Imola

Imola (Emiliano: Iommla Romañol: Jômla / Jemula ) é unha cidade e comuna na Cidade Metropolitana de Bolonia, situada no río Santerno, na rexión Emilia-Romaña do centro-norte de Italia. A cidade considérase tradicionalmente a entrada oeste da histórica rexión da Romaña.

Imola

Localización
44°21′11″N 11°42′53″L
País	Italia
Rexión	Emilia Romaña - Emilia-Romagna
Cidades metropolitanas	Cidade Metropolitana de Bologna (pt)
Capital	Imola
Poboación
Poboación	69.121 (2023) (337,14 hab./km²)
Lingua usada	romagnol (pt)
Xeografía
Superficie	205,02 km²
Altitude	47 m
Comparte fronteira con	Bagnara di Romagna (pt) Borgo Tossignano (pt) Argenta (pt) Castel Guelfo di Bologna (pt) Dozza (pt) Mordano (pt) Solarolo (pt) Massa Lombarda (pt) Casalfiumanese (pt) Medicina (pt) Castel Bolognese (pt) Conselice (pt) Riolo Terme (pt)
Santo padrón	Casiano de Ímola
Identificador descritivo
Código postal	40026
Fuso horario	UTC+01:00, horario estándar UTC+02:00, horario de verán
Prefixo telefónico	0542
Identificador ISTAT	037032
Código catastral italiano	E289
Outro
Irmandado con	Weinheim (pt) Gennevilliers Pula, Croacia (1973–) Colchester (pt) (1997–)
Páxina web	comune.imola.bo.it

A Catedral de Imola, a sé do Obispado de Imola

A cidade é moi coñecida por ser a localización do Autódromo Enzo e Dino Ferrari que foi sede do Gran Premio de San Marino de Fórmula Un, (a carreira foi nomeado así pola próxima república independente de San Marino, xa que Monza era a sede do Gran Premio de Italia), os pilotos de Fórmula Un Ayrton Senna (brasileiro) e Roland Ratzenberger (austríaco) morreron no circuíto durante o Gran Premio de San Marino de 1994. A morte de Ayrton Senna (tres veces campión do mundo) foi un suceso que conmocionou ao mundo do deporte e cambiou as normas de seguridade da Fórmula Un para ben.

Historia

A cidade foi antiguamente chamado Foro Cornelii, despois de que o ditador romano Lucio Cornelio Sila, a fundara ao redor do 82 aC. A cidade era un centro agrícola e comercial, famosa polas súas cerámicas.

O nome de Imola foi utilizado por primeira vez no século VII polos longobardos, que a aplicaron á fortaleza (o actual Castellaccio, cuxa construción atribuír á Clefi Lombardo), de aí o nome pasou á propia cidade. De acordo con Paulo Diácono, Imola foi no ano 412 o escenario do matrimonio de Ataúlfo, o rei dos visigodos, e Gala Placidia, filla do emperador Teodosio I. Na Guerra gótica (535-554)), e logo da invasión lombarda, foi conquistada alternativamente polos bizantinos e os bárbaros.

Co exarcado de Rávena pasou a estar baixo a autoridade papal. No século IX defendeuse valentemente contra os sarracenos e os húngaros de Fausto Alidosi. No século X Troilo Nordiglio adquiriu gran poder. Este e os seguintes séculos presenciaron incesantes guerras, así como loitas intestinas na Castrimolesi (de Castro Imolese, "castelo de Imola") e Sancassianesi ( de San Cassiano). No medio destes conflitos formouse a constitución republicana da cidade. Na loita entre o papa e o emperador, Imola foi en xeral Gibelina, aínda que a miúdo regresou aos papas (por exemplo, en 1248). Varias veces, poderosos señores trataron de obter o dominio da cidade (Alidosi, 1292; Maghinardo Pagano, 1295). O Papa Bieito XII concedeu á cidade e o seu territorio a Lippo II Alidosi co título de vicario pontificio, quedando baixo a familia Alidosi ata 1424, cando o condottiero Angelo della Pergola, "capitano" para Filippo Maria Visconti, logrou a supremacía (ver tamén Guerras en Lombardía). En 1426 a cidade foi restaurado á Santa Sé, e o legado (máis tarde cardeal) Capranica inaugurou un novo réxime nos asuntos públicos.

Máis tarde foi gobernada por diversos condottieri, tales como os Visconti, da que quedan da éra varias fortalezas históricas. En 1434, 1438 e 1470 Imola foi conferida aos Sforza, que se converteron en duques de Milán (Lombardía). Volveu de novo baixo o dominio do Papa cando se outorgou como dote de Caterina Sforza, a noiva de Girolamo Riario, sobriño do Papa Sisto IV. Riario foi investido co Principado de Forlì e Imola. Isto resultou ventaxoso para Imola, que foi adornada con belos palacios e obras de arte (por exemplo, na catedral, a tumba de Girolamo, asasinado en 1488 por conspiradores de Forli). O dominio dos Riarii, con todo, foi breve, como o Papa Alexandre VI privou ao fillo de Girolamo, Ottaviano, do poder, e o 25 de novembro de 1499, a cidade rendeuse a Cesar Borgia. Logo da súa morte, dúas faccións, a de Galeazzo Riario e o da Igrexa, competiron polo control da cidade. O partido eclesiástico obtivo a vitoria, e en 1504 presentou en imola ao Papa Xulio II. O último vestixio destas contendas foi unha amarga inimizade entre as familias e Vaini Sassatelli.

Mapa moi preciso de Leonardo dá Vinci de Imola, creado por César Borgia

En 1797 as forzas revolucionarias francesas estableceron un goberno provisional en Imola; en 1799 foi ocupada polos austríacos; en 1800 uniuse á República Cisalpina. Despois compartíu a sorte da rexión de Romaña.

Principais lugares de interese turístico

• Rocca Sforzesca (Castelo Sforza), construído baixo o reinado de Girolamo Riario e Caterina Sforza. Agora alberga un cine de verano, que proxecta películas en xullo e agosto. Tamén é a localización da Academia Internacional de Piano "Incontri col Mestre" de fama mundial, fundada en 1989 por Franco Scala.
• Palazzo Tozzoni (Mansión Tozzoni), construído entre 1726 e 1738 polo arquitecto Domenico Trifogli, museo de arte cívica desde 1981.
• Duomo (catedral), dedicada a San Cassiano. Erixida de 1187 a 1271, foi restaurada en varias ocasións nos séculos seguintes, ata que se levou a cabo unha gran renovación en 1765-1781. A fachada data de 1850.
• Convento dell'Osservanza, incluíndo a igrexa de San Miguel de 1472, ao que posteriormente engadíuselle un convento con dous claustros. Alberga un sarcófago de Lucrecia Landriani (1496), nai de Caterina Sforza. O interior ten unha nave e un corredor, terminado en 1942; alberga un fresco atribuído a Guidaccio dá Imola (1472). Na ábsida hai un crucifixo de estilo bizantino do século XV. O primeiro claustro, que data de 1590, orixinalmente tiña 35 frescos de historias de San Francisco, 15 dos cales perdéronse. No xardín anexo á igrexa hai unha preciosa Pietà en terracota de finais do século XV da escola boloñesa ou Faenza.

Outros edificios inclúen os palacios Farsetti e Communal. Neste último hai un fresco que representa a Clemente VII e Carlos V (1535) pasando a través da cidade. A biblioteca pública foi fundada en 1747 polo conventual Pai Setti. No século XVI, floreceu a Accademia degli Industriosi.

Zonas verdes

• O Parque Acque Minerali, se atopa á beira do río Santerno, nos outeiros da cidade. O parque foi creado no principio do século XX, o descubrimento da fonte de auga mineral produciuse en 1830
• O parque Tozzoni, situado nunha gran zona de outeiros no lado da cidade; converteuse nun área pública en 1978. A familia Tozzoni comprou o parque en 1882 e utilizouno como unha reserva de caza, dándolle o nome "Parco del Monte" ("Parque do Monte").

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Accademia Pianistica Internazionale
• WorldStatesmen- Italian early states A-N, listing the lords