Sijan

Vila d'Occitània

Sijan
Sigean

Resèrva africana de Sijan.

Armas

Geografia fisica

Coordenadas

43° 01′ 45″ N, 2° 58′ 42″ E

Superfícia

35,35 km²

Altituds
· Maximala
· Mejana
· Minimala

126 m
10 m
0 m

Geografia politica

Lengadòc

França

Narbona

canton de las Corbièras Mediterranèa (burèu centralizator), caplòc del canton de Sijan abans 2015

Intercom
241100593

Lo Grand Narbona

Cònsol

Michel Jammes
(2020-2026)

Geografia umana

Populacion
Populacion totala
(2018)

5 531 ab.

5 627 ab.

Densitat

153,72 ab./km²

Autras informacions

Gentilici

Sigeanais, Sigeanaises (en francés)

Còde postal

11130

Còde INSEE

11379

Sijan (Sigean en francés) es una comuna occitana de Lengadòc, en Corbièras, situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Geografia

Vila del golf del Leon en Mediterranèa situada sus la riba de l'Estanh de Bajas dins las Corbièras maritimas sul Canal de la Robina

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Sijan**
	Peiriac de la Sal	Narbona per un qüadripunt
Portèl de las Corbièras		La Novèla
Ròcafòrt de las Corbièras

Toponimia

Las fòrmas ancianas son : Villa Seianum en 832, Segianum en 963, Seian en 1080, Segionum = Segianum en 1107, Sejanum en 1145, Castrum de Sejano en 1157, De Sechano = Seihano en 1282, De Scoano = Seiano en 1282, Sal de Styano = Seyano en 1320, Seyan en 1381, Ségan al sègle XIV, Séjean en 1402, Sian en 1405, Sigen en 1528, Sigan en 1535, Syga en 1538, Seigan en 1589, Sigian en 1589, Sijan en 1589, Siga en 1589, Sigan..., Siegan en 1589, Sijean en 1590, Séjan en 1591, etc, Sigean, rectorie en 1706, etc. La prononciacion occitana es Sigeà ^[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés, donc [si'ʒa].
Segon Dauzat e Rostaing, Sijan vendriá del nom latin d'òme Seius, ambe'l sufixe -anum ^[2]; s'agís de Seianus, sense sufixe, segon los Feniés ^[3].
Segon María José Peña, lo nom de l'establiment de comèrci Σαιγάνθη (Saigánthe), inscrit sus una tauleta de plomb del sègle V descobèrta à Empúries, seriá la transcripcion en grèc ionenc del nom ibèr del siti de Puèg Maó. Aquel nom auriá evolucionat après e donat lo nom de Sijan ^[4].

Le Lac

Le Lac es situat al nòrd de Sijan, près de la RD 6009 (cercar Hameau du Lac).
Le Lac es una anciana comunautat e parròquia de la diocèsi de Narbona, del vocable de Sant Jaume (o Jacme ?), mes la capèla modèrna es dedicada a la Santa Verge. I a un castèl. Las fòrmas ancianas son : Lac Castrum en 1080, Villa qui vocatur Lac en 1114, Castrum de Laco en 1119, Ecclesia S. Jacobi de Lacu en 1208, S. Jacobus castri de Lacu siti in Corbaria inferiori en 1282, Lac en 1402, Castellum de Lact en 1521, Église paroissielle Sainct Jacques..., sementière de l'église Sainct Jacques entre 1609 e 1633^[5].
Le mot lac es probablament en relacion ambe una anciana localizacion de l'Estanh de Bajas, ara a mai d'un km, mes l'altitud dels lòcs vesins es plan bassa. S'agís clarament de lòcs aterrats recentament.

Istòria

Lo site de Sijan coneguèt una ocupacion umana dempuèi l'Antiquitat: sul territòri de la comuna se situèt l'oppidum de Puèg Maó que foguèt destruit al sègle III ab. J-C.
Entre 1790 e 1794, Le Lac foguèt annexat a Sijan; en 1844, La Novèla, qu'èra dins Sijan, venguèt una comuna independenta ^[6].

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
març de 2014	(2026)	Michel Jammes	UMP, LR	director d'agéncia bancària
setembre de 2013	2014	Jean-Pierre Cires	divèrs esquèrra
març de 2008	agost de 2013	Roger Combes	divèrs esquèrra
març de 2001	2008	Claude Poncet	divèrs esquèrra
març de 1983	2001	Jacques Mourrut	PCF
	1983
Totas las donadas son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Sijan (caplòc); lo canton es vengut canton de las Corbièras Mediterranèa, sense cambiar de composicion e Sijan n'es lo burèu centralizator.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 5434, totala: 5561

1 822

1 912

2 171

3 296

3 423

3 703

3 213

3 297

3 337

3 348

3 496

3 478

3 912

4 229

3 833

3 485

3 384

3 357

3 107

2 988

3 050

3 153

3 085

3 071

2 183

2 346

2 555

3 033

3 027

3 058

3 373

4 049

4 920

5 047

5 163
5 284

2009

2010

5 323
5 451

5 377
5 511

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 5531 abitants e la densitat èra de 156,46 ab/km².

Lòcs e monuments

Oppidum de Puèg Maó

La Resèrva Africana de Sijan es un pargue animalièr seminatural; l'espaci ofèrt es pro grand per que los animals demòren salvatges e viscan amb lor seus compòrtaments naturals.

Personalitats ligats a la vila

Véser tanben

Comunas d'Aude

Ligams extèrnes

Sijan sul site de l'Insee

Nòtas e referéncias

↑ Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 435, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f527.item.texteImage
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 657, a Siecq
↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 129
↑ María José Pena, Quelques réflexions sur les plombs inscrits d’Emporion et de Pech Maho. Pech Maho était-il un comptoir du sel ?, Revue des études anciennes, tome 116, n° 1, 2014, pp. 3-21. legir en linha http://paratge.wordpress.com/2015/01/09/pech-maho
↑ Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 190-191, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f282.item.texteImage
↑ http://cassini.ehess.fr/cassini/fr/html/fiche.php?select_resultat=36337

Portal de Lengadòc

[1] Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 435, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f527.item.texteImage

[2] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 657, a Siecq

[3] Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 129

[4] María José Pena, Quelques réflexions sur les plombs inscrits d’Emporion et de Pech Maho. Pech Maho était-il un comptoir du sel ?, Revue des études anciennes, tome 116, n° 1, 2014, pp. 3-21. legir en linha http://paratge.wordpress.com/2015/01/09/pech-maho

[5] Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 190-191, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f282.item.texteImage

[6] ttp://cassini.ehess.fr/cassini/fr/html/fiche.php?select_resultat=36337

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]