Угарыцкае пісьмо – квазіалфавітнае клінапіснае кансанантнае пісьмо, якое ўжывалася ў XV – XIV стст. да н.э. для запісу тэкстаў на гліняных таблічках. Гэтыя таблічкі з'яўляюцца адзінай крыніцай вывучэння угарыцкай мовы – адной з семіцкіх моў, што была пашырана ў канцы III – 1-й паловы II тыс. да н. э. на тэрыторыі Угарыцкага царства (Угарыт). Вядомы таксама угарыцкія надпісы на хурыцкай і акадскай мовах. Мяркуюць, што угарыцкае пісьмо развілася са складовага клінападобнага лінейнага пісьма (не захавалася). Існуе гіпотэза, што першапачаткова знакі угрыцкага пісьма абазначалі спалучэнні пэўнага зычнага з любым галосным, а пазней – толькі зычныя. Для аблягчэння чытання угрыцкага пісьма абазначалі спалучэнні пэўнага зычнага з любым галосным, а пазней – толькі зычныя. Для аблягчэння чытання угрыцкага пісьма выкарыстоўвала словараздзяляльнікі (вертыкальныя кліны), а не пазней XIV ст. да н.э. ва угрыцкім пісьме, як і ў іншых відах заходне-семіцкага пісьма, пачалі выкарыстоўваць matres lectionis (літаральна – мацеркі чытання) – адмысловыя знакі некаторых зычных, якія ўжываліся для абазначэння галосных.
↑Epigraphic Semitic Scripts // The world's writing systems / Ed. by P. T. Daniels, W. Bright. — New York — Oxford: Oxford University Press, 1996. — XIV, 922 p.: ill. — P. 92. — ISBN 978-0-19-507993-7.
Павленко, Н. А. История письма: Учебное пособие для филолагических факультетов вузов / Н. А. Павленко. — Мн.: Вышэйшая школа, 1987. — 236, [3] с.
Шифман, И. Ш. Возникновение знаний о языке у финикиян // История лингвистических учений: Древний мир / [Н. С. Петровский, И. М. Дьяконов, Вяч. Вс. Иванов и др.; Отв. ред. А. В. Десницкая, С. Д. Кацнельсон; Предисл. С. Д. Кацнельсона]. — Л.: Наука, Ленинградское отделение, 1980. — 258 с.