Rockwell B-1 Lancer
| Rockwell B-1 Lancer | |
|---|---|
 | |
| Tipo | bombardeiro estratéxicco supersónicco |
| Fabricante | North American Rockwell/Rockwell International Boeing |
| Primeiro voo | 23 de decembro de 1974 |
| Introducido | 1 de outubro de 1986 |
| Estado | en servizo |
| Unidades construídas | 104 |
O Rockwell B-1 Lancer é un bombardeiro estratéxicco catrimotor con ás de xeometría variable usado pola Forza Aérea dos Estados Unidos (USAF). Pensouse como bombardeiro supersónicco para a década dos 60 cun alcance e unha carga suficiente para substituír o Boeing B-52 Stratofortress, e desenvolveuse principalmente como penetrador a baixa cota de longo alcance con capacidade supersónica a grande altura.
Deseñado por Rockwell International, o desenvolvemento do bombardeiro foi atrasado múltiples veces ao longo da súa historia, a medida que a teoría do equilibrio estratéxicco cambiaba dende unha resposta flexible ata a destrución mutua e viceversa. A primeira versión B-1A desenvolveuse a principios dos 70, pero a súa produción foi cancelada e só se fabricaron catro prototipos. A necesidade dunha nova plataforma apareceu novamente a comezos dos anos 80, e o avión reapareceu como a versión B-1B co perfil de bombardeiro de baixo nivel. Porén, nesta etapa o desenvolvemente da tecnoloxía furtiva prometía unha capacidades moi melloradas para o avión. A produción foi adiante xa que o B-1B sería operacional antes de que eses conceptos tecnolóxiccos avanzados estivesen dispoñibles, durante un período no que o B-52 sería cada vez máis vulnerable. O B-1B entrou en servizo como bombardeiro nuclear no Mando Aéreo Estratéxicco da USAF.
Nos anos 90, o B-1B foi convertido para un uso como bombardeiro convencional. Entro por vez primeira en combate durante a operación Raposo do deserto en 1998, e actuaría novamente na acción da OTAN en Kosovo o ano seguinte. O B-1B apoiaría tamén ás forzas dos Estados Unidos e da OTAN en Afganistán e Iraq. O Lancer é o compoñente supersónicco da forza de bombardeiros de longo alcance da USAF, acompañado polos subsóniccos B-52 e Northrop Grumman B-2 Spirit. O bombardeiro é chamado "Bone" (orixinalmente por "B-One". Bone en galego é óso). Coa retirada do General Dynamics/Grumman EF-111A Raven en 1998 e do Grumman F-14 Tomcat en 2006, o B-1B é o únicco avión de xeometría variable activo nos Estados Unidos. Agárdase que o B-1B continue en servizo ata a década dos 2020, cando sexa substituído por bombardeiros de próxima xeración.
