Tanger (arab. طنجة, Ṭanǧa; marok. arab. Ṭanža) – miasto w północnym Maroku, port nad Cieśniną Gibraltarską, siedziba administracyjna regionu Tanger-Tetuan-Al-Husajma. W 2014 roku liczyło ok. 948 tys. mieszkańców[1].

Tanger
‏طنجة‎
Ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Maroko

Region

Tanger-Tetuan-Al-Husajma

Populacja (2014)
• liczba ludności


947 952

Kod pocztowy

90000

Położenie na mapie Maroka
Mapa konturowa Maroka, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Tanger”
Położenie na mapie Afryki
Mapa konturowa Afryki, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Tanger”
Ziemia35°46′N 5°48′W/35,766667 -5,800000
Strona internetowa

Historia

edytuj

Starożytność

edytuj

W starożytności znane było jako Tingis. Nazwa miasta wywodząca się z języka tamazight dowodzi, że osadę pierwotnie założyli Berberowie. Dopiero ok. VII wieku p.n.e. Tanger skolonizowali Fenicjanie. W I wieku n.e. miasto stało się stolicą rzymskiej prowincji Mauretania Tingitana.

Germanie, Bizancjum i Arabowie

edytuj

To ważne dla państwa zachodniorzymskiego miasto, po upadku imperium, stało się magnesem dla najeźdźców. Zdobyli je Wandalowie-Silingowie migrujący z Betyki (znanej dziś jako Andaluzja). Blisko sto lat później Tanger znalazł się pod władzą Bizancjum.

W VII wieku władzę nad miastem na krótko objęli Wizygoci, jednak już w 707 roku tereny dzisiejszego Maroka, wraz z Tangerem, znalazły się pod panowaniem arabskim. Arabowie założyli tu posterunek graniczny i bazę wypadową do najazdów na Półwysep Iberyjski.

Portugalczycy i Brytyjczycy

edytuj

Po wyparciu muzułmanów z południa Półwyspu Iberyjskiego, Tanger ponownie znalazł się na granicy świata islamskiego, a w 1471 roku został zdobyty przez Portugalczyków. W 1661 roku został wraz z Bombajem oddany w ręce Brytyjczyków jako wiano dla księżniczki Katarzyny Bragançy, narzeczonej króla Karola II Stuarta. Brytyjczycy szybko uznali jednak obronę miasta przed ciągłymi atakami Arabów za nieopłacalną i w 1684 opuścili Tanger pozostawiając miasto w rękach sułtana Mulaja Ismaila. Niepodzielne panowanie arabskie w Tangerze trwało aż do początków XX wieku.

Strefa międzynarodowa

edytuj

Na przełomie wieku XIX i XX Tanger jako miasto portowe o strategicznym położeniu stał się obiektem pożądania europejskich mocarstw kolonialnych. Po kolonizacji Maroka przez Francję i Hiszpanię (zob. Maroko Hiszpańskie) utworzono tu w 1923 miasto wydzielone o specjalnym międzynarodowym statusie strefy neutralnej zbliżonym do wolnego miasta, o powierzchni 373 km² i 40 tys. ludności. Po klęsce Francji w kampanii w czerwcu 1940 strefa została zajęta przez Hiszpanię. Działał tu konsulat niemiecki zamknięty w wyniku układu zawartego między generałem Francisco Franco i aliantami 2 maja 1944[2].

 
Flaga Międzynarodowej Strefy Tangeru
 
Mapa Strefy Tangeru z 1953

Administratorzy Tangeru w latach 1923-56:

  • Paul Alberge (Francja, 24 sierpnia 1926 – 19 sierpnia 1929)
  • Joseph Le Fur (Francja, 19 sierpnia 1929 – 1 sierpnia 1940)
  • Manuel Amieva (Hiszpania, 1 sierpnia 1940 – 4 listopada 1940)
  • administrowany przez Maroko Hiszpańskie (4 listopada 1940 – 11 października 1945)
  • Luís António de Magalhães Correia (Portugalia, 11 października 1945 – 18 czerwca 1948)
  • Jonkheer H.F.L.K. van Vredenburch (Holandia, 15 sierpnia 1948 – 9 kwietnia 1951)
  • José Luís Archer (Portugalia, 9 kwietnia 1951 – 21 czerwca 1954)
  • Étienne-Gustave de Croÿ, prince de Croÿ-Roeulx, (Belgia, 21 czerwca 1954 – 31 grudnia 1954)
  • Robert van de Kerckhove d'Hallebast (Belgia, 4 stycznia 1955 – 5 lipca 1956)

W 1956 strefa międzynarodowa została zlikwidowana, a Tanger i pozostałe jej obszary zostały włączone do niepodległego Królestwa Maroka.

Mekka artystów

edytuj

W latach 1912–1956 Tanger był tzw. strefą międzynarodową. Np. w roku 1938 istniały tam 4 urzędy pocztowe: francuski, brytyjski, hiszpański frankistowski i hiszpański rządowy[3]. Atmosfera wielokulturowości i piękne krajobrazy przyciągały artystów z Europy i USA.

Klimat

edytuj
Średnia temperatura i opady dla Tangeru
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Średnie temperatury w dzień [°C] 16.9 17.6 19.2 20.6 23.6 27.8 29.3 30.0 27.7 24.8 20.1 17.6 23,0
Średnie dobowe temperatury [°C] 12.2 12.8 14.4 16.0 18.6 22.4 23.9 24.6 22.8 20.0 15.7 13.3 18,1
Średnie temperatury w nocy [°C] 7.8 8.0 9.8 11.2 13.4 17.2 18.5 19.4 18.2 15.8 11.6 9.5 13,4
Opady [mm] 73.1 59.1 68.7 62.3 38.2 4.6 0.4 1.4 25.8 94.7 114 120 662
Średnia liczba dni z opadami 9.7 8.9 8.7 9.3 8.1 0.7 0.2 0.6 4.6 9.0 11.2 12.4 83,3
Średnie usłonecznienie [h] 169 167 232 251 299 307 344 331 276 238 181 167 2961
Źródło: climatebase.ru[4]
Średnia dobowa temperatura morza (°C)[5]
Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Rok
17,1 16,3 16,2 17,4 18,7 21,1 22,9 23,4 22,4 21,2 19,3 17,7 19,5

Ludzie związani z Tangerem

edytuj

Współpraca

edytuj

Miejscowości partnerskie:

Linki zewnętrzne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Population légale des régions, provinces, préfectures, municipalités, arrondissements et communes du royaume d'après les résultats du RGPH 2014 (12 régions). Site institutionnel du Haut-Commissariat au Plan du Royaume du Maroc. [dostęp 2018-01-27]. (fr.).
  2. Wojciech S. Magdziarz 2001. Hiszpania. W: Andrzej Pankowicz, Antoni Podraza (red.). Encyklopedia historyczna świata. Tom VIII. Europa część I. Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, Kraków, s.332-333
  3. George Orwell Diaries, 2012, W.W. Norton & Co, s. 93–94
  4. Tangier, Morocco - climatebase.ru
  5. Tangier average sea temperature – seatemperature.org.

Bibliografia

edytuj
  • Maroko. Przewodnik Pascala, Wydawnictwo Pascal, Bielsko-Biała, 2006, s. 129-131
  • Literatura na świecie Nr 7-8/2005 (408-409): Tanger, 2005
  • Enid M. G. Routh, Tangier: England's Lost Atlantic Outpost (London: John Murray, 1912).
  • Martin Malcolm Elbl, “(Re)claiming Walls: The Fortified Médina of Tangier under Portuguese Rule (1471–1661) and as a Modern Heritage Artefact,” Portuguese Studies Review 15 (1–2) (2007; publ. 2009): 103–192.
  • Martin Malcolm Elbl, “Tangier's Qasba Before the Trace Italienne Citadel of 1558-1566: The 'Virtual' Archaeology of a Vanished Islamic and Portuguese Fortress,” Portuguese Studies Review 17 (2) (2009; publ. 2012): 1-44.[1]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy