| dbo:abstract
|
- Leptocleidus és un gènere de pliosauroides leptocleídids que visqueren en el Cretaci superior, en el que avui és Anglaterra i Sud-àfrica. (ca)
- Leptocleidus is an extinct genus of plesiosaur, belonging to the family Leptocleididae. (en)
- Leptocleidus (gr. "clavícula delgada") es un género extinto de pliosauroides leptocleídidos que vivieron en el Cretácico, en lo que hoy es Inglaterra, Australia y Sudáfrica. Es el único pliosaurio conocido hallado en los sedimentos de la Isla de Wight. (es)
- Leptocleidus (« clavicule mince ») est un genre éteint de plésiosaures appartenant à la famille des Leptocleididae. Il a été découvert au Royaume-Uni dans des sédiments du Crétacé inférieur sur l'Île de Wight. (fr)
- Il leptocleido (gen. Leptocleidus) è un rettile marino estinto, appartenente ai pliosauri. Visse nel Cretaceo inferiore (120 – 110 milioni di anni fa); i suoi resti sono stati rinvenuti in Inghilterra, Sudafrica e Australia. (it)
- レプトクレイドゥス Leptocleidusは白亜紀前期に生息していた首長竜の属の一つ。学名は「細い鎖骨｣を意味する。 (ja)
- Leptocleidus (z gr. „wąski obojczyk”) – nazwa rodzajowa plezjozaura, żyjącego we wczesnej kredzie. Cechą charakterystyczną leptoklidów było posiadanie dużych obojczyków i kości międzyobojczykowych (te ostatnie były poprzecznie wydłużone) oraz małych łopatek. Cechy te znajdowane są także u wczesnojurajskiego romaleozaura oraz przedstawicieli rodziny z późnej kredy. Długość ciała leptoklida wynosiła około 3 metrów (z wyjątkiem gatunku typowego Leptocleidus superstes, mierzącego zaledwie 1,5 metra). Trójkątna czaszka zwierzęcia posiadała pojedynczy grzebień ciągnący się za nozdrzami. Górna szczęka zaopatrzona była w 42 zęby, a żuchwa w około 70 zębów. W odróżnieniu od żeber szyjnych pliozaurów, te występujące u leptoklidów zaopatrzone były w pojedyncze głowy, a kręgi szyjne (w liczbie 13-24) posiadały głębokie wgłębienia. Znane są następujące gatunki zwierzęcia:
* Leptocleidus superstes, odkryty na terenie hrabstwa Sussex oraz wyspy Wight (co czyni go jedynym plezjozaurem odkrytym na terenie wyspy). Żył podczas barremu (około 130-125 milionów lat temu).
* Leptocleidus capensis, odkryty w Kraju Przylądkowym w Południowej Afryce. Żył podczas walanżynu (około 140-136 milionów lat temu).
* Leptocleidus clemai, odkryty w zachodniej Australii. Żył podczas hoterywu i barremu (około 136-125 milionów lat temu). Znany jest z takich elementów szkieletu, jak prawa kość udowa oraz elementy lewej, fragment kości piszczelowej, obie kości łokciowe, prawa kość promieniowa fragmenty miednicy, fragmenty żuchwy (bez zębów), około 45 kręgów, oraz z innych fragmentów szkieletu, w tym być może należących do łopatki. Z analiz kladystycznych przeprowadzonych przez Keara i Barretta (2011) wynika jednak, że nie można jednoznacznie stwierdzić, czy L. superstes rzeczywiście jest bliżej spokrewniony z gatunkami L. capensis i L. clemai niż z plezjozaurami zaliczanymi do innych rodzajów; konieczne może się okazać przeniesienie dwóch ostatnich gatunków do odrębnych rodzajów. Pozycja filogenetyczna Leptocleidus w obrębie plezjozaurów jest niepewna. Z większości analiz kladystycznych wynika jego przynależność do kladu ; z analizy Ketchum i Bensona (2010) wynika jednak jego przynależność do . Z niektórych analiz kladystycznych wynika przynależność Leptocleidus do rodziny Rhomaleosauridae, co czyniłoby go jednym z ostatnich przedstawicieli swojej rodziny. Inne analizy sugerują jednak, że należy on odrębnej rodziny blisko spokrewnionej z późnokredową rodziną Polycotylidae i może być bazalnym przedstawicielem linii ewolucyjnej prowadzącej do Polycotylidae. Szczątki leptoklida pochodzą z warstw, które są ubogie w szczątki plezjozaurów. Interesujący wydaje się fakt, że szczątki leptoklidów znajdowane były w formacjach słodkowodnych. Badacze, tacy jak Cruickshank, sugerują, że zwierzęta te zasiedliły tereny słodkowodne i okolice ujść rzek, nie wytrzymując współzawodnictwa z pliozaurami w środowiskach morskich. (pl)
- Лептоклейд (Leptocleidus, от др.-греч. λεπτός «тонкий» и κλείς «ключица») — мелкий примитивный плиозавр раннемеловой эпохи. Возможно, происходит от раннеюрских ромалеозавров. Описан Чарльзом Эндрьюзом в 1922 году на основании фрагментарных остатков из раннего мела Англии. Название отражает строение плечевого пояса. Ключица и межключица крупные, лопатка небольшая. Череп небольшой, треугольный, длиной около 30 см, с развитым сагиттальным гребнем, идущим вдоль всей верхней поверхности черепа. Зубы немногочисленные (21 пара на верхней челюсти, 35 — на нижней). Рёбра одноголовчатые. 13—24 шейных позвонков, около 20 туловищных. По-видимому, питался разнообразной добычей — как рыбой, так и более крупными водными позвоночными, падалью. Мог обитать в лагунах и пресных водах. В длину не превышал 3 метров. Недавнее исследование скелета молодой особи около 1 метра длиной показало значительную подвижность шеи (в отличие от других плезиозавров). Типовой вид — Leptocleidus superstes (Andrews 1922), из раннего мела (готерив — баррем) Сассекса в Англии. Известны остатки из раннего мела острова Уайт. Это очень мелкое животное, не более 2 метров длиной. В 1911 году Эндрьюз описал частичный скелет с неполным черепом из валанжина Южной Африки как «Plesiosaurus» capensis, позднее выделенный в род Peyerus. Сейчас этот вид также относят к роду Leptocleidus. Наконец, в 1997 году три почти полных скелета лептоклейдов, отнесённых к особому виду Leptocleidus clemai, были описаны из одновозрастных отложений Западной Австралии. Этот вид — самый крупный, до 3 метров длиной. Нельзя исключить, что все три вида относятся к географическим вариациям типового вида. Так называемый «Эрик» — полный скелет мелкого плиозавра из раннего мела (апт — альб) Кубер Педи в Южной Австралии одно время считался ещё одним представителем данного рода. Прозвище было дано в честь Эрика Айдла из «Монти Пайтон». В настоящее время этот плиозавр выделен в особый род и вид Umoonasaurus demoscyllus. Умуназавр отличался мелкими размерами — не более 2,5 метров в длину и необычным развитием зазубренных гребней на черепе. По-видимому, лептоклейды представляли реликтовую ветвь примитивных плиозавров, дожившую до середины мела преимущественно в Южном полушарии. Эта группа вымерла после появления поликотилид — возможно, экологически близких короткошеих эласмозавров. Последние исследования показывают близость лептоклейдов к поликотилидам, а обеих этих групп — к ромалеозаврам и плиозаврам. (ru)
- 長鎖龍（屬名：Leptocleidus）又名細鎖龍或纖鎖龍，在希臘文中意為「修長的鎖骨」，是蛇頸龍目蛇頸龍亞目長鎖龍科的一屬，是種掠食者爬行動物。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Leptocleidus és un gènere de pliosauroides leptocleídids que visqueren en el Cretaci superior, en el que avui és Anglaterra i Sud-àfrica. (ca)
- Leptocleidus is an extinct genus of plesiosaur, belonging to the family Leptocleididae. (en)
- Leptocleidus (gr. "clavícula delgada") es un género extinto de pliosauroides leptocleídidos que vivieron en el Cretácico, en lo que hoy es Inglaterra, Australia y Sudáfrica. Es el único pliosaurio conocido hallado en los sedimentos de la Isla de Wight. (es)
- Leptocleidus (« clavicule mince ») est un genre éteint de plésiosaures appartenant à la famille des Leptocleididae. Il a été découvert au Royaume-Uni dans des sédiments du Crétacé inférieur sur l'Île de Wight. (fr)
- Il leptocleido (gen. Leptocleidus) è un rettile marino estinto, appartenente ai pliosauri. Visse nel Cretaceo inferiore (120 – 110 milioni di anni fa); i suoi resti sono stati rinvenuti in Inghilterra, Sudafrica e Australia. (it)
- レプトクレイドゥス Leptocleidusは白亜紀前期に生息していた首長竜の属の一つ。学名は「細い鎖骨｣を意味する。 (ja)
- 長鎖龍（屬名：Leptocleidus）又名細鎖龍或纖鎖龍，在希臘文中意為「修長的鎖骨」，是蛇頸龍目蛇頸龍亞目長鎖龍科的一屬，是種掠食者爬行動物。 (zh)
- Leptocleidus (z gr. „wąski obojczyk”) – nazwa rodzajowa plezjozaura, żyjącego we wczesnej kredzie. Cechą charakterystyczną leptoklidów było posiadanie dużych obojczyków i kości międzyobojczykowych (te ostatnie były poprzecznie wydłużone) oraz małych łopatek. Cechy te znajdowane są także u wczesnojurajskiego romaleozaura oraz przedstawicieli rodziny z późnej kredy. Znane są następujące gatunki zwierzęcia: (pl)
- Лептоклейд (Leptocleidus, от др.-греч. λεπτός «тонкий» и κλείς «ключица») — мелкий примитивный плиозавр раннемеловой эпохи. Возможно, происходит от раннеюрских ромалеозавров. Описан Чарльзом Эндрьюзом в 1922 году на основании фрагментарных остатков из раннего мела Англии. Название отражает строение плечевого пояса. Ключица и межключица крупные, лопатка небольшая. Череп небольшой, треугольный, длиной около 30 см, с развитым сагиттальным гребнем, идущим вдоль всей верхней поверхности черепа. Зубы немногочисленные (21 пара на верхней челюсти, 35 — на нижней). Рёбра одноголовчатые. 13—24 шейных позвонков, около 20 туловищных. По-видимому, питался разнообразной добычей — как рыбой, так и более крупными водными позвоночными, падалью. Мог обитать в лагунах и пресных водах. В длину не превышал 3 м (ru)
|
