Βικιπαίδεια

Σόποτ (Πολωνία)

Συντεταγμένες: 54°26′30.66″N 18°32′52.15″E / 54.4418500°N 18.5478194°E / 54.4418500; 18.5478194

Το Σόποτ (πολωνικά: Sopot, κασουβικά: Sopòt) είναι παραθαλάσσια πόλη στην Πομερηλία, στη νότια ακτή της Βαλτικής Θάλασσας στη βόρεια Πολωνία, με πληθυσμό περίπου 40.000 κατοίκων.

Σόποτ

Σημαία
Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Σόποτ
54°26′31″N 18°32′52″E
ΧώραΠολωνία[1]
Διοικητική υπαγωγήΒοεβοδάτο Πομερανίας
 • Μέλος του/τηςΈνωση των Βαλτικών Πόλεων[2]
Έκταση17,31 km²
Πληθυσμός32.962 (31  Μαρτίου 2021)[3]
Ταχ. κωδ.81-701 και 81-701–81-806
Τηλ. κωδ.58
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Σόποτ είναι πόλη με καθεστώς πόβιατ στο Βοεβοδάτο Πομερανίας. Μέχρι το 1999, το Σόποτ ήταν μέρος του Βοεβοδάτου Γκντανσκ. Βρίσκεται μεταξύ των μεγαλύτερων πόλεων Γκντανσκ στα νοτιοανατολικά και Γκντίνια στα βορειοδυτικά. Οι τρεις πόλεις μαζί αποτελούν τη μητροπολιτική περιοχή της Τρίπολης.

Το Σόποτ είναι σημαντικός προορισμός για ιαματικά λουτρά και τουρισμό. Έχει τη μεγαλύτερη ξύλινη προβλήτα στην Ευρώπη, με μήκος 515,5 μέτρα, που εκτείνεται στον Κόλπο του Γκντανσκ. Η πόλη είναι επίσης γνωστή για το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ, το μεγαλύτερο τέτοιο γεγονός στην Ευρώπη μετά το Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision. Μεταξύ των άλλων αξιοθέατων του είναι ένα σιντριβάνι με βρωμιούχο νερό, γνωστό ως «μανιτάρι εισπνοής».

Ετυμολογία

Επεξεργασία

Το όνομα πιστεύεται ότι προέρχεται από την παλαιά σλαβική λέξη sopot που σημαίνει «ρέμα» ή «αναβλύζω».[4] Η ίδια ρίζα εμφανίζεται σε μια σειρά από άλλα παλαιά σλαβικά τοπωνύμια. είναι πιθανώς ονοματοποιητικό, μιμείται τον ήχο του τρεχούμενου νερού - μουρμουρητό (Šepot).

Το όνομα καταγράφεται για πρώτη φορά ως Sopoth το 1283 και Sopot το 1291. Το γερμανικό Zoppot προέρχεται απευθείας από το αρχικό όνομα. Κατά τον 19ο αιώνα και τα χρόνια του μεσοπολέμου το γερμανικό όνομα πολωνοποιήθηκε εκ νέου ως Sopoty (σε πληθυντικό, πιο κοντά στη γερμανική προφορά). Το «Sopot» έγινε το επίσημο πολωνικό όνομα όταν η πόλη τέθηκε ξανά υπό πολωνική κυριαρχία το 1945.

Ιστορία

Επεξεργασία

Πρώιμη ιστορία

Επεξεργασία
 
Πρώιμος μεσαιωνικός οικισμός στο Σόποτ

Η περιοχή του σημερινού Σόποτ περιέχει τη θέση ενός σλαβικού (πομερανικού) οχυρού του 7ου αιώνα. Αρχικά ήταν εμπορικό φυλάκιο για το εμπόριο που επεκτεινόταν τόσο στον ποταμό Βιστούλα όσο και στις πόλεις βόρεια της Βαλτικής Θάλασσας. Με την πάροδο του χρόνου η σημασία του οχυρού μειώθηκε και τον 10ο αιώνα υποβιβάστηκε σε ψαροχώρι, που τελικά εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο, έναν αιώνα αργότερα η περιοχή εγκαταστάθηκε ξανά και δύο χωριά ιδρύθηκαν στα όρια της σημερινής πόλης: το Σταβόβιε και το Γκρενζόβο. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1186 ως ότι χορηγήθηκε στο αβαείο των Κιστερκιανών στην Ολίβα. Ένα άλλο από τα χωριά που αποτελούν το σημερινό Σόποτ, το Σφιεμιρόβο, αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1212 σε ένα έγγραφο του Μέστβιν Α΄, ο οποίος το παραχώρησε στο μοναστήρι των Νορβερτίνων στο κοντινό Ζούκοβο.

Το χωριό Σόποτ, το οποίο αργότερα έγινε ομώνυμο για ολόκληρη την πόλη, αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1283 όταν παραχωρήθηκε στους Κιστερκιανούς. Εκείνη την εποχή ήταν μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας μέχρι την τευτονική εισβολή του 14ου αιώνα. Μέχρι το 1316, το αβαείο είχε αγοράσει όλα τα χωριά της περιοχής και έγινε ιδιοκτήτης όλης της περιοχής της πόλης. Μετά τη Δεύτερη Ειρήνη του Θορν (1466) η περιοχή ενσωματώθηκε ξανά στο Στέμμα του Βασιλείου της Πολωνίας.

Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία

Επεξεργασία
 
Ισπανικό αρχοντικό (Dwór Hiszpański), ένα από τα αρχοντικά του 18ου αιώνα της οικογένειας Πσεμπεντόφσκι.

Τα σπα για τους πολίτες του Γκντανσκ είναι ενεργό από τον 16ο αιώνα. Μέχρι το τέλος εκείνου του αιώνα οι περισσότερες οικογένειες ευγενών και αρχόντων από το Γκντανσκ έχτισαν τα αρχοντικά τους στο Σόποτ. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Συνθήκης της Ολίβα, ο Βασιλιάς της Πολωνίας Ιωάννης Β΄ Καζίμιρ και η σύζυγός του, Βασίλισσα Μαρία Λουίζα Γκοντζάγκα, έζησαν σε ένα από αυτά, ενώ ο Σουηδός διαπραγματευτής Μάγκνους Γκάμπριελ Ντε λα Γκάρντιε διέμενε σε ένα άλλο - ήταν γνωστό ως το σουηδικό αρχοντικό (Dwór Szwedzki) έκτοτε.[5] Το Σουηδικό Αρχοντικό ήταν αργότερα ο τόπος διαμονής των Πολωνών Βασιλέων Αύγουστος Β΄ του Δυνατού (το 1710) και του Στανίσουαφ Λεστσίνσκι (το 1733).[6]

Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1733 της διαδοχής της Πολωνίας, ο Στανίσουαφ Λεστσίνσκι έμεινε στο Σόποτ λίγες μέρες πριν πάει στην κοντινή πόλη Γκντανσκ.[5] Στη συνέχεια, τα ρωσικά αυτοκρατορικά στρατεύματα πολιόρκησαν το Γκντανσκ και ένα χρόνο αργότερα λεηλάτησαν και έκαψαν το χωριό Σόποτ ολοσχερώς.[5] Μεγάλο μέρος του Σόποτ θα παρέμενε εγκαταλελειμμένο κατά τη διάρκεια και στα επόμενα χρόνια μετά τη σύγκρουση, καθώς οι πατρίκιοι του Γκντανσκ, εξαντλημένοι από τον πόλεμο, δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την ανοικοδόμηση των κατοικιών του Σόποτ.[6]

Στη δεκαετία του 1750, οι Πολωνοί ευγενείς της Πομερανίας άρχισαν να ανοικοδομούν το χωριό.[6] Το 1757 και το 1758 τα περισσότερα από τα ερειπωμένα αρχοντικά αγοράστηκαν από την αρχοντική οικογένεια Πσεμπεντόφσκι. Ο Στρατηγός Γιούζεφ Πσεμπεντόφσκι αγόρασε εννέα από αυτά τα παλάτια και το 1786 η χήρα του, Μπερναρντίνα Πσεμπεντόφσκα (το γένος φον Κλάιστ), αγόρασε τα υπόλοιπα δύο. Επίσης, η οικογένεια Σιερακόφσκι απέκτησε ορισμένες περιουσίες, συμπεριλαμβανομένου του κατεστραμμένου σουηδικού Αρχοντικού.[6] Μετά τους διαμελισμούς της Πολωνίας, τη δεκαετία του 1790, ο Κόμης Καγέταν Ονούφρι Σιερακόφσκι έχτισε το Αρχοντικό Σιερακόφσκι στη θέση του Σουηδικού Αρχοντικού, ένα τυπικό πολωνικό αρχοντικό, το οποίο παραμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια του προ-ιαματικού Σόποτ.

Βασίλειο της Πρωσίας

Επεξεργασία
 
Αρχοντικό Σιερακόφσκι, ένα πολωνικό αρχοντικό από τα τέλη του 18ου αιώνα

Το Σόποτ προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας το 1772 στον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας. Μετά τους νέους νόμους που επέβαλε ο Βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας, η εκκλησιαστική περιουσία κατασχέθηκε από το κράτος. Το χωριό ήταν ακόμη σε ανοικοδόμηση και το 1806 η περιοχή πωλήθηκε στον έμπορο από το Ντάντσιχ/Γκντανσκ, Καρλ Κρίστοφ Βέγκνερ. Ωστόσο, μέχρι το 1819 δεν αναπτύχθηκε σημαντικά, ο πληθυσμός του το 1819 ήταν 350 κάτοικοι,[5] σε σύγκριση με 301 το έτος της πρωσικής προσάρτησης.

 
Άγαλμα του Ζαν Γκεόργκ Χάφνερ

Το 1819, ο Βέγκνερ άνοιξε το πρώτο δημόσιο λουτρό στο Σόποτ (Zoppot) και προσπάθησε να προωθήσει το νεοσύστατο σπα μεταξύ των κατοίκων του Ντάντσιχ (Γκντανσκ), αλλά η επιχείρηση ήταν οικονομική αποτυχία. Ωστόσο, το 1823 ο Δρ Ζαν Γκεόργκ Χάφνερ, πρώην ιατρός του γαλλικού στρατού, χρηματοδότησε ένα νέο συγκρότημα λουτρών που κέρδισε σημαντική δημοτικότητα. Τα επόμενα χρόνια, ο Χάφνερ έστησε περισσότερες εγκαταστάσεις. Μέχρι το 1824, ένα σανατόριο άνοιξε για το κοινό, καθώς και μια προβλήτα 63 μέτρων, γκαρνταρόμπες και ένα πάρκο. Ο Χάφνερ πέθανε το 1830, αλλά την επιχείρησή του συνέχισε ο θετός γιος του, Ερνστ Αδόλφος Μπότσερ. Ο τελευταίος συνέχισε να αναπτύσσει την περιοχή και το 1842 άνοιξε ένα νέο θέατρο και σανατόριο. Μέχρι τότε ο αριθμός των τουριστών που έρχονταν στο Σόποτ κάθε χρόνο είχε αυξηθεί σε σχεδόν 1.200.

Το 1870, το Σόποτ είδε το άνοιγμα της πρώτης σιδηροδρομικής γραμμής του: του νέου σιδηροδρομικού δρόμου Ντάντσιχ-Κοουόμπζεγκ (τότε Κόλμπεργκ) που επεκτάθηκε αργότερα στο Βερολίνο. Οι καλές σιδηροδρομικές συνδέσεις ανέβασαν τη δημοτικότητα της περιοχής και μέχρι το 1900 ο αριθμός των τουριστών είχε φτάσει σχεδόν τους 12.500 ετησίως.

 
Εκκλησία του Σωτήρος

Το 1873, το χωριό Σόποτ έγινε διοικητικό κέντρο της επαρχίας. Σύντομα άλλα χωριά ενσωματώθηκαν σε αυτό και το 1874 ο αριθμός των κατοίκων του χωριού ανήλθε σε πάνω από 2.800. Το 1877, η αυτοδιοίκηση της επαρχίας αγόρασε το χωριό από τους απογόνους του Δρ Χάφνερ και ξεκίνησε την περαιτέρω ανάπτυξή του. Ένα δεύτερο σανατόριο κατασκευάστηκε το 1881 και η προβλήτα επεκτάθηκε στα 85 μέτρα. Το 1885, κατασκευάστηκαν τα έργα αερίου. Δύο χρόνια αργότερα, κατασκευάστηκαν γήπεδα αντισφαίρισης και την επόμενη χρονιά άνοιξε στο κοινό μια πίστα ιπποδρομιών. Υπήρχαν επίσης αρκετές εγκαταστάσεις για τους μόνιμους κατοίκους του Σόποτ, όχι μόνο για τους τουρίστες. Μεταξύ αυτών ήταν δύο νέες εκκλησίες: η προτεσταντική (17 Σεπτεμβρίου 1901) και η καθολική (21 Δεκεμβρίου 1901). Από τα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρξε σημαντική εισροή Γερμανών εποίκων με την αργή αύξηση του πολωνικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα να αλλάξουν οι εθνοτικές αναλογίες υπέρ των πρώτων.[6]

 
Άποψη της προβλήτας του Σόποτ στα τέλη του 19ου αιώνα

Από τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη έγινε θέρετρο διακοπών για τους κατοίκους του κοντινού Ντάντσιχ, καθώς και πλούσιους αριστοκράτες από το Βερολίνο, τη Βαρσοβία και την Καινιξβέργη. Οι Πολωνοί επισκέπτονταν την πόλη σε μεγάλο αριθμό και τα σπα ήταν πολύ δημοφιλές στην πολωνική πνευματική ελίτ, στο βαθμό που ο Πολωνός συγγραφέας του 20ου αιώνα, Άντολφ Νοβατσίνσκι, το ονόμασε «επέκταση της Βαρσοβίας στη Βαλτική Θάλασσα».[6] Γερμανοί και Ρώσοι επισκέπτονταν επίσης την πόλη.[6] Στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν ένα αγαπημένο σπα του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας.

 
Αρχοντικό Καρλικόβο, τόπος διαμονής του Βασιλιά Ιωάννη Β΄ Καζίμιρ της Πολωνίας το 1660, πριν από την κατεδάφιση από τους Γερμανούς το 1910

Στις 8 Οκτωβρίου 1901, ο Γουλιέλμος Β΄ παραχώρησε τα προνόμια πόλης του Σόποτ, προκαλώντας περαιτέρω ταχεία ανάπτυξη. Το 1904 άνοιξε ένα νέο σανατόριο λουτροθεραπείας και ακολούθησε το 1903 ένας φάρος. Το 1907, νέα λουτρά νότια από τα παλιά χτίστηκαν σε στυλ Βίκινγκ. Το 1909 άνοιξε ένα νέο θέατρο στο κοντινό δάσος εντός των ορίων της πόλης, στη θέση όπου σήμερα διεξάγεται κάθε χρόνο το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ. Μέχρι το 1912, άνοιξε ένα τρίτο συγκρότημα λουτρών, σανατόρια, ξενοδοχεία και εστιατόρια, προσελκύοντας ακόμη περισσότερους τουρίστες. Λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη είχε 17.400 μόνιμους κατοίκους και πάνω από 20.000 τουρίστες κάθε χρόνο.

Ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ

Επεξεργασία
 
Προβλήτα στο Σόποτ. Η μεγαλύτερη ξύλινη προβλήτα στην Ευρώπη, 450 μέτρα από την άκρη της ακτής, συνολικά 650 μέτρα.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών το 1919, το Σόποτ έγινε μέρος της Ελεύθερης Πόλης του Ντάντσιχ σε τελωνειακή ένωση με την επανίδρυση της Πολωνικής Δημοκρατίας. Λόγω της εγγύτητας των πολωνικών και γερμανικών συνόρων, η οικονομία της πόλης σύντομα ανέκαμψε. Το νέο καζίνο έγινε μια από τις κύριες πηγές εισοδήματος του κράτους της ελεύθερης πόλης. Το 1927, οι αρχές της πόλης ανοικοδόμησαν το Kasino-Hotel, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ορόσημα στο Σόποτ σήμερα. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετονομάστηκε σε Grand Hotel και συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο πολυτελή ξενοδοχεία στην Πολωνία.

Ένα φεστιβάλ του Ρίχαρντ Βάγκνερ πραγματοποιήθηκε στην κοντινή Όπερα του Δάσους το 1922. Η επιτυχία του φεστιβάλ έκανε το Σόποτ να αναφέρεται μερικές φορές ως «Μπαϊρόιτ του Βορρά». Ως αποτέλεσμα της εισροής Γερμανών τις προηγούμενες δεκαετίες, οι οποίοι ανέλαβαν τις σημαντικότερες λειτουργίες της πόλης, μερικοί Πολωνοί γερμανοποιήθηκαν, ωστόσο μια σημαντική αυτόχθονη πολωνική κοινότητα ήταν ακόμα παρούσα στην πόλη και υπήρχε επίσης μια εβραϊκή κοινότητα.[7] Το 1928, η προβλήτα επεκτάθηκε στο σημερινό της μήκος, στα 512 μέτρα. Έκτοτε παρέμεινε η μεγαλύτερη ξύλινη προβλήτα στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Το 1928, την πόλη επισκέφθηκαν 29.192 επισκέπτες, κυρίως Πολωνοί[7] και στις αρχές της δεκαετίας του 1930 έφτασε στο αποκορύφωμα της δημοτικότητας της στους ξένους τουρίστες - πάνω από 30.000 ετησίως (ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τουρίστες από το ίδιο το Ντάντσιχ). Ωστόσο, μέχρι τη δεκαετία του 1930, οι εντάσεις στα κοντινά σύνορα Γερμανίας-Πολωνίας και η αυξανόμενη δημοτικότητα του ναζισμού στη Γερμανία και επίσης μεταξύ των ντόπιων Γερμανών είδε μείωση του ξένου τουρισμού. Το Ναζιστικό Κόμμα, υποστηριζόμενο από πολλούς ντόπιους Γερμανούς, ανέλαβε την εξουσία στην πόλη.[7] Έγινα διακρίσεις κατά των ντόπιων Πολωνών και Εβραίων[7] και το 1938 οι ντόπιοι Γερμανοί Ναζί έκαψαν τη συναγωγή του Σόποτ.[5]

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945)

Επεξεργασία
 
Γερμανοί στρατιώτες και τελωνειακοί υπάλληλοι αναπαριστούν την αφαίρεση της πολωνικής διέλευσης των συνόρων στο Σόποτ τον Σεπτέμβριο του 1939 για τους σκοπούς της ναζιστικής γερμανικής προπαγάνδας

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Την επόμενη μέρα η Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ προσαρτήθηκε από τη Ναζιστική Γερμανία και οι περισσότεροι από τους ντόπιους Πολωνούς, Κασούβιους και Εβραίους συνελήφθησαν[8] και δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του Intelligenzaktion,[7] φυλακίστηκαν ή εκδιώχθηκαν. Λόγω του πολέμου, η τουριστική βιομηχανία της πόλης κατέρρευσε. Το τελευταίο φεστιβάλ Βάγκνερ πραγματοποιήθηκε το 1942.

 
Μνημείο για τους Πολωνούς κατοίκους του Σόποτ που σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
 
Μνημείο του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού

Η πόλη παρέμεινε υπό γερμανική κυριαρχία μέχρι τις αρχές του 1945. Τον Μάρτιο, οι Ναζί άρχισαν να εκκενώνουν τον γερμανικό πληθυσμό μαζί με εργάτες καταναγκαστικής εργασίας.[7] Στις 23 Μαρτίου 1945, ο Σοβιετικός Στρατός κατέλαβε την πόλη μετά από πολυήμερες μάχες, στις οποίες το Σόποτ έχασε περίπου το 10% των κτιρίων του.

Σύμφωνα με τη Διάσκεψη του Πότσδαμ, το Σόποτ (Zoppot) ενσωματώθηκε στο μεταπολεμικό πολωνικό κράτος και μετονομάστηκε σε Sopot. Οι αρχές του Βοεβοδάτου Γκντανσκ βρίσκονταν στο Σόποτ μέχρι το τέλος του 1946. Οι περισσότεροι Γερμανοί κάτοικοι που είχαν παραμείνει στην πόλη, μέχρι την 1η Νοεμβρίου 1945 6.000 Γερμανοί εξακολουθούσαν να ζουν στην πόλη,[9] μετά την εκκένωση πριν από την προώθηση του Κόκκινου Στρατού σύντομα θα εκδιώχνονταν, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για Πολωνούς εποίκους από την πρώην ανατολική πολωνικά εδάφη που είχαν προσαρτηθεί από τη Σοβιετική Ένωση.

Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας (1945-1989)

Επεξεργασία
 
Η παραλία του Σόποτ τη δεκαετία του 1950 με φόντο το Grand Hotel

Το Σόποτ ανέκαμψε γρήγορα μετά τον πόλεμο. Άνοιξε μια γραμμή τραμ προς το Γκντανσκ, καθώς και η Σχολή Μουσικής, η Σχολή Θαλάσσιου Εμπορίου, μια βιβλιοθήκη και μια γκαλερί τέχνης. Κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του Γιαν Καπούστα, η πόλη εγκαινίασε ένα ετήσιο Φεστιβάλ Τεχνών το 1948. Το 1952, τα τραμ αντικαταστάθηκαν από μια γραμμή μεταφοράς βαρέων σιδηροδρόμων που συνέδεε το Γκντανσκ, το Σόποτ και τη Γκντίνια. Αν και το 1954 η Σχολή Τεχνών μεταφέρθηκε στο Γκντανσκ, το Σόποτ παρέμεινε σημαντικό κέντρο πολιτισμού και το 1956 πραγματοποιήθηκε το πρώτο πολωνικό φεστιβάλ τζαζ (μέχρι τότε η τζαζ είχε απαγορευτεί από τις κομμουνιστικές αρχές). Αυτό ήταν ο πρόδρομος του συνεχιζόμενου ετήσιου Jazz Jamboree στη Βαρσοβία.

Το 1961, εγκαινιάστηκε το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ, αν και πραγματοποιήθηκε στο Γκντανσκ τα τρία πρώτα του χρόνια - μετακόμισε στον μόνιμο χώρο του στο δάσος του Σόποτ το 1964. Το 1963, ο κεντρικός δρόμος του Σόποτ (Bohaterów Monte Cassino, «Ήρωες του Μόντε Κασίνο») μετατράπηκε σε πεζόδρομο εσπλανάδα.

Νέα συγκροτήματα λουτρών, σανατόρια και ξενοδοχεία άνοιξαν το 1972 και το 1975. Μέχρι το 1977, το Σόποτ είχε περίπου 54.500 κατοίκους, τους περισσότερους από ποτέ στην ιστορία του. Το 1979, το ιστορικό κέντρο της πόλης κηρύχθηκε εθνικό κέντρο πολιτιστικής κληρονομιάς από την κυβέρνηση της Πολωνίας.

Τρίτη Πολωνική Δημοκρατία (1989 και έπειτα)

Επεξεργασία

Το 1995, το νότιο συγκρότημα λουτρών και σανατόριων επεκτάθηκε σημαντικά και η πηγή του Αγίου Αδαλβέρτου άνοιξε δύο χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα το 1999 το Σόποτ να ανακτήσει την επίσημη κατάσταση της λουτρόπολης. Το 1999, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ επισκέφτηκε το Σόποτ, όπου περίπου 800.000 προσκυνητές παρακολούθησαν τη λειτουργία του.[5]

Το 2001, το Σόποτ εόρτασε τα 100 χρόνια από το καθεστώς χάρτη της πόλης.

Το Σόποτ βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια περίοδο έντονης ανάπτυξης, συμπεριλαμβανομένης της οικοδόμησης ενός αριθμού ξενοδοχείων πέντε αστέρων και θέρετρων σπα στην προκυμαία. Ο κεντρικός πεζόδρομος, Μόντε Κασίνο, έχει επίσης επεκταθεί με την εκτροπή της κυκλοφορίας από κάτω του, πράγμα που σημαίνει ότι ολόκληρος ο δρόμος είναι πλέον πεζοδρομημένος. Το Σόποτ, εκτός από τη Βαρσοβία, διαθέτει τις υψηλότερες τιμές ακινήτων στην Πολωνία.

Πληθυσμός

Επεξεργασία
Έτος Πληθυσμός[10]
1772 301
1819 350[5]
1874 2.834[11]
1945 21.154[9]
1995 43.576
2000 42.348
2005 40.075
2006 39.624
2007 39.154
2008 38.821
2009 38.460
2010 38.858
2011 38.584
2012 38.217
2013 37.903
2014 37.654

Εικόνες

Επεξεργασία
  •  
    Grand Hotel στο Σόποτ
  •  
    Άποψη της προβλήτας του Σόποτ από την επιφάνεια
  •  
    Φάρος του Σόποτ
  •  
    Κέντρο λουτροθεραπείας
  •  
    Dom Zdrojowy και κήπος
  •  
    Το «στραβό σπίτι»
  •  
    Κρατική Πινακοθήκη του Σόποτ
  •  
    Μουσείο του Σόποτ
  •  
    Sopocki Belwederek
  •  
    Αναμνηστική πέτρα για τη Ντανούτα Σιεντζικούβνα
  •  
    Παραλία στο Σόποτ
  •  
    Ξενοδοχείο Sheraton Sopot

Αξιοσημείωτα πρόσωπα

Επεξεργασία

Μεταφορές

Επεξεργασία
 
Σιδηροδρομικός σταθμός του Σόποτ

Η πόλη καλύπτεται από τις δημοτικές γραμμές λεωφορείων Γκντίνια και Γκντανσκ, την περιφερειακή σιδηροδρομική γραμμή (με τρεις στάσεις στην πόλη) και τον πολωνικό εθνικό σιδηρόδρομο, PKP. Το Σόποτ είναι μία από τις τέσσερις πόλεις της Πολωνίας που έχουν τρόλεϊ. Οι άλλες είναι οι Λούμπλιν, Τίχι και Γκντίνια.[16]

Αθλητισμός

Επεξεργασία
 
Η Ergo Arena είναι ο κύριος αθλητικός χώρος στο Σόποτ

Υπάρχουν πολλές δημοφιλείς επαγγελματικές αθλητικές ομάδες στο Σόποτ και στην περιοχή της Τρίπολης. Το πιο δημοφιλές άθλημα στο Σόποτ σήμερα είναι μάλλον η καλαθοσφαίριση, χάρη στην πρωταθλήτρια Πρόκομ Τρεφλ Σόποτ. Χιλιάδες πολίτες του Σόποτ παίζουν ερασιτεχνικά αθλήματα, καθώς και σε σχολεία όλων των βαθμίδων (δημοτικό, δευτεροβάθμιο και πανεπιστημιακό). Στο Σόποτ πραγματοποιήθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του 2014.

Διεθνείς σχέσεις

Επεξεργασία

Το Σόποτ είναι αδελφοποιημένο με τις:

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 9829. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2018.
  2. ↑ ubc.net/cities/. Ανακτήθηκε στις 2  Ιουνίου 2024.
  3. ↑ bdl.stat.gov.pl/api/v1/data/localities/by-unit/042214364011-0934783?var-id=1639616&format=jsonapi. Ανακτήθηκε στις 6  Οκτωβρίου 2022.
  4. ↑ Maria Malec, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 «Historia miasta». Sopot.pl (στα Πολωνικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Piotr Pelczar. «Historia Sopotu. Część I: od średniowiecza do wybuchu I wojny światowej». Histmag.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Piotr Pelczar. «Historia Sopotu. Część II: lata 1914-1945». Histmag.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
  8. ↑ amk (25 Δεκεμβρίου 2009). «O sopockiej Polonii po latach». rp.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2013. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Sylwia Bykowska (2020). The Rehabilitation and Ethnic Vetting of the Polish Population in the Voivodship of Gdańsk after World War II. Peter-Lang-Verlagsgruppe. σελ. 116. ISBN 978-3-631-67940-1. 
  10. ↑ GUS: Bank Danych Lokalnych, faktyczne miejsce zamieszkania, stan na 31 XII.
  11. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα hisarch.
  12. ↑ IMDb Database retrieved 8 November 2018
  13. ↑ IMDb Database retrieved 8 November 2018
  14. ↑ IMDb Database retrieved 8 November 2018
  15. ↑ https://pl.linkedin.com/in/jacek-szafranowicz-243b951b1[νεκρός σύνδεσμος]
  16. ↑ http://www.ztm.lublin.eu/?sid=34&lng=en
  17. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σόποτ_(Πολωνία)&oldid=10818607"
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy