klacz

klacz (język polski)

klacz (1.1) ze źrebakiem

wymowa:

IPA: [klaʧ̑], AS: [klač] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zool. samica ssaków nieparzystokopytnych, szczególnie samica konia; zob. też klacz w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	klacz	klacze
dopełniacz	klaczy	klaczy
celownik	klaczy	klaczom
biernik	klacz	klacze
narzędnik	klaczą	klaczami
miejscownik	klaczy	klaczach
wołacz	klaczy	klacze

przykłady:

(1.1) Cześnik nieznacznie zmacał ręką kark klaczy, badając, czy bardzo zgrzana, i coś pod nosem mruknął.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kobyła, kobyłka, klaczka

antonimy:

(1.1) ogier

hiperonimy:

(1.1) koń, samica

hiponimy:

(1.1) źrebna

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. klaczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) mare
• arabski: (1.1) فرس
• baskijski: (1.1) behor
• duński: (1.1) hoppe w
• esperanto: (1.1) ĉevalino
• francuski: (1.1) jument ż
• hiszpański: (1.1) yegua ż
• islandzki: (1.1) hryssa ż, meri ż, kapall ż
• kaszubski: (1.1) klacz ż
• kataloński: (1.1) euga ż, egua ż
• kazachski: (1.1) жылқы
• koreański: (1.1) 암말 (ammal)
• niemiecki: (1.1) Stute ż
• norweski (bokmål): (1.1) hoppe
• nowogrecki: (1.1) φοράδα ż
• rosyjski: (1.1) кобыла ż
• sanskryt: (1.1) अश्वा
• staronordyjski: (1.1) jalda ż
• szwedzki: (1.1) sto n, märr w
• wilamowski: (1.1) kȫwuł ż, köwuł ż, kloć ż
• włoski: (1.1) giumenta ż

źródła:

klacz (język kaszubski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zool. klacz

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kòbëła, kòbła

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: