfermos incluso poñendo en risco a propia vida. En 1595, enviou aos seus irmáns a atender aos feridos nas frontes de guerra. Coincidiu con Xosé de Calasanz no seu labor de coidado de doentes nos suburbios de Roma. En 1607, renunciou á dirección da súa orde. Moi debilitado, sen apenas poder comer e con fortes dores, impedía enerxicamente ser atendido e mandaba aos seus irmáns a que coidaran outros enfermos.

Foi canonizado en 1746 por Bieito XIV. A súa festividade é o 14 de xullo. Os camilianos están presentes en 28 países do mundo.