Michał Blukis
Michał Blukis (ur. 20 maja 1904 w Wilnie, zm. 4 kwietnia 1972 w Gdańsku[1]) – sierżant rezerwy WP, pracownik cywilny i obrońca Westerplatte we wrześniu 1939. Działacz społeczny oraz sportowy.
| |
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujW 1923 ukończył cztery klasy Gimnazjum im. Zygmunta Augusta. Do 1925 pracował w Zakładach Przyrządów Celowniczych dla szkoły „Cel” w Wilnie. Następnie został powołany do wojska, gdzie służył w 2 Batalionie Mostów Kolejowych w Jabłonnie. Ukończył tam szkołę podoficerską. W kwietniu 1926 przeniesiony został do Kompanii Silników Spalinowych w Modlinie, gdzie skończył kurs silników spalinowych. W czerwcu przeniesiony został do WST do plutonu technicznego, w którym początkowo byt magazynierem, a później pracownikiem kancelarii technicznej. Po zwolnieniu do rezerwy z dniem 1 października 1928 został przyjęty w poczet pracowników cywilnych. Pełnił funkcję mechanika. W okresie międzywojennym działał w organizacjach polonijnych na terenie Wolnego Miasta Gdańska, takich jak m.in. Gmina Polska Związek Polaków, Związek Podoficerów Rezerwy oraz GKS Gedania Gdańsk[2].
Podczas obrony Westerplatte bronił placówki „Elektrownia”. Z dokumentacji PCK wynika, iż został wzięty do niewoli i osadzony w Stalagu I A (nr jeńca 2476). Z powodu choroby w 1942 został zwolniony z niewoli wyjechał do Poznania. Pracował w firmie Siemens-Schuckert jako monter. W kwietniu 1945 wstąpił w szeregi Milicji Obywatelskiej[3] i w składzie pierwszego jej oddziału przybył do Gdańska[4]. Do lipca 1953 był zatrudniony w wydziale konsumów Wojewódzkiej Komendy MO w Gdańsku na stanowisku zastępcy szefa wydziału. 10 sierpnia 1953 powołany przez Prezydium WRN w Gdańsku na stanowisko sekretarza wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej. Od czerwca 1955 był zastępcą przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej w Prezydium w WRN w Gdańsku. W 1959 ze względu na zły stan zdrowia przeszedł na rentę inwalidzką. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach powojennych również działał społecznie.
Pochowany został na Cmentarzu Srebrzysko (rejon IX, kwatera I, rząd 2, grób 18)[5].
Życie prywatne
edytujSyn Feliksa[6] i Katarzyny z domu Muraszko[7]. Miał dwóch braci, Mikołaja (1895–1945)[8] i Władysława[9] oraz siostrę Marię[10].
Żonaty z Ireną z domu Tylewską (ur. 1910)[11], z którą miał córkę Barbarę.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938)
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
- Odznaka Grunwaldzka (1946)
- Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk (1947)
- Srebrny Krzyż Zasługi (13 lipca 1954)[12]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[13]
- Odznaka „Zasłużony dla Miasta Gdańska” (1960)
- Złota Odznaka Polskiego Związku Bokserskiego (1963)
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1965)
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie, 1984)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ Michał Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2018-10-11] (ang.).
- ↑ a b Westerplatte - Biogramy westerplatczyków [online], westerplatte.pl [dostęp 2018-07-31].
- ↑ Akta osobowe funkcjonariusza MO/pracownika cywilnego MO/UB: Michał Blukis, imię ojca: Feliks, ur. 20-05-1904 r. [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2019-04-15].
- ↑ Informacje w BIP IPN. [dostęp 2018-07-31].
- ↑ Michał Blukis [online], nekropole.info [dostęp 2018-07-31] (pol.).
- ↑ Feliks Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Katarzyna Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Mikołaj Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Władysław Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Maria Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Irena Blukis [online], geni_family_tree [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1563
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419