Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εγβέρτος του Ουέσσεξ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εγβέρτος του Ουέσσεξ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ecgbryht (Παλαιά Αγγλικά) και Egbert, Eagberht (Αγγλικά)
Γέννηση771[1]
Ουέσσεξ
Θάνατος839[2]
Ουέσσεξ
Τόπος ταφήςΚαθεδρικός του Ουίντσεστερ και Ουίντσεστερ
Χώρα πολιτογράφησηςΟυέσσεξ
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
Σύζυγοςunnamed wife of King Egbert of Wessex[3]
ΤέκναΈθελγουλφ του Ουέσσεξ[3]
Έθελσταν του Ουέσσεξ[4]
Eadgyth[4]
ΓονείςΊλμουντ του Κεντ[3] και unnamed mother of King Egbert of Wessex[4][3]
ΑδέλφιαÆthelburh of Wilton
ΟικογένειαΟίκος του Ουέσσεξ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαKing of Wessex (802–839)[2]
βασιλιάς της Μερκίας (829–830)[5]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ (Ecgberht, 771 ή 775 - 839) βασιλιάς του Ουέσσεξ (802 – 839) και γενάρχης του νεώτερου κλάδου του Οίκου του Ουέσσεξ ήταν γιος και διάδοχος του Ίλμουντ του Κεντ. Την δεκαετία του 780 πιέστηκε σε εξορία από τον Όφα της Μερκίας και τον Μπέορτρικ του Ουέσσεξ, με τον θάνατο του Μπέορτρικ (802) επέστρεψε και ανέβηκε στον θρόνο. Δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τα 20 πρώτα χρόνια της βασιλείας του, διατήρησε την ανεξαρτησία του Ουέσσεξ απέναντι στην Μερκία που ήταν το κυρίαρχο Άγγλο-Σαξονικό βασίλειο. Ο Εγβέρτος νίκησε στην "μάχη του Ελλαντάν" τον Μπέορνγουλφ της Μερκίας (825), με την νίκη αυτή έληξε η κυριαρχία της Μερκίας στην Αγγλία. Αργότερα νίκησε τον Ουίγκλαφ της Μερκίας (829), τον έστειλε εξορία και έγινε προσωρινά βασιλιάς της Μερκίας, την ίδια χρονιά δέχτηκε την υποταγή του βασιλιά της Νορθουμβρίας. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό περιγράφει τον Εγβέρτο σαν "πλούσιο ηγεμόνα που κυβερνούσε πολλά εδάφη". Ο Εγβέρτος δεν διατήρησε την κυριαρχία της Μερκίας, ο Ουίγκλαφ ανέκτησε την ίδια χρονιά το βασίλειο του (829). Διατήρησε το Κεντ, το Σάσσεξ, και το Σάρρεϋ, έδωσε τις περιοχές αυτές στον γιο του Έθελγουλφ του Ουέσσεξ σαν υποτελή βασιλέα του. Όταν πέθανε ο Εγβέρτος τον διαδέχτηκε ο γιος του Έθελγουλφ (839), τα νοτιοδυτικά βασίλεια προσαρτήθηκαν στο Βασίλειο του Ουέσσεξ με τον θάνατο του Έθελγουλφ (858).

Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν για το γενεαλογικό δέντρο του Εγβέρτου. Η νεώτερη έκδοση του Αγγλοσαξονικού χρονικού το Χρονικό του Πάρκερ ξεκινά από τον πατέρα του Ίλμουντ του Κεντ, προχωρά στον Εάφα, τον Εόππα του Ουέσσεξ και τον Ινζίλντ αδελφό του Ίνε του Ουέσσεξ που παραιτήθηκε (726), το γενεαλογικό δέντρο συνεχίζεται μέχρι τον Κέρντικ προπάτορα του Οίκου.[6] Το γενεαλογικό δέντρο του Εγβέρτου μέχρι τον Ινζίλντ γίνεται αποδεκτό από τον μεγάλο ιστορικό Φρανκ Στέντον (1880 - 1967) αλλά δεν αποδέχεται ότι φτάνει μέχρι τον Κέρντικ.[7] Στο "Αγγλικό Βιογραφικό Λεξικό" ο Εδουάρδος αποδέχεται ότι το γενεαλογικό του δέντρο φτάνει μέχρι τον Κέντρικ, η άποψη για την Αγγλοσαξονική του καταγωγή κατασκευάστηκε την εποχή του για να νομιμοποιήσουν την άνοδο του στον θρόνο.[8] Ο ιστορικός Ρόρι Ναισμίθ επανέρχεται στην άποψη ότι είναι απίθανο το γενεαλογικό δέντρο του Εγβέρτου να φτάνει στον Κέρντικ και ότι ο Εγβέρτος προέρχεται από Σαξονικό αριστοκρατικό Οίκο.[9] Το όνομα της συζύγου του Εγβέρτου είναι άγνωστο, μια έκδοση του Αγγλοσαξονικού Χρονικού του 15ου αιώνα την αναφέρει ως Ρεντμπούργκα συγγενή του Καρλομάγνου, την παντρεύτηκε όταν ήταν εξόριστος στους Φράγκους αλλά η πληροφορία δεν γίνεται αποδεκτή από σύγχρονους ιστορικούς.[10] Είχε πιθανότατα μια ετεροθαλή αδελφή την Αλμπούργκα, αναγνωρίστηκε ως Αγία στο αβαείο του Γουίλτον το οποίο ίδρυσε. Παντρεύτηκε τον Γούλφσταν, υποκόμη του Γουιλσάιρ, με τον θάνατο του (802) έγινε μοναχή και ηγουμένη στο αβαείο του Γουίλτον.[11]. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι ο πατέρας του Αγίου Έντιθ του Πόλεσγουορθ και του Έθελσταν του Ουέσσεξ.

Κυριαρχία της Μερκίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μερκία ήταν το ισχυρότερο Αγγλικό βασίλειο το δεύτερο μισό του 8ου αιώνα υπό τον Όφα (757 - 796), βασιλιάς του Ουέσσεξ ήταν την ίδια περίοδο ο Κίνεγουλφ του Ουέσσεξ (757 - 786). Οι σχέσεις τους όπως δείχνουν τα διατάγματα δεν ήταν καλές, ο Κίνεγουλφ διατηρούσε μια ανεξαρτησία από τον ισχυρότερο Όφα. Οι σχέσεις ανάμεσα στους βασιλείς εκείνη την εποχή εμφανίζονται στα διατάγματα και τις δωρεές στους οπαδούς του και στους κληρικούς, ο ένας από τους βασιλείς καταγράφεται ως "κυρίαρχος", ο άλλος σαν "υποτελής".[12][13] Σε ένα διάταγμα του Όφα (772) ο Κίνεγουλφ εμφανίζεται ως "Βασιλιάς των Δυτικών Σαξόνων", ηττήθηκε από τον Όφα στη "μάχη του Μπέσινγκτον" (779) αλλά δεν είναι γνωστό αν τον αναγνώρισε επικυρίαρχο του.[14][15] Η εξουσία του Όφα στο Κεντ την περίοδο 765 - 776 είναι θέμα συζήτησης μεταξύ των ιστορικών, τα διατάγματα της εποχής δείχνουν ότι την περίοδο 776 - 784 οι βασιλείς του Κεντ είχαν υποταχθεί στον Όφα.[16][17] Την δεκαετία του 770 εμφανίζεται στο Κεντ ένας βασιλιάς, ο Εγβέρτος Β΄ του Κεντ, καταγράφεται για τελευταία φορά σε ένα διάταγμα στο Ρότσεστερ (779).[16] Το Άγγλο-Σαξονικό χρονικό καταγράφει κατόπιν άλλον έναν βασιλιά τον Ίλμουντ του Κεντ με την σημείωση "ο βασιλιάς Ίλμουντ ήταν πατέρας του Εγβέρτου, ο Εγβέρτος ήταν πατέρας του Έθελγουλφ". Ο Γενεαλογικός πρόλογος στο "Α" Κείμενο του Χρονικού καταγράφει το όνομα του πατέρα του Εγβέρτου σαν Ίλμουντ με περισσότερες λεπτομέρειες. Ο πρόλογος χρονολογείται στα τέλη του 9ου αιώνα, το έγγραφο "F" του Χρονικού που σχετίζεται με το Κεντ χρονολογείται γύρω στο 1100.[18] Ο Ίλμουντ δεν επέζησε πολύ επειδή δεν καταγράφεται καμία δραστηριότητα του μετά το 784 . Υπάρχουν ωστόσο σοβαρές ενδείξεις ότι στα τέλη της δεκαετίας του 780 ο Όφα έχασε την κυριαρχία του Κεντ και απέτυχε να το ενσωματώσει στο βασίλειο του, οι βασιλείς του Κεντ αναφέρονται σαν "αντίπαλοι και όχι υποτελείς".[16][19] Ο Εγβέρτος δραπέτευσε από το Ουέσσεξ (785), σύμφωνα με το Άγγλο-Σαξονικό Χρονικό ο διάδοχος του Κίνεγουλφ Μπέορτρικ βοήθησε τον Όφα να στείλει τον Εγβέρτο στην εξορία.[16]

Άνοδος στον θρόνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το βασίλειο του Ουέσσεξ την εποχή του Εγβέρτου

Ο Κίνεγουλφ δολοφονήθηκε (786) αλλά η διαδοχή του αμφισβητήθηκε από τον Εγβέρτο, ηττήθηκε από τον Μπέορτρικ με την υποστήριξη του Όφα.[20][21] Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό καταγράφει ότι ο Εγβέρτος έζησε τρία χρόνια στην Φραγκία αλλά η σωστή ανάγνωση του κειμένου είναι δεκατρία, πιθανότατα η μετάφραση είναι εσφαλμένη. Ο Μπέορτρικ βασίλεψε έξι χρόνια και ο Εγβέρτος πραγματικά έζησε εξόριστος στην Φραγκία για έξι χρόνια. Οι ιστορικοί διαφωνούν με το θέμα, πολλοί θεωρούν σωστή την μετάφραση του Χρονικού και άλλοι εσφαλμένη.[22] Ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ εξορίστηκε (789) και ο αντίπαλος του Μπέορτρικ παντρεύτηκε την κόρη του Όφα της Μερκίας.[23] Την εποχή που ο Εγβέρτος ήταν εξόριστος κυβερνούσε ο Βασιλιάς των Φράγκων Καρλομάγνος, ασκούσε έντονη εξουσία στην Νορθουμβρία και υποστήριζε τους αντιπάλους του Όφα στον νότο. Την ίδια εποχή ήταν εξόριστος ένας ιερέας ο "Όντμπερτ", ο μετέπειτα βασιλιάς Έαντμπερτ του Κεντ, ο χρονικογράφος Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι (1080 - 1143) γράφει ότι ο Εγβέρτος έμαθε τότε την τέχνη της διακυβέρνησης.[24] Ο Μπέορτρικ συνέχισε να είναι βασιλιάς του Ουέσσεξ και μετά τον θάνατο του Πέντα, τον Πέντα διαδέχθηκε ο γιος του Κοένγουλφ της Μερκίας.[15]

Όταν πέθανε ο Μπέορτρικ ο Εγβέρτος επέστρεψε στον θρόνο του Ουέσσεξ με την υποστήριξη του Καρλομάγνου και του πάπα.[25] Η Μερκία εξακολουθούσε να είναι εχθρική στον Εγβέρτο, την ημέρα που ορκίστηκε δέχτηκε επίθεση από το υποβασίλειο του Γούστερ υπό την ηγεσία του κόμη Εθελμούντ. Ο κόμης Γέοσταν συναντήθηκε μαζί του με άντρες από το Γουιλσάιρ.[18] Οι πηγές του 15ου αιώνα αναφέρουν ότι ο Γέοσταν παντρεύτηκε την αδελφή του Εγβέρτου Αλμπούργκα, έγινε με αυτόν τον τρόπο γαμπρός του.[26] Οι Γούστερ ηττήθηκαν, ο Εθελμούντ και ο Γέοσταν έπεσαν στην μάχη.[18] Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τις σχέσεις του Εγβέρτου με το βασίλειο της Μερκίας τα επόμενα 20 χρόνια μετά την μάχη, φαίνεται ο Εγβέρτος δεν είχε καμιά εξουσία πέρα από τα σύνορα του βασιλείου του αλλά διατήρησε την ανεξαρτησία του. Τα διατάγματα δεν καταγράφουν τον Κοένγουλφ σαν "ηγεμόνα της Νότιας Αγγλίας", αυτό δείχνει ότι το βασίλειο του Ουέσσεξ απέκτησε την ανεξαρτησία του.[27] Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό καταγράφει ότι ο Εγβέρτος λεηλάτησε περιοχές της Δυτικής Ουαλίας (815), την μετέπειτα Κορνουάλη.[18][28] Σε δέκα χρόνια σύμφωνα με ένα διάταγμα φαίνεται ότι ο Εγβέρτος έκανε νέες λεηλασίες στην περιοχή (19 Αυγούστου 825), σχετίζεται σε μιά μάχη ανάμεσα στους άντρες του Ντέβον και τους Κέλτες της Κορνουάλης.[29]

Μάχη του Ελλαντάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα του Εγβέρτου όπως εμφανίζεται στο Αγγλοσαξονικό χρονικό - έγγραφο "C" (827)

Ακολούθησε ένα σημαντικό γεγονός για την Αγγλική ιστορία η "μάχη του Ελλαντάν" κοντά στο Σουίντον (825), ο Εγβέρτος νίκησε τον Μπέορνγουλφ της Μερκίας τερματίζοντας οριστικά την κυριαρχία της Μερκίας στην νότια Αγγλία.[30] Το χρονικό αναφέρει ότι ο Εγβέρτος "έστειλε τον γιο του Έθελγουλφ, τον κόμη του και τον επίσκοπο του με έναν μεγάλο στρατό". Ο Έθελγουλφ έδιωξε τον Μπάντρεντ του Κεντ βόρεια από τον Τάμεση, σύμφωνα με το Χρονικό οι άντρες του Κεντ, του Έσσεξ, του Σάρρεϋ και του Σάσσεξ υποτάχτηκαν στον Έθελγουλφ "επειδή είχαν πριν διωχθεί εσφαλμένα από τους συγγενείς του".[18] Το Χρονικό αναφέρει πιθανότατα τις επεμβάσεις του Όφα της Μερκίας στο Κεντ την εποχή του Ίλμουντ πατέρα του Εγβέρτου, ο Ίλμουντ πιθανότατα είχε συνδέσεις με την νότια Αγγλία.[25] Το Χρονικό εμφανίζει τον Μπάλντρεντ να εξορίζεται αμέσως μετά την μάχη, πιθανότατα δεν έγινε έτσι. Ένα έγγραφο του Κεντ καταγράφει τον Μάρτιο του 826 σαν τον τρίτο χρόνο της βασιλείας του Μπέορνγουλφ. Αυτό δείχνει ότι ο Μπέορνγουλφ είχε τότε την εξουσία στο Κεντ σαν επικυρίαρχος του Μπάλντρεντ.[29][31] Ο Εγβέρτος έδιωξε τον βασιλιά του Έσσεξ Σίγκερεντ σε μία άγνωστη ημερομηνία, ένας χρονικογράφος σχετίζει την εκδίωξη αυτή με μία εκστρατεία του Εγβέρτου στην Μερκία.[29] Το Αγγλοσαξονικό χρονικό δεν περιγράφει αναλυτικά την "μάχη του Ελλαντάν" αλλά αναφέρει ότι ο Μπέορνγουλφ ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε, ο Μπέορνγουλφ επωφελήθηκε πιθανότατα από την εκστρατεία του Ουέσσεξ στην Κορνουάλη το καλοκαίρι του 825. Η επίθεση του Μπέεορνγουλφ στάθηκε μια απειλή αστάθειας στα νοτιοανατολικά, οι συνδέσεις του Κεντ με το Ουέσσεξ στάθηκαν απειλή για την κυριαρχία της Μερκίας.[29]

Κατάκτηση της Μερκίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εγβέρτος του Ουέσσεξ

Με την "μάχη του Ελλαντάν" η Μερκία έχασε όλη την εξουσία στα νοτιοανατολικά. Το Χρονικό γράφει ότι οι Ανατολικοί Άγγλοι ζήτησαν την βοήθεια του Εγβέρτου εναντίον της Μερκίας (825), εκείνος ανταποκρίθηκε την επόμενη χρονιά (826). Ο Μπέορνγουλφ επιτέθηκε αμέσως στην Ανατολική Μερκία για να αποκαταστήσει την κυριαρχία του αλλά σκοτώθηκε στην μάχη (826), για τον ίδιο λόγο σκοτώθηκε και ο διάδοχος του Λουντέκα της Μερκίας την επόμενη χρονιά (827). Οι Μερκιανοί αναζητούσαν υποστήριξη από το Κεντ, ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Γούλφρεντ ήταν έντονα δυσαρεστημένος από την κυριαρχία των Δυτικών Σαξόνων, ο Εγβέρτος κατάργησε το νομισματικό του σύστημα και ίδρυσε νέα νομισματοκοπεία στο Ρότσεστερ και το Καντέρμπερι.[29] Ο Εγβέρτος είχε κάνει κατάσχεση περιουσίας που ανήκε στο Καντέρμπερι.[32] Η Μερκία έχασε όλη την εξουσία στην Ανατολική Αγγλία, οι Δυτικοί Σάξονες ανέλαβαν την πρωτοβουλία στα νοτιοανατολικά.[29] Ο Εγβέρτος επιτέθηκε στην Μερκία και έστειλε τον βασιλιά Ουίγκλαφ στην εξορία, κατόπιν κατέλαβε το νομισματοκοπείο του Λονδίνου και έκοψε νομίσματα σαν βασιλιάς της Μερκίας.[29] Μετά από την μεγάλη αυτή νίκη ο Εγβέρτος καταγράφεται ως "Βρετβάλντα", οι βασιλείς οι οποίοι σύμφωνα με το Αγγλοσαξονικό Χρονικό είχαν αποκτήσει την εξουσία σε ολόκληρη την Μεγάλη Βρετανία. Το σχετικό έγγραφο "C" σύμφωνα με το Αγγλοσαξονικό χρονικό περιέχει την φράση :

"Την ίδια χρονιά ο Εγβέρτος κατέκτησε το βασίλειο της Μερκίας και ολόκληρο το νησί νότια από την Γέφυρα Χάμπερ, ήταν ο όγδοος βασιλιάς Βρετβάλντα".[33]

Ο Βέδας καταγράφει τους προηγούμενους επτά Βρετβάλντα που είχαν τα προηγούμενα χρόνια αυτοκρατορική εξουσία στην Βρετανία, ο κατάλογος ξεκινούσε με τον Έλλα του Σάσσεξ και κατέληγε στον Οσουί της Νορθουμβρίας. Ο κατάλογος πιθανότατα ήταν ημιτελής επειδή μεγάλοι βασιλείς στο παρελθόν με αντίστοιχες εξουσίες όπως ο Πέντα της Μερκίας και ο Όφα παραλείπονται. Ο ρόλος του καταλόγου αυτού είναι ασαφής, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές είχε ποιητική σημασία, σύμφωνα με άλλους είχε την σημασία του "στρατιωτικού αρχηγού".[34][35] Σύμφωνα με το Αγγλοσαξονικό Χρονικό ο Εγβέρτος δέχτηκε στο Ντορέ ένα προάστιο του Σέφιλντ την υποταγή του βασιλιά Ίνριντ της Νορθουμβρίας (829).[36] Ένας άλλος χρονικογράφος ο Ρογήρος του Γουέντοβερ αναφέρει ότι ο Εγβέρτος επιτέθηκε στην Νορθουμβρία, την λεηλάτησε και ανάγκασε τον βασιλιά Ίνριντ σε υποταγή :

"Ο Εγβέρτος διεκδίκησε όλα τα νότια βασίλεια με έναν μεγάλο στρατό που έφτασε στην Νορθουμβρία, λεηλάτησε την χώρα και ανάγκασε τον βασιλιά Ίνριντ να του πληρώσει φόρο υποτέλειας".

Ο Ρογήρος του Γουέντοβερ ενσωμάτωσε τα χρονικά της Νορθουμβρίας σε αυτή την έκδοση αλλά το Χρονικό δεν αναφέρει αυτά τα γεγονότα.[37] Η φύση της υποταγής του Ίνριντ προκαλεί πολλά ερωτηματικά, πολύ πιθανό στην συνάντηση του Ντορέ να έγινε η αναγνώριση της κυριαρχίας του Εγβέρτου.[38] Ο Εγβέρτος προχώρησε σε νέα εκστρατεία εναντίον των Ουαλών με την πρόταση να επεκτείνει την εξουσία του στα Ουαλικά εδάφη που βρισκόντουσαν μέχρι τότε στην σφαίρα της Μερκίας.[29] Η Μερκία απέκτησε ξανά την ανεξαρτησία της την επόμενη χρονιά (830), όπως γράφει το Χρονικό "ο Ουίγκλαφ απέκτησε ξανά το βασίλειο της Μερκίας", το πιθανότερο με επανάσταση των κατοίκων της Μερκίας εναντίον της κυριαρχίας του Ουέσσεξ.[39]

Απώλεια της Μερκίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νόμισμα του βασιλιά Εγβέρτου

Η κυριαρχία του Εγβέρτου στην νότια Αγγλία τερματίστηκε με την επαναφορά του Ουίγκλαφ στον θρόνο της Μερκίας, κέρδισε την ανεξαρτησία του από το Ουέσσεξ. Τα διατάγματα δείχνουν ότι ο Ουίγκλαφ είχε την εξουσία στο Μίντλσεξ και στο Μπέρκσαϊρ, ένα διάταγμα (836) χρησιμοποιεί την φράση "οι επίσκοποι, οι δούκες και οι μεγιστάνες μου" για να καταγράψει τους 11 επισκόπους που αναδείχτηκαν από το Καντέρμπερι στις επισκοπές των Δυτικών Σαξόνων.[39] Ο Ουίγκλαφ ήταν ικανός να προσκαλέσει τους Δυτικούς Σάξονες για να δημιουργήσει συμβούλια.[29][40] Ο βασιλιάς της Ανατολικής Αγγλίας Έθελσταν έκοβε νομίσματα από το 827 αλλά με την επιστροφή του Ουίγκλαφ οι δυνατότητες του ελαττώθηκαν, ήταν υπεύθυνος για την ήττα και τον θάνατο του Μπέορνγουλφ και του Λουντέκα.[29]

Η απότομη άνοδος του Ουέσσεξ στα τέλη της δεκαετίας του 820 και η επακόλουθη αδυναμία του να διατηρήσει την ισχύ του έχει γίνει έντονα αντικείμενο συζήτησης από τους ιστορικούς, το βέβαιο είναι ότι η άνοδος στηρίχτηκε στις φιλικές σχέσεις και την βοήθεια από την Δυναστεία των Καρολιδών. Οι Φράγκοι υποστήριξαν τον Ίρντγουλφ της Νορθουμβρίας όταν επανήλθε στον θρόνο της Νορθουμβρίας, υποστήριξαν επίσης την άνοδο του Εγβέρτου (802). Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής βρέθηκε σε επαφή με τον Εγβέρτο λίγο πριν τον θάνατο του το Πάσχα του 839, του εξασφάλισε ασφαλές πέρασμα στην Ρώμη. Οι συνεχείς επαφές με τους Φράγκους ήταν στοιχείο της διπλωματικής πολιτικής των νότιων Άγγλων το πρώτο μισό του 9ου αιώνα.[29] Η υποστήριξη των Καρολιδών είναι σαφές ότι βοήθησε σημαντικά τον Εγβέρτο να αποκτήσει ισχυρή στρατιωτική υποστήριξη στα τέλη της δεκαετίας του 820. Αμέσως μετά ωστόσο το εμπόριο των Φράγκων στον Ρήνο κατέρρευσε και ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής έπρεπε να αντιμετωπίσει μία σειρά από εξεγέρσεις που διατηρήθηκαν ολόκληρη την δεκαετία του 830. Οι δυσκολίες ανάγκασαν τους Φράγκους σε μεγάλη αδυναμία στις προσπάθειες τους υπέρ του Εγβέρτου, η οπισθοχώρηση τους θα αφήσει την Ανατολική Αγγλία, την Μερκία και το Ουέσσεξ σε ισορροπία δυνάμεων.[29]

Κατάκτηση της Κορνουάλης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θήκη του 16ου αιώνα στον Καθεδρικό ναό του Γουίντσεστερ για την οποία πιστεύουν ότι περιέχει τα οστά του βασιλιά Εγβέρτου

Παρά την απώλεια της Φραγκικής υποστήριξης ο Εγβέρτος άλλαξε σημαντικά την εικόνα των Αγγλοσαξονικών βασιλείων με μεγάλα οφέλη για το δικό του, διατήρησε τα νοτιοανατολικά βασίλεια με την εξαίρεση του Έσσεξ, η Μερκία έχασε κάθε εξουσία στην Ανατολική Αγγλία.[29] Οι νίκες του Εγβέρτου είχαν σαν αποτέλεσμα τον τερματισμό της ανεξαρτησίας των βασιλείων του Κεντ και του Σάσσεξ, οι κατακτημένες περιοχές ήταν ανεξάρτητο υποβασίλειο μαζί με το Σάρρεϋ και ίσως το Έσσεξ.[41] Ο Έθελγουλφ ήταν υποτελής βασιλιάς υπό τον πατέρα του σαν "βασιλιάς των Δυτικών Σαξόνων και του λαού του Κεντ". Όταν πέθανε ο Έθελγουλφ (858) άφησε με την διαθήκη του στον γιο του όλα τα νοτιοανατολικά βασίλεια, αυτό καθιστά σαφές ότι είχαν ενσωματωθεί στο βασίλειο του Ουέσσεξ.[42] Η Μερκία εξακολουθούσε να είναι παρ΄όλα αυτά ισχυρή απειλή, ο Έθελγουλφ έκανε πολλές δωρεές στην εκκλησία του Ιησού Χριστού στο Καντέρμπερι με στόχο να αποκτήσει την στήριξη των Μερκίων που ζούσαν ακόμα εκεί.[29] Ο Εγβέρτος ηττήθηκε από τους Δανούς (836) αλλά δύο χρόνια αργότερα νίκησε τους συμμάχους τους στην Κορνουάλη (838). Η βασιλική οικογένεια της Κορνουάλης εξακολουθούσε να υπάρχει αλλά το βασίλειο έχασε την ανεξαρτησία του, άλλο ένα από τα παλιότερα Βρετανικά βασίλεια είχε τερματίσει την παρουσία του.[29] Οι λεπτομέρειες σχετικά με την επέκταση των Αγγλοσαξόνων στην Κορνουάλη δεν έχουν ξεκαθαρίσει, φαίνεται μονάχα από τα ονόματα των τοπωνυμίων τους.[43] Ο ποταμός Οττέρι που διαρρέει την περιοχή κοντά στο Λόνσεστον φαίνεται ότι αποτελούσε ένα όριο, νότια από τον ποταμό οι ονομασίες είναι σαφές ότι έχουν Κέλτικη προέλευση, βόρεια δείχνουν ισχυρή επίδραση από τους νεοεισερχόμενους.[44]

Διαδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έγγραφο στο οποίο εμφανίζεται η συνθήκη που υπέγραψαν ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ και ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι για αμοιβαία υποστήριξη ανάμεσα στο στέμμα και την εκκλησία (838)

Σε Συμβούλιο στο Κίνγκστον (838) ο Εγβέρτος και ο Έθελγουλφ παραχώρησαν δωρεές στις επισκοπές του Γουίντσεστερ και του Καντέρμπερι, σε αντάλλαγμα υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν τα δικαιώματα του Έθελγουλφ στην διαδοχή του θρόνου.[39][45][46] Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Κεόλνοθ δέχτηκε τον Εγβέρτο και τον Έθελγουλφ σαν επικυριάρχους και προστάτες των μοναστηριών που θα διοικούσε ο ίδιος, ακολούθησαν διατάξεις με τις οποίες ο Έθελγουλφ παραχώρησε πολλά προνόμια στην εκκλησία, την ανέδειξαν σε κορυφαία πολιτική δύναμη.[29] Οι ιερείς έστεφαν τον βασιλιά στις τελετές και συμβούλευαν τους βασιλείς να επιλέξουν τους διαδόχους από τις οικογένειες τους.[47] Το "Συμβούλιο του Κίνγκστον" και πολλά άλλα Συμβούλια που ακολούθησαν περιείχαν την φράση "Εμείς και οι διάδοχοι μας θα είμαστε πάντοτε πιστοί στον Κεολνόθ, τους διαδόχους του και την εκκλησία του Ιησού Χριστού".[46][48][49]

Δεν είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες σχετικά με άλλους διεκδικητές του θρόνου του Ουέσσεξ εκείνη την εποχή, είναι βέβαιο ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι απόγονοι του κατακτητή προπάτορα Κέρντικ που είχαν δικαιώματα στον θρόνο. Η επιτυχία του Εγβέρτου να πετύχει την διαδοχή στον γιο του αποτελεί για τον ίδιο μεγάλο προσωπικό κατόρθωμα, ο εγγονός του Αλφρέδος ο Μέγας πήρε εντολή να εξασφαλίσει την διαδοχή μόνο σε αρσενικά μέλη της δυναστείας.[47] Οι λεπτομέρειες της διαθήκης του δείχνουν τον σημαντικό προσωπικό πλούτο του βασιλιά και τον έλεγχο του στην εκκλησία.[47] Η εμπειρία που είχε αποκτήσει ο Έθελγουλφ την περίοδο που ήταν αντιβασιλιάς τον βοήθησε σημαντικά να κυβερνήσει το βασίλειο όταν ανέβηκε στον θρόνο.[50] Ο Εγβέρτος τάφηκε στο Γουίντσεστερ, στο ίδιο αβαείο τάφηκαν ο γιος του Έθελγουλφ, ο εγγονός του Αλφρέδος ο Μέγας και ο δισέγγονος του Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος. Τον 9ο αιώνα το Γουίντσεστερ έδειξε σημάδια αστικοποίησης, αυτό δείχνει ότι είχε αποκτήσει μεγάλη σημασία σαν τόπος ταφής των Σαξόνων βασιλέων.[51]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Μάικ Άσλεϊ: «The Mammoth Book of British Kings and Queens» (Αγγλικά) Running Press. 19  Οκτωβρίου 1999. σελ. 313. ISBN-13 978-0-7867-0692-1.
  2. ↑ 2,0 2,1 «The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England». (Αγγλικά) The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Wiley. Τσίτσεστερ. 2014. σελ. 534. ISBN-13 978-0-470-65632-7.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «Kindred Britain»
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. ↑ «The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England». (Αγγλικά) The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Wiley. Τσίτσεστερ. 2014. σελ. 528. ISBN-13 978-0-470-65632-7.
  6. ↑ Garmonsway, G.N. ed., The Anglo-Saxon Chronicle, London, J. M. Dent & Sons, Ltd., pp. xxxii,2,4
  7. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 65–66
  8. ↑ Edwards, Ecgbehrt
  9. ↑ Naismith, p. 16
  10. ↑ The chronicle (Hardy, Vol III, No. 326) describes Ecgberht's wife as "Redburga regis Francorum sororia" (sister or sister-in-law of the Frankish Emperor). Some nineteenth-century historians cited the manuscript to identify Redburga as Ecgberht's wife, such W. G. Searle in his 1897 Onomasticon Anglo-Saxonicum and (as R?dburh) in his 1899 Anglo-Saxon Bishops, Kings and Nobles. Other historians of that time were sceptical, such as William Hunt, who did not mention Redburga in his article about Ecgberht in the original Dictionary of National Biography in 1889. In the twentieth century, popular genealogists and historians have followed Searle in naming Redburga as Ecgberht's wife, but academic historians ignore her when discussing Ecgberht, and Janet Nelson's 2004 article on his son ?thelwulf in the Online Oxford Dictionary of National Biography states that his mother's name is unknown.
  11. ↑ Farmer, D.H.: The Oxford Dictionary of Saints, p. 10
  12. ↑ Hunter Blair, Roman Britain, σσ. 14–15
  13. ↑ P. Wormald, "The Age of Bede and ?thelbald", in Campbell et al., The Anglo-Saxons, σσ. 95–98
  14. ↑ http://www.anglo-saxons.net/hwaet/?do=get&type=charter&id=108
  15. ↑ 15,0 15,1 Stenton, Anglo-Saxon England, σσ. 208–210
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Kirby, Earliest English Kings, σσ. 165–169
  17. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σ. 207
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, σσ. 58–63
  19. ↑ Wormald, "Bede, the bretwaldas and the origins of the Gens Anglorum", in Wormald et al., Ideal and Reality, p. 113; quoted in Kirby, Earliest English Kings, σ. 167
  20. ↑ Fletcher, Who's Who, σ. 114
  21. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σ. 141
  22. ↑ E.g. Fletcher assumes that Ecgberht spent essentially all Beorhtric's reign in Francia; see Fletcher, Who's Who, σ. 114
  23. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σ. 220
  24. ↑ Kirby, Earliest English Kings, σσ. 176–177
  25. ↑ 25,0 25,1 Kirby, Earliest English Kings, σ. 186
  26. ↑ The source, a poem in the Chronicon Vilodunense, is described by Yorke as "admittedly . . . far from ideal". See Barbara Yorke, "Edward as ?theling", in Higham & Hill, Edward the Elder, σ. 36
  27. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σ. 225
  28. ↑ The border had been pushed back to the river Tamar, between Devon and Cornwall, by Ine of Wessex in 710. See Kirby, Earliest English Kings, σ .125
  29. ↑ 29,00 29,01 29,02 29,03 29,04 29,05 29,06 29,07 29,08 29,09 29,10 29,11 29,12 29,13 29,14 29,15 Kirby, Earliest English Kings, σσ. 189–195
  30. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σ. 231
  31. ↑ http://www.anglo-saxons.net/hwaet/?do=get&type=charter&id=1267
  32. ↑ P. Wormald, "The Age of Offa and Alcuin", σ. 128, in Campbell et al., The Anglo-Saxons.
  33. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, σσ. 60–61
  34. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σσ. 34–35
  35. ↑ Kirby, Earliest English Kings, σ. 17
  36. ↑ Kirby, Earliest English Kings, σ. 197
  37. ↑ P. Wormald, "The Ninth Century", σ. 139, in Campbell et al., The Anglo-Saxons.
  38. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σ. 96
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Stenton, Anglo-Saxon England, σσ. 233–235
  40. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σ. 51
  41. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σ. 32
  42. ↑ Abels, Alfred the Great, σ. 31
  43. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σ. 155
  44. ↑ Payton, Cornwall, σ. 68
  45. ↑ P. Wormald, "The Age of Offa and Alcuin", σ. 128, in Campbell et al., The Anglo-Saxons
  46. ↑ 46,0 46,1 http://www.anglo-saxons.net/hwaet/?do=get&type=charter&id=1438
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Yorke, Kings and Kingdoms, σσ. 148–149
  48. ↑ http://www.anglo-saxons.net/hwaet/?do=get&type=charter&id=281
  49. ↑ P. Wormald, "The Ninth Century", σ. 140, in Campbell et al., The Anglo-Saxons
  50. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, σσ. 168–169
  51. ↑ Yorke, Wessex, σ. 310

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge
  • Egbert's charters at Anglo-Saxons.net
  • Abels, Richard (2005). Alfred the Great: War, Kingship and Culture in Anglo-Saxon England. Longman.
  • Campbell, James; Eric John & Patrick Wormald (1991). The Anglo-Saxons. London: Penguin Books.
  • Fletcher, Richard (1989). Who's Who in Roman Britain and Anglo-Saxon England. Shepheard-Walwyn.
  • Higham, N.J.; Hill, D.H. (2001). Edward the Elder. Routledge.
  • Hunter Blair, Peter (1966). Roman Britain and Early England: 55 B.C. - A.D. 871. W.W. Norton & Company. *Kirby, D.P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge.
  • Payton, Philip (2004). Cornwall: A History. Cornwall Editions.
  • Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press.
  • Whitelock, Dorothy (1968). English Historical Documents v.l. c.500–1042. London: Eyre & Spottiswoode.
  • Wormald, Patrick; Bullough, D. and Collins, R. (1983). Ideal and Reality in Frankish and Anglo-Saxon Society.
  • Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. London: Seaby.
  • Yorke, Barbara (1995). Wessex in the Early Middle Ages. London: Leicester University Press.
Εγβέρτος του Ουέσσεξ
Γέννηση: 770 Θάνατος: 839
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Μπέορτρικ του Ουέσσεξ 		Βασιλιάς του Ουέσσεξ

802 - 839 		Διάδοχος
Έθελγουλφ του Ουέσσεξ
Προκάτοχος
Ουίγκλαφ της Μερκίας 		Βασιλιάς της Μερκίας

829 - 830 		Διάδοχος
Ουίγκλαφ της Μερκίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εγβέρτος_του_Ουέσσεξ&oldid=10721442"
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy