Τερουνόμπου Φουτζιμόρι
| Τερουνόμπου Φουτζιμόρι | |
|---|---|
 Ο αρχιτέκτονας Τερουνόμπου Φουτζιμόρι το 2014. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 藤森照信 (Ιαπωνικά) |
| Γέννηση | 21 Νοεμβρίου 1946[1] Τσίνο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιαπωνία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Τόκιο Πανεπιστήμιο του Τοχόκου[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας[3] καθηγητής πανεπιστημίου ιστορικός κριτικός ιστορικός της αρχιτεκτονικής[3] |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Τόκιο πανεπιστήμιο Κογκακουίν |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | d:Q11547313 (2003) Japan Art Academy Prize |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Τερουνόμπου Φουτζιμόρι (ιαπωνικά: 藤森 照 信, αγγλ. Fujimori Terunobu, γενν. 21 Νοεμβρίου 1946) είναι διακεκριμένος Ιάπωνας αρχιτέκτονας και ιστορικός της Αρχιτεκτονικής.[4][5]
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980, εκπόνησε μελέτες για το αστικό περιβάλλον και τη δόμηση, σχετικά με τα πρώιμα δυτικά κτίρια και ασυνήθιστα γεγονότα. Δεν ασχολήθηκε με την αρχιτεκτονική μέχρι που τα 40 του.
Το έργο του θεωρείται από πολλούς ως εκκεντρικό, αλλά χαρακτηρίζεται από τη χρήση φυσικών υλικών.[6] Αν και είναι γνωστός στην Ιαπωνία ως πολιτιστικός σχολιαστής, δεν ήταν ευρέως γνωστός στη Δύση έως ότου εκπροσώπησε την Ιαπωνία στη Μπιενάλε της Βενετίας του 2006.[7][8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 The Fine Art Archive. 112991.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /112991. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ «Architecture of Terunobu Fujimori and ROJO». Venice: Venice Biennale: 10th International Architecture Exhibition 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2011.
- ↑ Gillin, Jaime (14 Απριλίου 2009). «Terunobu Fujimori». Dwell. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ https://www.designboom.com/tag/terunobu-fujimori/
- ↑ https://www.domusweb.it/en/architecture/2018/09/05/architecture-in-japan-between-myth-genealogies-and-transformation.html
- ↑ «1:1 with the V&A's Small Spaces». Jonathan Glancey. London: Guardian. 9 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2011.
