| dbo:abstract
|
- Elocució és l'estudi de la parla formal respecte la pronunciació, la gramàtica, l'estil i el to. (ca)
- الخطابة (وتسمى أيضًا الخطابة العامة أو إلقاء الخطب أمام الجمهور) هي عملية أو فعل إلقاء خطاب أمام جمهور بشكل مباشر. ويُفهم إلقاء الخطب أمام الجمهور عموما على أنه أمر رسمي، يكون وجهاً لوجه أمام الجمهور يخاطب فيه شخص واحد مجموعة من المستمعين. وتقليديا، كان يشكل فن الخطابة جزءا من فن الإقناع. ويمكن توظيف الخطابة في تحقيق أغراض خاصة، كالإخبار والإقناع والتسلية. كما يمكن أيضا استخدام أساليب وطرق وقواعد مختلفة حسب سياق الخطاب. وقد بدأت بوادر نشأة الخطابة في روما واليونان وأمريكا اللاتينية. وأثر المفكرون البارزون في هذه البلدان على تطور فن الخطابة وتاريخها. وفي الوقت الحالي، تواصل التكنولوجيا تطوير فن الخطابة من خلال التكنولوجيا المتاحة حديثًا مثل مؤتمرات الفيديو والعروض التقديمية متعددة الوسائط والأشكال غير التقليدية الأخرى. (ar)
- Elocution is the study of formal speaking in pronunciation, grammar, style, and tone as well as the idea and practice of effective speech and its forms. It stems from the idea that while communication is symbolic, sounds are final and compelling. It came into popularity in England in the eighteenth and nineteenth centuries and in America during the nineteenth century. It benefitted both men and women in different ways but overall the concept was there to teach both how to become better, more persuasive speakers, standardize errors in spoken and written English, as well as the beginnings of the formulation of argument were discussed here. (en)
- La elocución es el estudio del habla formal en lo que atañe a su pronunciación, gramática, estilo y tono. El Diccionario de la Real Academia admite dos acepciones muy similares para esta palabra: "Manera de hablar para expresar los conceptos" y "Modo de elegir y distribuir los pensamientos y las palabras en el discurso". Como parte de la composición de discursos, contempla la utilización de distintos recursos estilísticos, como el epíteto, la repetición, la sinonimia, el asindeton, el polisíndeton o muchas otras figuras retóricas. (es)
- L'élocution, qui traduit le grec phrasis, désigne l'action d'exprimer par la parole, ou la manière de s'exprimer. En français, son champ sémantique s'étend dans trois directions :
* une direction fonctionnelle : articulation, débit, diction ;
* une direction stylistique : manière de choisir et d'arranger les mots, les phrases par lesquels on exprime sa pensée — dans ce cas on emploiera plutôt le mot élocution dans le langage parlé, et diction dans le langage écrit — ;
* une direction rhétorique : partie de la rhétorique qui traite du style, de l'emploi des figures et des . Enfin, en linguistique, certaines figures, dites car on peut les identifier avec certitude, sont appelées figures d'élocution ou de diction : c'est le cas de la répétition et de la paronomase.
* Elle peut être claire, facile ou rapide, laborieuse, hésitante ou saccadée.
* On peut travailler son élocution.
* C'est l'objet d'un art : l'éloquence.
* Il s'agit aussi d'un belgicisme signifiant « exposé scolaire d'exercice d'élocution » (par exemple : « Il a une élocution sur les abeilles à présenter en classe demain »). (fr)
- Stemexpressie is het uiting geven aan gevoel met behulp van de menselijke stem. Iedere spreker geeft aan de boodschap een onderliggend gevoel mee. In de stem kan bijvoorbeeld angst te horen zijn, onzekerheid of vreugde. De expressie in de stem geeft aan hoe iemand zich voelt. Het is een directe weergave van het . De stem is een wezenlijk element van de persoonlijkheid en speelt een essentiële rol in iedere intermenselijke communicatie en in het gezongen lied. Het gaat hierbij om klankkleur, toon, volume, trilling en duur. Behalve de weerklank van de emotionele toestand van de spreker, geeft stemexpressie ook diens intenties weer. Zo kan een stem dwingen, vleien, stellen of vragen. De mens richt zich in eerste instantie vooral op de inhoud van woorden en hun betekenis. Daarnaast luistert hij intuïtief naar de zogenaamde stemtaal (stemkwaliteit, intonatie, spreektoon, melodie, geluidssterkte) om te ontdekken hoe een boodschap bedoeld is. Rationeel luisteren is een bewust aspect van dagelijkse communicatie. Het intuïtieve luisteren gebeurt veel onbewuster maar is onmisbaar bij het begrijpen van de boodschap. (nl)
- Elokucja (łac. elocutio – wysłowienie, styl, język) – właściwe, jasne i ozdobne wysłowienie, odpowiednie użycie słów do myśli, uporządkowane wypowiadanie myśli. Teoria elokucji obejmuje trzy grupy zagadnień: 1.
* Typologię stylów – celowe ułożenie wypowiedzi do przedmiotu i słuchaczy, 2.
* Zasady wyboru i przekształcanie słów – tropy i figury retoryczne, 3.
* Wiedza o okresie retorycznym – konstrukcji zdania. Czynniki określające styl:
* Skala ozdobności w zakresie słownictwa i konstrukcji zdania (okresu retorycznego), stopień nasycenia środkami uwydatniającymi perswazję emocjonalną. Składa się z czterech działów:
* latinitas - łacińskość, tu w znaczeniu metaforycznym: poprawność – unikanie błędów gramatycznych, leksykalnych, składniowych, dokładne opanowanie języka mowy; niepoprawność języka wypowiedzi może mieć negatywny wpływ na odbiór przekazywanych treści,
* claritas - jasność – język ma być zrozumiały, aby perswazja mogła być skuteczna,
* decorum, inaczej aptum - stosowność – musi zawierać funkcjonalność, celowość,
* ornatus - ozdobność – dobre wysłowienie powinno zawierać siłę, blask, pomysłowość, bogactwo, dowcip, płynność, staranność, rozmaitość. Istnieje ciągłe napięcie między claritas a ornatus - aby osiągnąć zgodność potrzebna jest duża biegłość. Inne nurty to m.in. styl azjański oraz styl attycki. (pl)
- Красноре́чие (от рус. красный — «красивый» и речь) — умение говорить красиво, убедительно, умение заинтересовать человека своей речью, ораторские способности (природные или приобретённые). Также к понятию красноречия могут относиться:
* ораторское искусство,
* риторика — наука о способах построения и провозглашения выразительных монологов. Древнерусские синонимы: златоречие, сладкоречие. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Elocució és l'estudi de la parla formal respecte la pronunciació, la gramàtica, l'estil i el to. (ca)
- Elocution is the study of formal speaking in pronunciation, grammar, style, and tone as well as the idea and practice of effective speech and its forms. It stems from the idea that while communication is symbolic, sounds are final and compelling. It came into popularity in England in the eighteenth and nineteenth centuries and in America during the nineteenth century. It benefitted both men and women in different ways but overall the concept was there to teach both how to become better, more persuasive speakers, standardize errors in spoken and written English, as well as the beginnings of the formulation of argument were discussed here. (en)
- La elocución es el estudio del habla formal en lo que atañe a su pronunciación, gramática, estilo y tono. El Diccionario de la Real Academia admite dos acepciones muy similares para esta palabra: "Manera de hablar para expresar los conceptos" y "Modo de elegir y distribuir los pensamientos y las palabras en el discurso". Como parte de la composición de discursos, contempla la utilización de distintos recursos estilísticos, como el epíteto, la repetición, la sinonimia, el asindeton, el polisíndeton o muchas otras figuras retóricas. (es)
- Красноре́чие (от рус. красный — «красивый» и речь) — умение говорить красиво, убедительно, умение заинтересовать человека своей речью, ораторские способности (природные или приобретённые). Также к понятию красноречия могут относиться:
* ораторское искусство,
* риторика — наука о способах построения и провозглашения выразительных монологов. Древнерусские синонимы: златоречие, сладкоречие. (ru)
- الخطابة (وتسمى أيضًا الخطابة العامة أو إلقاء الخطب أمام الجمهور) هي عملية أو فعل إلقاء خطاب أمام جمهور بشكل مباشر. ويُفهم إلقاء الخطب أمام الجمهور عموما على أنه أمر رسمي، يكون وجهاً لوجه أمام الجمهور يخاطب فيه شخص واحد مجموعة من المستمعين. وتقليديا، كان يشكل فن الخطابة جزءا من فن الإقناع. ويمكن توظيف الخطابة في تحقيق أغراض خاصة، كالإخبار والإقناع والتسلية. كما يمكن أيضا استخدام أساليب وطرق وقواعد مختلفة حسب سياق الخطاب. (ar)
- L'élocution, qui traduit le grec phrasis, désigne l'action d'exprimer par la parole, ou la manière de s'exprimer. En français, son champ sémantique s'étend dans trois directions :
* une direction fonctionnelle : articulation, débit, diction ;
* une direction stylistique : manière de choisir et d'arranger les mots, les phrases par lesquels on exprime sa pensée — dans ce cas on emploiera plutôt le mot élocution dans le langage parlé, et diction dans le langage écrit — ;
* une direction rhétorique : partie de la rhétorique qui traite du style, de l'emploi des figures et des . (fr)
- Elokucja (łac. elocutio – wysłowienie, styl, język) – właściwe, jasne i ozdobne wysłowienie, odpowiednie użycie słów do myśli, uporządkowane wypowiadanie myśli. Teoria elokucji obejmuje trzy grupy zagadnień: 1.
* Typologię stylów – celowe ułożenie wypowiedzi do przedmiotu i słuchaczy, 2.
* Zasady wyboru i przekształcanie słów – tropy i figury retoryczne, 3.
* Wiedza o okresie retorycznym – konstrukcji zdania. Czynniki określające styl:
* Skala ozdobności w zakresie słownictwa i konstrukcji zdania (okresu retorycznego), stopień nasycenia środkami uwydatniającymi perswazję emocjonalną. (pl)
- Stemexpressie is het uiting geven aan gevoel met behulp van de menselijke stem. Iedere spreker geeft aan de boodschap een onderliggend gevoel mee. In de stem kan bijvoorbeeld angst te horen zijn, onzekerheid of vreugde. De expressie in de stem geeft aan hoe iemand zich voelt. Het is een directe weergave van het . De stem is een wezenlijk element van de persoonlijkheid en speelt een essentiële rol in iedere intermenselijke communicatie en in het gezongen lied. Het gaat hierbij om klankkleur, toon, volume, trilling en duur. Behalve de weerklank van de emotionele toestand van de spreker, geeft stemexpressie ook diens intenties weer. Zo kan een stem dwingen, vleien, stellen of vragen. (nl)
|
