Pío VII, papa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.) |
Pío VII, nado en Cesena o 14 de agosto de 1742 e finado en Roma o 20 de agosto de 1823, foi papa da Igrexa católica entre 1800 e 1823.
  | |
| Nome orixinal | (la) Pius PP. VII |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (it) Barnaba Niccolò Maria Luigi Chiaramonti 14 de agosto de 1742 Cesena (Estados Pontificios) |
| Morte | 20 de agosto de 1823 (81 anos) Roma, Italia |
| Causa da morte | morte natural |
| Lugar de sepultura | Basílica de San Pedro |
 251º Papa | |
| 14 de marzo de 1800 – 20 de agosto de 1823 ← Pío VI – León XII → | |
| Cardeal | |
| 14 de febreiro de 1785 – | |
Roman Catholic Bishop of Imola (en)  | |
| 14 de febreiro de 1785 – 8 de marzo de 1816 ← Giovanni Carlo Bandi (pt) – Antonio Lamberto Rusconi (pt) → Diocese: Roman Catholic Diocese of Imola (en) | |
| Roman Catholic Bishop of Tivoli (en) | |
| 16 de decembro de 1782 – ← Giulio Matteo Natali (en) – Vincenzo Manni (en) → Diocese: Roman Catholic Diocese of Tivoli (en) | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Estados Pontificios |
| Ocupación | bispo católico (1782–), sacerdote católico (1765–) |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito |
| Consagración | Francisco Javier Celada y Rodríguez |
| Enaltecemento | |
| |
| Día de festividade relixiosa | 20 de agosto |
| Participou en | |
| 1 de decembro de 1799 | Conclave de 1799-1800 (pt) |
| Outro | |
| Título | Conde |
| Cónxuxe | sen valor |
| Pais | Scipione Maria Niccolo Chiaramonti e Giovanna Coronata Ghini |
Sinatura  | |
 | |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Obálky knih,  |
   | |
Traxectoria
editarO seu nome de nacemento era Barnaba Chiaramonti, ó que engadiu o de Gregorio cando profesou como monxe. Era fillo do conde Scipione Chiaramonti e da súa esposa, a condesa Giovanna Coronata Ghini, filla do marqués Barnaba Eufrasio Ghini.
En 1756 ingresou no mosteiro de Santa Maria del Monte, pertencente á congregación de Montecassino da Orde beneditina. En 1773 foi nomeado confesor do papa Pío VI e abade do mosteiro romano de San Paulo Extramuros.
En 1782 foi consagrado bispo de Tívoli e en 1785 nomeado cardeal do título de San Callisto. En febreiro de 1785 foi trasladado á diocese de Imola. Conservou este bispado ata 1816, compatibilizándoo co de papa e bispo de Roma.
Á morte de Pío VI en 1799, a situación de Roma non permitiu que se reunise naquela cidade o conclave que debía designar ó seu sucesor. Congregáronse os cardeais en Venecia. O cardeal Frantisek de Paola Hrzán z Harras, do título de San Girolamo degli Schiavoni e camarlengo, presentou o veto do emperador Francisco II contra Carlo Bellisomi, cardeal do título de Santa Maria della Pace e arcebispo-bispo de Cesena, e contra Hyacinthe Sigismond Gerdil, cardeal do título de Santa Cecilia e prefecto da Congregación de Propaganda Fide, pero iso non parece que afectara á formación dunha maioría. Chiaramonti foi elixido o 14 de marzo de 1800, e unha semana despois e na mesma Venecia foi coroado polo cardeal Antonio Maria Doria Pamphilij, protodiácono de Santa Maria ad Martyres.
Uns meses antes de que resultar elixido, en novembro de 1799, Napoleón Bonaparte fixérase coa maxistratura de primeiro cónsul de Francia tras derrocar ó directorio mediante un golpe de estado. As futuras relacións entre os Estados Pontificios e Francia quedaban desde entón en mans destes dous homes.
O novo papa non albergaba unha preconcibida indisposición cara a Napoleón, nin se mostraba belixerante contra a orde política que o réxime francés pretendía instaurar nos países da súa órbita. Cando era só bispo de Imola e o exército francés penetrou nos estados do norte de Italia e Napoleón creou con eles a República Cisalpina, Chiaramonti aconsellou non resistir ó poderoso invasor e predicou o sometemento ós recentes señores. A súa famosa homilía do día de Nadal de 1797 é clara neste sentido: o futuro papa fai nela profesión de fe nos enunciados democráticos do novo goberno e mantén que unha constitución desta tendencia política non está en contradición cos principios da igrexa cristiá. Tampouco Napoleón seguiu as tendencias anticlericais das primeiras fases da revolución. No seu pragmatismo político tivo ben presente que as crenzas relixiosas estaban moi enraizadas no pobo francés e que era proveitoso para os seus designios manter unha amigable relación cos poderes eclesiásticos, en especial co papa de Roma.
Cabía, pois, esperar un entendemento entre ámbalas dúas xerarquías. Produciuse, en efecto, e quedou plasmado no Concordato que Francia e a Santa Sé firmaron en 1801. O papa regresara a Roma e volvera a ocupar o seu trono nela. De alí partiu en 1804 cara a París para oficiar a coroación como emperador de Napoleón I; o pontífice limitouse a unxilo, pois foi o propio Napoleón quen se coroou a si mesmo, seguramente recordando e non querendo que se repetisen as circunstancias en que foi investido emperador Carlomagno mil anos antes. As aspiracións do novo emperador eran demasiado ambiciosas como para supeditalas a unha boa harmonía co príncipe da igrexa, polo que a aparente avinza entre eles feneceu tan pronto como a ríxida postura papal supuxo un estorbo na estratexia imperial de Bonaparte. Foi, dun lado, a negativa de Pío VII en 1806 a sumarse ó bloqueo contra Inglaterra que Napoleón quería impor ás nacións continentais e, doutro, a resistencia do papa ante a permanente tentativa do emperador de controlar a igrexa francesa, o que provocou a violenta reacción deste. En 1809 apoderouse dos Estados Pontificios, que incorporou co imperio francés e retivo a Pío VII como prisioneiro en Savona. Máis tarde levouno deportado a Francia, onde quedou reducido a cativerio en Fontainebleau.
En marzo de 1814, tras unha serie de fracasos militares colleitados polas armas imperiais, e pouco antes de que Napoleón se vise obrigado a abdicar, o papa foi posto en liberdade. Puido regresar a Roma e facerse cargo do goberno dos territorios de pertenza eclesiástica. O Congreso de Viena de 1815, do que xurdiu a reordenación da Europa posnapoleónica, ratificou a existencia dos estados pontificios baixo xurisdición dos papas, aínda que quedaron lixeiramente minguados nunha pequena franxa de terreo que permaneceu en poder de Austria. Aínda ó propio Pío VII, que dera mostras de comprensión das fórmulas democráticas de goberno, pareceulle que a súa aplicación a terceiros países podía constituír un réxime aceptable, pero que no caso dos estados da igrexa era ir demasiado lonxe. Derrogou a maior parte das disposicións lexislativas aprobadas durante o período de ocupación francesa, se ben, como trazo de modernidade e porque os tempos que corrían así o demandaban, mantivo na constitución coa que dotou ós seus estados a supresión dos dereitos feudais da nobreza.
Faleceu en Roma o 20 de agosto de 1823 e foi sepultado na basílica vaticana (sculptor Thorwaldsen).
As profecías de San Malaquías refírense a este papa como Aquila rapax (A aguia rapaz), cita que ó parecer fai referencia a que foi contemporáneo de Napoleón Bonaparte, un emperador expansionista que tiña como símbolo unha aguia e que o someteu a fortes presións.
| Predecesor: Pío VI |
Papa 1800 - 1823 |
Sucesor: León XII |
Véxase tamén
editar| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Pío VII, papa |
|
Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |