Saltar al conteníu

Neil Young

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Neil Young
Vida
Nacimientu Toronto[1], 12 de payares de 1945[2] (78 años)
Nacionalidá Bandera de Canadá Canadá [3]
Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos [3]
Residencia Omemee (en) Traducir
Pickering
Toronto
Winnipeg
Llingua materna inglés
Familia
Padre Scott Young
Casáu con Susan Acevento (en) Traducir (1968 – 1970)
Pegi Young (1978 – 2014)
Daryl Hannah (2018 – )[4]
Pareyes Carrie Snodgress
Fíos/es 3
Hermanos/es Astrid Young
Estudios
Estudios Kelvin High School (en) Traducir
Llingües falaes inglés[5]
Oficiu cantante, cantautor, direutor de cine, autobiógrafu, productor musical, actor, pianista, actor de cine, guitarrista, compositor de cantares, realizador
Llugares de trabayu Los Angeles
Premios
Nominaciones
Miembru de The Stills-Young Band
Crosby, Stills, Nash & Young
Buffalo Springfield
The Ducks
Seudónimos Bernard Shakey[12] y Don Grungio[12]
Xéneru artísticu Country
Grunge
rock
Avant-rock
blues
Folk rock
Country rock
rock sureño (es) Traducir
hard rock
rockabilly (es) Traducir
rock alternativu
Mena de voz tenor
Instrumentu musical guitarra
violín
Harmónica
órganu
pianu
banyo (es) Traducir
voz
Discográfica Atco Records
Atlantic Records Group
Geffen Records (es) Traducir
Motown
Reprise Records
Warner Music Group
Warner Bros. Records
Atlantic Records
IMDb nm0949918
neilyoungarchives.com
Cambiar los datos en Wikidata

Neil Percival Young (12 de payares de 1945, Toronto)[13] ye un músicu y compositor canadiense, consideráu llargamente como unu de los más influyentes de la so xeneración.[14][15] Empezó la so carrera musical en Canadá en 1960 con grupos como The Squires y The Mynah Birds, antes de treslladase en 1966 a California pa fundar Buffalo Springfield con Stephen Stills y Richie Furay.[16] En 1968 empecipió una carrera en solitariu que toma más de 45 años y 39 álbumes d'estudiu hasta 2016, con una continua esploración de distintos xéneros musicales, especialmente mientres la década de 1980, cuando esperimentó con estilos como'l swing, el blues y el rockabilly.[17] Ingresó nel Salón de la Fama del Rock and Roll como miembru de Buffalo Springfield y artista en solitariu, descritu como «unu de lo meyores compositores ya intérpretes de rock and roll».[15]

El so trabayu carauterizar por unes lletres marcadamente personales,[18] n'ocasiones con crítica social y posiciones antibelicistas,[19] y pol so voz de tenor-alto.[20] Anque toca preseos como'l pianu, el banjo y l'harmónica,[21] el so trabayu carauterizar por un distintivu emplegu de les guitarres acústico y llétrico, y en particular pol usu d'una Gibson Les Paul de 1953 modificada y moteyada Old Black.[22][23] El so trabayu más reconocíu estremar en dos estilos musicales: l'acústicu, con cantares folk y country rock como «Heart of Gold» y «Old Man»,[18] y l'llétricu, con cantares rock y hard rock como «Hey Hey, My My (Into the Black)» y «Rockin' in the Free World», interpretaes principalmente col grupu Crazy Horse y caracterizaes por una alta distorsión del soníu.[24] A partir de la década de 1990 adoptó elementos d'estilos como'l grunge, y la so influencia en bandes como Nirvana o Pearl Jam valió-y el nomatu de «el padrín del grunge».[25]

Como direutor cinematográficu publicó, siempres sol seudónimu de Bernard Shakey, llargumetraxes como Journey Through the Past, Rust Never Sleeps, Human Highway, Greendale y CSNY Déjà Vu.[26] Ye tamién un destacáu defensor de causes humanitaries y ambientales, y en 1985 fundó Farm Aid con Willie Nelson y John Mellencamp p'ayudar económicamente a los granxeros d'Estaos Xuníos en riesgu d'esclusión social.[27] Un añu dempués fundó con Pegi Young una organización educativa pa neños con discapacidaes psíquiques llamada The Bridge School, que financia cola recaldación de los Bridge School Festival, una serie de conciertos benéficos añales.[28]

Young casóse en trés causes: en 1970 con Susan Acevedo; en 1971 cola actriz Carrie Snodgress, con quien tuvo un fíu de nome Zeke, y en 1978 con Pegi Morton, con quien tuvo dos fíos, Ben y Amber Jean.[29] Mora en Broken Arrow Ranch, una propiedá allugada en Redwood City, California y nun adoptó la nacionalidá estauxunidense a pesar de morar nel país dende hai más de 45 años.[30]

Biografía

[editar | editar la fonte]

Infancia y oríxenes musicales (1945-1965)

[editar | editar la fonte]

Fíu del novelista y comentarista deportivu Scott Young y de Edna «Rassy» Ragland,[31] Neil Percival Young nació nel Hospital Xeneral de Toronto el 12 de payares de 1945.[32] Poco dempués, la familia treslladar a Omemee, una pequeña llocalidá d'Ontario onde Neil pasó la so infancia.[33] A los pocos años de vida diagnosticóse-y diabetes,[34] y en 1951 contraxo poliomielitis mientres unu de los postreros biltos epidémicos de la enfermedá en Ontario.[35] Tres la so recuperación, la so familia pasó unes vacaciones en Florida en 1952 y a la vuelta decidieron treslladase dende Omemee a la ciudá de Toronto.[36] Mientres esti periodu, empezó a amosar interés pola música popular qu'escuchaba na radio.[36]

A mediaos de la década de 1950, ente los diez y once años, empezó a amosar interés por una gran variedá de xéneros musicales como'l rock and roll, el rockabilly, el doo-wop, el R&B y el country, qu'escuchaba al traviés de la emisora local CHUM.[37] El so ídolu de l'adolescencia yera Elvis Presley y de mayor quería ser como él.[38] Otres influencies musicales incluyíen a Chuck Berry, Little Richard, Fats Domino, The Monotones, Jerry Lee Lewis y Johnny Cash, ente otros.[39] Empezó a tocar música con un ukelele de plásticu, antes de pasar, según les sos propies pallabres, «a un meyor ukelele, a un ukelele banjo y a un ukelele barítonu, cualesquier cosa menos una guitarra».[40]

Cuando Neil tenía doce años los sos padres divorciáronse. El so hermanu Bob quedar col so padre y él coló a vivir cola so madre a una área obrera de Fort Rouge, Winnipeg, Manitoba.[31][41] Ellí empezó a estudiar na secundaria Earl Grey Junior,[40] na cual formó la so primer banda, The Jades, y conoció a Ken Koblun, quien años dempués integró'l grupu The Squires.[42] Mientres la so estancia nel Kelvin High School de Winnipeg, tocó en dellos grupos de rock.[43] La so primer banda estable foi The Squires, con llograr ciertu ésitu llocal col cantar «The Sultan».[44] N'abandonando la escuela cimera, el grupu tocó en Fort William y grabó una serie de deamos producíos por Ray Dee, un pinchadiscos local al que Neil moteyó «el Briggs orixinal», en referencia al productor David Briggs.[45] Mientres la so estancia en Fort William conoció a Stephen Stills, con quien más tarde formó'l grupu Buffalo Springfield.[45]

N'abandonando The Squires, trabayó en dellos clubes de folk de Winnipeg, onde conoció a Joni Mitchell.[46] Mientres esta etapa empezó a componer los sos primeros cantares, típicamente de calter folk, como «Sugar Mountain».[47] En 1965, entamó una xira por Canadá como artista en solitariu.[46] Mientres la so estancia en Toronto xunir al grupu Mynah Birds, sol lideralgu de Rick James y llogró'l so primer contratu discográficu cola compañía Motown.[48] Sicasí, mientres el grupu grababa'l so primer discu, James foi arrestáu por deserción.[49] L'ausencia de James supunxo la rotura de The Mynah Birds y Young viaxó a Los Angeles col baxista del grupu, Bruce Palmer.[49] Nuna entrevista en 2009, el músicu almitió que tuvo illegalmente nos Estaos Xuníos hasta 1970, en recibiendo una tarxeta de residencia.[50]

Con Buffalo Springfield (1965-1968)

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Buffalo Springfield
Stills y Young, fundadores de Buffalo Springfield xunto a Furay, Palmer y Martin, en 2006.

Una vegada en Los Angeles, Young y Palmer axuntar con Stephen Stills, Richie Furay y Dewey Martin pa formar Buffalo Springfield.[51] A pesar de tener una mayor orientación escontra'l country y el folk, l'ésitu del so primer senciellu, «For What It's Worth», convirtió al grupu nun referente del folk rock xunto a grupos como The Byrds.[51][52]

La confrontación ente los sos miembros, según l'arrestu y deportación de Palmer, exacerbaron les yá tirantes rellaciones dientro del grupu, lo cual facilitó la so disolución apenes dos años dempués de publicar el so primer discu, Buffalo Springfield.[53] El grupu llanzó un segundu álbum, Buffalo Springfield Again, a finales de 1967, magar dos de los trés contribuciones de Young, «Expecting to Fly» y «Broken Arrow», fueron grabaes en solitariu, ensin la collaboración del restu de miembros.[51]

En mayu de 1968, Buffalo Springfield eslleir tres publicar por obligaciones de contratu un últimu álbum, Last Time Around.[54] Young contribuyó al álbum colos cantares «On the Way Home» y «I Am a Child», y cantó como voz principal na segunda.[51] En 1997, Buffalo Springfield ingresó nel Salón de la Fama del Rock and Roll nuna ceremonia a la que Young nun allegó.[55] En 2011, Stills, Furay y Young reformaron Buffalo Springfield mientres una curtia xira na costa Oeste d'Estaos Xuníos que'l terceru anuló a los pocos meses pa entamar otres actividaes musicales.[56]

Ésitu en solitariu y trabayu con CSNY (1968-1970)

[editar | editar la fonte]
Ver tamién: Crosby, Stills & Nash (and Young) y Crazy Horse (banda)

Tres la disolución de Buffalo Springfield, Young robló con Reprise Records y contrató a Elliot Roberts como representante.[57] Dambos empezaron a trabayar al intre nel so primer álbum en solitariu, tituláu Neil Young y publicáu en 1968 con crítiques desemeyaes. Nuna entrevista de 1970, el músicu criticó'l soníu del álbum por tar «sobreproducido en cuenta de interpretáu»,[58] en contraste cola buscada espontaneidá de los sos trabayos posteriores.[59]

Crosby, Stills, Nash & Young en direutu nel PNC Arts Center, n'agostu de 2006.

Pa grabar el so siguiente álbum, trabayó colos trés miembros del grupu The Rockets: Danny Whitten na guitarra, Billy Talbot nel baxu y Ralph Molina na batería.[60] Sol nome de Crazy Horse, n'homenaxe a la histórica figura de Caballu Llocu,[61] el grupu grabó mientres dos selmanes Everybody Knows This Is Nowhere, publicáu en mayu de 1969.[60] L'álbum empieza con un de los sos cantares más populares, «Cinnamon Girl», y ta apoderáu por otres dos, «Cowgirl in the Sand» y «Down by the River», caracterizaes por llargos trabayos d'improvisación musical.[62]

Poco dempués de la publicación de Everybody Knows This Is Nowhere, axuntar con Stephen Stills pa xunise a Crosby, Stills & Nash, que primeramente publicaren un álbum como tríu.[63] Nun primer momentu ufiertáron-y ser músicu acompañante del grupu, anque namái aceptó xunise a ellos si yera aceptáu como miembru de plenu derechu, lo cual obligó a rebautizar el grupu como Crosby, Stills, Nash & Young.[64] El cuartetu debutó en Chicago el 16 d'agostu de 1969 y participó nel Festival de Woodstock, onde Young saltóse'l set acústicu y evitó que les cámares grabaren el conciertu.[65] Mientres la grabación del primer álbum del cuartetu, Déjà Vu, los músicos aldericaron con frecuenciasobremanera Stills y Young, que s'enfrentaron pola direición musical del cuartetu.[66] A pesar de la tensión interno, el pasu de Young pol grupu coincidió col periodu más creativu y esitosu del grupu, y contribuyó al so posterior ésitu como artista en solitariu.[66]

En respuesta a la masacre de la Universidá Estatal de Kent el 4 de mayu de 1970, na qu'axentes de la Guardia Nacional mataron a cuatro estudiantes mientres protestes pola Guerra de Vietnam, Young compunxo «Ohio».[67] El cantar, grabada con Crosby, Stills y Nash, foi publicada como senciellu en xunu de 1970 y algamó el puestu catorce na llista Billboard Hot 100.[68][69] Anque'l músicu dexó de tocar «Ohio» en direutu mientres la década de 1970 y parte de la siguiente, volvió interpretala en memoria de los estudiantes asesinaos arriendes de les protestes de la Plaza de Tiananmén de 1989.[68]

After the Gold Rush y Harvest (1970-1972)

[editar | editar la fonte]
Crazy Horse en 1972. D'esquierda a derecha: Danny Whitten, Jack Nietzche, Billy Talbot y Ralph Molina.

A finales de 1970, en saliendo de xira con Crosby, Stills & Nash, Young publicó After the Gold Rush, el so tercer álbum d'estudiu en solitariu, que cuntó cola participación de músicos como Nils Lofgren, Stephen Stills y Greg Reeves.[70] La fama llograda con CSNY favoreció que'l discu fora'l so primer gran ésitu comercial al algamar el puestu ocho na llista Billboard 200.[71] Amás, sirvió de base pa consolidar el so propiu soníu, empobináu escontra'l country y el folk,[72] con lletres que reflexaben esmoliciones ambientales, como nel casu de «After the Gold Rush»,[73] y crítiques al racismu y a la esclavitú, como en «Southern Man».[74] Al pie de el cantar «Alabama», publicada dos años dempués en Harvest, «Southern Man» foi polémica nel Sur d'Estaos Xuníos al coincidir col fin de la segregación racial y llogró un retruque per parte de Lynyrd Skynyrd en «Sweet Home Alabama», na que'l grupu citó explícitamente al músicu.[75]

A finales de 1970, coincidiendo col distanciamientu con Crosby, Stills y Nash y cola firma d'un contratu discográficu propiu pa Crazy Horse, empecipió una xira acústica en solitariu polos Estaos Xuníos, mientres la cual interpretó cantares solo con guitarra o pianu.[76] Dellos cantares estrenaos mientres la xira, como «Journey Through the Past», nunca apaecieron nun álbum d'estudiu, ente qu'otres, como «See the Sky About to Rain», fueron publicaes años más tarde.[77] La xira siguió hasta empiezos de 1971, con una mayor atención nos nuevos cantares qu'había compuestu.[78] Según les sos propies pallabres: «Compunxera tantos cantares que nun pensaba n'otra cosa más qu'en tocales».[79] La xira incluyó un par de conciertos nel Massey Hall de Toronto, grabaos pa un futuru álbum en direutu, Live at Massey Hall 1971, que permaneció inéditu hasta la so publicación cuarenta años dempués.[80]

Poco primero de rematar la xira, participó nel programa de televisión Johnny Cash on Campus ya interpretó'l cantar «The Needle and the Damage Done»,[81] un llamentu sobre'l dolor causáu pola adicción a la heroína ya inspiráu en parte pola fuerte adicción a la droga del guitarrista de Crazy Horse, Danny Whitten, que morrió poco tiempu dempués d'una sobredosis.[82] Mientres la so estancia en Nashville pa participar nel programa de Cash, conoció a un grupu de músicos de sesión de country a quien rebautizó como The Stray Gators.[83] En contra del conseyu del productor David Briggs, refugó los planes pa publicar un discu en direutu y grabó en Nashville col nuevu grupu.[84] La resultancia foi Harvest, publicáu en 1972 y que'l so primer senciellu, «Heart of Gold», algamó'l primer puestu na llista estauxunidense Billboard Hot 100.[85]

Tres el so ésitu con Crosby, Stills y Nash, adquirió un ranchu nuna zona rural del norte de California, cola so daquella muyer, l'actriz Carrie Snodgress, y onde nació'l so primer fíu, Zeke, el 8 de setiembre de 1972.[86] La estabilidá de la so vida personal quedó reflexada en cantares como «A Man Needs a Maid», na que describe cómo se namoró de Snodgress al vela na película Diariu d'una esposa desesperada, y «Old Man», n'honor del cuidador de la tierra, Louis Avila.[87][88] A pesar de la bona receición comercial, el so recién ésitu coyólu despreveníu y el so primer instintu foi alloñase del estrellalgu.[85] Al respeutu, el cantante describió «Heart of Gold» nel álbum recopilatorio Decade como: «El cantar púnxome nel mediu de la carretera. Viaxar perhí llueu se convirtió nuna aburrición, polo que me llancé a la cuneta. Un camín difícil, anque conocí xente interesante».[85]

The Ditch Trilogy (1973-1975)

[editar | editar la fonte]
Ver tamién: Time Fades Away, On the Beach, y Tonight's the Night

Anque Young intentó entamar una xira pa promocionar Harvest, mientres los ensayos reparó que Danny Whitten nun podía trabayar debíu al constante consumu de drogues.[89] El 18 de payares de 1972, pocu dempués de ser despidíu de los preparativos de la xira, y dempués de que Young espulsar de Broken Arrow con cincuenta dólares como única compensación,[90] atoparon a Whitten muertu na so casa por cuenta d'una sobredosis.[91] Young comentó a la revista musical Rolling Stone sobre la so muerte:

Tábamos ensayando con él y a cencielles nun podía faelo. Nun recordaba nada. Taba demasiáu fora de sigo. Demasiao lloñe. Túvi-y que dicir que volviera a Los Angeles. "Nun ta pasando, tíu. Nun táis lo suficientemente xuntos". Él dixo: "Nun tengo nengún otru sitiu onde dir, tíu. ¿Qué-y voi a dicir a los mios amigos?". Y colóse. Aquella nueche'l forense llamóme dende Los Angeles y díxome que morriera. Quedé perplexu. Quería a Danny. Sentíme responsable. Y dende entós tuvi que faer esa gran xira en grandes estadios. Taba bien nerviosu... ya inseguru.[92]
Neil Young en Austin (Texas) el 9 de payares de 1976.

Mientres la xira tuvo problemes cola so voz y continues baxes, polo que llamó a David Crosby y a Graham Nash por que lu ayudar.[93] L'álbum publicáu arriendes de la muerte de Whitten, Time Fades Away, foi descritu por el mesmu músicu como «el so peor discu»,[94] y ye xunto a Journey Through the Past l'únicu trabayu de la so discografía ensin publicar oficialmente en CD hasta la fecha.[95] Time Fades Away supunxo'l primeru de tres fracasos comerciales que engloban la llamada Ditch Trilogy, vistos como la exteriorización de conflictos internos tres l'ésitu de Harvest y la muerte de Whitten.[96]

Na segunda metá de 1973 formó'l grupu The Santa Monica Flyers con Crazy Horse y Nils Lofgren,[97] y grabó Tonight's the Night.[98] El tonu aveséu del álbum, dedicáu a Whitten y al roadie Barry Bruce, otru compañeru muertu por sobredosis, llevó a Reprise Records a retrasar la so publicación mientres dos años.[99] Mientres esti periodu grabó otru discu, On the Beach, con un soníu más melódicu y acústicu, qu'incluyó'l cantar «See the Sky About to Rain» y cuntó cola collaboración de los miembros de The Band Levon Helm y Rick Danko.[100] Sicasí, incluyó temes igualmente escures sobre'l colapsu de los ideales folk de la década de 1960, la cara oculta del ésitu y les coraes del estilu de vida californianu.[100] Al igual que Time Fades Away, On the Beach llogró poco ésitu comercial, anque col pasu del tiempu convertir nun favoritu de la crítica: al respeutu, el críticu Derek Svennungsen describió On the Beach como «hipnotizante, desgarrador, lúcido y turbiu».[101]

En completando On the Beach volvió trabayar con Elliot Mazer pa grabar un nuevu álbum acústicu sol títulu de Homegrown.[102] La mayoría de los cantares fueron compuestes tres la rotura cola so muyer, razón pola cual el discu caltuvo'l tonu aveséu de los sos predecesores. Anque llegó a completar la grabación de Homegrown, decidió archivalo y publicar, por suxerencia de Rick Danko, Tonight's the Night.[102] El músicu esplicó la decisión de retardar la publicación de Homegrown diciendo: «Yera demasiáu personal... y asustóme».[102] Gran parte de los cantares de Homegrown, inéditu hasta la fecha, fueron incorporaes a otros trabayos como American Stars 'N Bars —«Star of Bethlehem»—, Zuma —«Pardon My Heart»— y Hawks & Doves —«Little Wing» y «The Old Homestead»—, ente otros.[102]

Tonight's the Night, el tercer y postreru de los trabayos englobados en The Ditch Trilogy, foi finalmente publicáu en xunu de 1975.[84] A pesar del menor ésitu comercial en comparanza con antecesores como After the Gold Rush y Harvest, Tonight's the Night llogró bones crítiques de la prensa musical[103][104] y figuró nel puestu 331 de la llista de los 500 meyores álbumes de tolos tiempos, ellaborada pola revista Rolling Stone.[105]

Zuma, American Stars 'N Bars y Rust Never Sleeps (1976-1979)

[editar | editar la fonte]

Young reformó Crazy Horse col guitarrista Frank Sampedro sustituyendo al fináu Danny Whitten pa grabar Zuma, un álbum con una temática dominante sobre rellaciones fallíes, na llinia de trabayos anteriores.[106] Zuma incluyó «Cortez the Killer», una hestoria de la conquista de Méxicu dende la visión de los azteques, tamién definida como una alegoría del amor perdío y censurao na España franquista,[107] según «Through My Sails», un cantar grabáu en 1974 con Crosby, Stills & Nash.[108] Al añu siguiente, axuntar con Stephen Stills pa grabar Long May You Run, álbum acreditáu a The Stills-Young Band y siguíu d'una xira que Young abandonó escontra la metá en mandándo-y un telegrama a Stills que dicía: «¿Quién podría pensar qu'una xira qu'empieza tan bonalmente diba terminar de la mesma forma? Bonu, ¿comete un piescu te fai dir más rápidu? Preciso folgar».[109]

Young en The Last Waltz, el conciertu de despidida de The Band, en payares de 1976.

En 1976 participó en The Last Waltz, el conciertu de despidida de The Band, xunto a una llarga llista d'invitaos qu'incluyó a Joni Mitchell, Van Morrison y Bob Dylan, ente otros. La publicación del llargumetraxe, dirixíu por Martin Scorsese, foi retrasada pa editar los restos de cocaína visibles dende ángulos inferiores na ñariz de Young mientres interpretaba «Helpless».[110] Sobre l'incidente, el músicu comentó: «Nun toi arguyosu d'eso».[110]

Un añu dempués editó American Stars 'N Bars, el so siguiente trabayu d'estudiu, nel cual cuntó cola collaboración de cantantes como Linda Ronstadt, Emmylou Harris y Nicolette Larson, ya incluyó «Homegrown» y «Star of Bethlehem», dos canciones grabaes enantes nel inéditu Homegrown, según nuevu material, ente'l que destacó'l senciellu «Like a Hurricane».[111] El mesmu añu llanzó Decade, el so primera recopilatorio con cantares escoyíos y comentaes personalmente pol músicu.[112]

En 1978 publicó Comes a Time, un álbum acústicu na llinia de Harvest con cantares country y lletres autobiográfiques.[113] L'álbum, qu'incluyó la collaboración de Larson en cantares como «Motorcycle Mama» y «Already One», algamó'l puestu siete na llista Billboard 200, la so meyor posición dende la publicación de Harvest.[114]

El mesmu añu entamó una xira na qu'empezó a estremar los sos conciertos en dos seiciones: una parte acústica en solitariu y otra llétrica col respaldu del grupu Crazy Horse.[115] Mientres la xira interpretó una amplia gama de nueves composiciones qu'apaecieron en Rust Never Sleeps, un álbum con grabaciones estrayíes de conciertos y sobregrabadas nel estudiu.[116] Amás, estrenó tamién una versión cinematográfica de Rust Never Sleeps sol seudónimu de Bernard Shakey.[117]

A raigañu del ésitu comercial de Rust Never Sleeps, los llectores y críticos de la revista Rolling Stone nomaron a Young artista del añu y a Rust Never Sleeps como'l meyor álbum de 1979.[118] Amás, la revista The Village Voice tamién lo nomó discu del añu na encuesta Pazz & Jop.[119][120]

Años d'esperimentación (1980-1988)

[editar | editar la fonte]
Portada de Hawks & Doves, un álbum publicáu en 1980.

La década de 1980 foi un tiempu críticu pa Young a nivel personal y profesional. En payares de 1978, pocos meses dempués de contraer matrimoniu con Pegi Young, nació Ben, el so segundu fíu, con tetraplexía y paralís cerebral.[121][122] La incapacidá de Ben pa falar y l'ausencia d'escueles apropiaes motivaron al matrimoniu a fundar en 1986 The Bridge School, una escuela que tien como finalidá la integración na sociedá de neños con necesidaes especiales por aciu l'emplegu de sistemes de comunicación alternativos y aumentativos y teunoloxíes de sofitu.[123] La escuela finánciase al traviés del Bridge School Festival, una serie de conciertos benéficos añales nos que participen Young y músicos invitaos, y que la so vigesimooctava edición celebrar en 2014.[124]

Nel planu musical, en componiendo música pa la película biográfica de Hunter S. Thompson Where the Buffalo Roam, publicó Hawks & Doves, un álbum de country con refugues de sesiones de grabación pasaes que marcó l'empiezu de socesivos fracasos comerciales mientres tola década.[125] En 1981 volvió grabar con Crazy Horse y llanzó Re-ac-tor, con improvisaciones musicales como «T-Bone» y «Motor City».[126] Tres la publicación de Re-ac-tor, ufiertó un únicu conciertu nel Bread and Roses Festival de Berkeley (California) que nun foi siguíu de nenguna xira promocional.[127]

Trans, publicáu en 1982, marcó un cambéu estilísticu al incorporar vocoders, sintetizadores, caja de ritmos y otros elementos electrónicos que modificaben la naturaleza de la so voz.[128] El discu, el primeru so un nuevu contratu discográficu con Geffen Records, tuvo inspiráu pol so creciente interés en meyores teunolóxiques pa comunicase col so fíu Ben,[128] y foi promocionáu con una xira ente xunetu y ochobre de 1982.[129]

Los años ochenta fueron realmente bonos. Fueron, artísticamente, bien fuertes pa mi, porque supi que nun había barreres y qu'esperimentaba con tou lo que se me cruciaba per delantre, delles vegaes con ésitu y otres con tarrecibles resultancies. Pero sicasí yera capaz de faelo, de saber que nun taba encasillado, y yera lo que quería demostrar.
—Neil Young.[130]

Nun intentu por ampliar el so rexistru musical, publicó en 1983 Everybody's Rockin', un álbum con versiones de temes rockabilly que'l músicu promocionó con una xira polos Estaos Xuníos col grupu Shocking Pinks como banda de sofitu.[131] Sicasí, l'escasu curiosu comercial de Trans y Everybody's Rockin' llevó al propiu presidente de la discográfica, David Geffen, a demandar a Young por faer «música non carauterística nes sos anteriores grabaciones».[132] El mesmu añu estrenó'l so primer llargumetraxe como direutor, Human Highway, protagonizáu por Dean Stockwell, Russ Tamblyn, Dennis Hopper y miembros del grupu Devo.[133]

En 1984, formó'l grupu The International Harvesters pa grabar Old Ways, un álbum de temática country na llinia de Comes a Time que la so primer versión refugó Geffen Records en 1982.[134] Finalmente publicáu en 1985, l'álbum cuntó con collaboraciones de Willie Nelson y Waylon Jennings y foi siguíu d'una xira promocional, a pesar de llegar solo al puestu 75 na llista Billboard 200 y rexistrar la peor posición pa un trabayu del músicu.[135] Amás, participó nel conciertu Live Aid con Crosby, Stills y Nash na primer apaición pública del cuartetu en casi diez años.[136]

El so contratu con Geffen expiró en publicando dos álbumes más cercanos al rock convencional nos qu'utilizó téuniques pocu comunes nel so rexistru como l'usu de sintetizadores y caja de ritmos.[137] El primeru, Landing on Water, vio la lluz en 1986 y foi siguíu d'una xira de promoción col respaldu del grupu Crazy Horse, que tamién participó na grabación de Life. Les ventes de los sos trabayos menguaron progresivamente mientres la década de 1980, y Life apenes superó les 400 000 copies a nivel mundial.[138]

En roblando un nuevu contratu con Reprise Records, formó una banda de blues sol nome de The Bluenotes y salió de xira. La suma d'una seición d'instrumentos de vientu dio al grupu un soníu cercanu al blues qu'introdució al músicu nun nuevu rexistru musical, que apoderó l'álbum de 1988 This Note's for You.[139] El músicu rodó un videoclip del cantar que da títulu al álbum nel que criticó l'usu de cantares n'anuncios de televisión y mentó explícitamente a les empreses Coca-Cola y Pepsi.[140] A pesar de sufrir la censura na cadena de televisión MTV, el video ganó'l premiu premiu MTV al meyor video del añu en 1989.[140]

A finales de 1988, Young cumplió la promesa de volver grabar con Crosby, Stills y Nash si David Crosby abandonaba les drogues.[141] La resultancia, American Dream, el primer álbum del cuartetu dende la publicación de Déjà Vu, llogró reseñes xeneralmente negatives.[142] Al respeutu, William Ruhlmann d'Allmusic definió l'álbum como un esfuerciu razonable que marca la falta d'esa chispa que faía al grupu muncho más que la suma de los sos partes».[143]

De Freedom a Broken Arrow (1989-1997)

[editar | editar la fonte]
Neil Young en Barcelona, España, en 1990.

A empiezos de 1989, Young publicó'l senciellu «Rockin' in the Free World», qu'algamó'l puestu dos na llista Billboard Mainstream Rock,[144] como adelantu del álbum Freedom.[145] La torna a los sos raigaños musicales foi acompañáu d'una mayor implicación en problemes sociopolíticos, reflexaos na lletra de «Rockin' in the Free World», onde critica l'Alministración del presidente George H. W. Bush y la destrucción del mediu ambiente.[146] L'usu d'una fuerte distorsión y de retroalimentación en dellos cantares de Freedom oldeó l'álbum a Rust Never Sleeps y precedió la puxanza del grunge.[147] Al respeutu, Kurt Cobain y Eddie Vedder citaron en más d'una ocasión a Young como influencia musical y contribuyeron a un anováu interés pola so carrera musical.[148]

Young empecipió los años 90 retomando'l so trabayu con Crazy Horse y grabando Ragged Glory, un álbum marcáu pol usu d'una creciente distorsión nel soníu de la so guitarra Old Black[149] y siguíu por una xira con Social Distorsion y Sonic Youth como teloneros.[150] El discu en direutu Weld recoyó estractos de la xira de Ragged Glory y foi publicáu de forma paralela a Arc, un colax de feedbacks y aburuyes de 35 minutos de duración.[151]

La publicación de Harvest Moon en 1992 marcó una torna al folk rock de Harvest y Comes a Time. L'álbum cuntó cola participación de gran parte de los músicos que collaboraron en Harvest y ufiertó al músicu'l so meyor resultáu comercial dende la publicación de Live Rust, al algamar el puestu dieciséis na llista Billboard 200.[144][152] Amás, el discu llogró bones reseñes de la crítica musical y ganó un Premiu Juno al álbum del añu en 1994.[153] El mesmu añu tamién participó na grabación del cantar de Randy Bachman «Prairie Town», ente que'l so cantar «Philadelphia», incluyida na película homónima de Jonathan Demme, foi nomada al Óscar al meyor cantar orixinal.[154] La so asociación col cineasta caltuvo años dempués cola filmación de trés documentales, Heart of Gold, Trunk Show y Journeys, estrenaos ente 2005 y 2012.[155]

Neil Young en 1992.

En 1994 volvió axuntar a Crazy Horse pa grabar Sleeps with Angels, un álbum aveséu ya influyíu pola recién muerte de Kurt Cobain, quien citó na so nota de suicidiu'l versu «It's better to burn out than to fade away» —n'español: «Ye meyor amburar nun intre que consumise amodo»— del cantar «My My, Hey Hey (Out of the Blue)».[152] Entá conectáu cola escena grunge, grabó con Pearl Jam l'álbum Mirror Ball y entamó cola banda una xira per Europa en 1995.[148] Tamién en 1995 ingresó nel Salón de la Fama del Rock and Roll, nel que Eddie Vedder, presentador de la ceremonia, comentó: «Young demostró constantemente la pasión d'un artista qu'entiende la autorrenovación como l'únicu camín pa evitar quemar. Por esta razón foi unu de los artistes más significativos de la era del rock and roll.[156]

Tres la xira con Pearl Jam, collaboró col productor Jim Jarmusch pa componer la banda sonora del western Dead Man.[157] La banda sonora instrumental foi improvisada mientres el músicu vía'l llargumetraxe solu nun estudiu de grabación.[152] La muerte del so amigu y productor David Briggs a finales de 1995 averólu de nuevu al grupu Crazy Horse pa grabar l'álbum Broken Arrow, publicáu en 1996 y siguíu d'una xira recoyida nel documental Year of the Horse, so la direición de Jarmusch.[158] Ente 1996 y 1997, volvió salir de xira per Europa y Norteamérica col respaldu de Crazy Horse.[159]

Tres un añu de descansu, Young remató la década collaborando nuevamente con Crosby, Stills and Nash na grabación del álbum Looking Forward.[160] La xira posterior tuvo paraes n'Estaos Xuníos y Canadá y llogró un beneficiu netu de 42 millones de dólares, lo que la convirtió na octava xira con mayor recaldación de 2000.[161]

De Silver & Gold a Fork in the Road (2000-2009)

[editar | editar la fonte]

Empezáu'l nuevu sieglu, Young siguió publicando material con una frecuencia similar con al respective de años anteriores. En 2000 publicó Silver & Gold, un álbum acústicu qu'algamó'l puestu ventidós na llista Billboard 200, y Road Rock Vol. 1, un álbum en direutu qu'incluyó «Fool For Your Love», una tema inédita compuestu mientres la grabación de This Note's for You.[162] En 2001 estrenó «Let's Roll», un tributu personal a les víctimes de los ataques terroristes del 11-S polo xeneral y a los pasaxeros del vuelu 93 d'United Airlines en particular.[163] El cantar figuró en Are You Passionate?, un discu de cantares d'amor dedicaes a la so muyer, Pegi, y que cuntó cola collaboración de Booker T. & the M.G.'s.[164] Nel conciertu tributo America: A Tribute to Heroes, versionó el cantar de John Lennon «Imagine» y acompañó a Eddie Vedder y Mike McCready en «Long Road», una tema compuesta mientres la grabación de Mirror Ball.[165]

En 2003, grabó colos miembros de Crazy Horse Billy Talbot y Ralph Molina y publicó Greendale, un álbum conceptual que rellata una hestoria en redol al asesinatu d'un policía nuna ciudá ficticia de California y el so efeutu sobre los habitantes.[166] Sol seudónimu de Bernard Shakey dirixó una película homónima qu'incluyó a actores sincronizando los llabios coles lletres de los cantares.[167] Ente 2003 y 2004 salió de xira col nuevu material, primero nuna versión acústica en solitariu por Europa y darréu por Norteamérica, Xapón y Australia col respaldu de Crazy Horse y la incorporación de Frank "Ponchu" Sampedro —non presente na grabación de Greendale— a la guitarra.[168]

Neil Young mientres la xira de CSNY Freedom Of Speech Tour '06.

En marzu de 2005 sufrió un aneurisma cerebral mientres la grabación de Prairie Wind en Nashville, Tennessee.[169] A pesar del eleváu riesgu, foi interveníu satisfactoriamente por aciu un procedimientu neuroradiológico nun hospital de Nueva York.[170] El posoperatorio obligó-y a atayar la so apaición na gala de los Premios Juno en Winnipeg, anque volvió a l'actividá musical a partir del 2 de xunetu cola participación nel conciertu Live 8, nel cual estrenó'l cantar «When God Made Me».[171] Los problemes de salú acentuaron la temática de Prairie Wind, publicáu a finales d'añu, y qu'incluyó cantares marcaos pola introspeición y la mortalidá.[172] El so estrenu tuvo llugar mientres un conciertu nel Grand Ole Opry de Nashville, que'l cineasta Jonathan Demme filmó y publicó nel documental Neil Young: Heart of Gold.[173]

El so anováu activismu políticu quedó de manifiestu en Living with War, un nuevu discu d'estudiu que grabó y publicó en menos d'un mes de resultes de sucesos rellacionaos cola política esterior de los Estaos Xuníos.[174] Los cantares abiertamente antibelicistas de Living with War manifiestaron un refugu a la política del ex-presidente de los Estaos Xuníos George W. Bush, especialmente no relativo a la invasión y la posterior guerra d'Iraq.[175] Anque gran parte de los cantares esaminen los costos humanos de la guerra, en «Let's Impeach the President» culpa direutamente a Bush de mentir al so país pa entrar nun conflictu armáu y menta al daquella senador por Illinois Barack Obama como una esperanza».[174] Nel branu de 2006, entamó la xira Freedom of Speech Tour '06 con Crosby, Stills & Nash, na que'l cuartetu tocó l'álbum Living with War y cantares antiguos del grupu.[176] Dos años dempués, publicó CSNY Déjà Vu, un llargumetraxe de la xira que'l mesmu músicu dirixó sol seudónimu de Bernard Shakey.[177]

En 2007 llanzó Chrome Dreams II, un álbum qu'igualó l'ésitu de Prairie Wind al algamar el puestu once na llista estauxunidense Billboard 200.[178] El discu incluyó refugues de sesiones de grabación pasaes como «Ordinary People», una tema de dieciséis minutos grabáu en 1987 pal álbum This Note's for You,[179] amás de nueves composiciones como «Non Hidden Path», nomáu al Grammy a la meyor interpretación vocal de rock solista na 51ª gala de los premios.[180] Tres la so publicación, entamó la xira Continental Tour ente 2007 y 2009 col respaldu d'un grupu integráu por Ben Keith, Rick Roses, Anthony Crawford, Ralph Molina y la so muyer Pegi Young.[181] Mientres la xira encabezó los cartelos del festival de Glastonbury,[182] de la Isla de Wight[183] y del Primavera Sound de Barcelona, ente otros.[184]

El proyeutu LincVolt, un intentu por crear un vehículu híbridu llétricu a partir del so Lincoln 1959,[185] inspiró al músicu pa publicar Fork in the Road, un álbum con cantares sobre l'automóvil qu'algamó'l puestu diecinueve na llista Billboard 200.[186][187] Mientres la xira de promoción, volvió collaborar con Demme en Neil Young Trunk Show, un segundu documental que'l cineasta filmó mientres un conciertu en Upper Darby, Pennsylvania y qu'estrenó el 21 de marzu de 2009 nel SXSW Film Conference and Festival d'Austin, Texas.[188][189] El mesmu añu participó tocando la guitarra nel álbum de Booker T. & the M.G.s Potato Hole.[190]

De Le Noise a Peace Trail (de 2010 d'equí p'arriba)

[editar | editar la fonte]
Neil Young tocando una Gretsch White Falcon mientres un conciertu en 2009.

Young empezó la nueva década tocando «Long May You Run» nel últimu episodiu del programa The Tonight Show with Conan O'Brien el 22 de xineru, ya interpretando, el mesmu día, el cantar «Alone and Forsaken» nel teletón benéficu Hope for Haiti Now: A Global Benefit for Earthquake Relief.[191][192] Tamién interpretó «Long May You Run» na ceremonia de clausura de los Xuegos Olímpicos de Vancouver el 28 de febreru y participó nel álbum d'Elton John y Leon Russell The Union.[193]

A mediaos de 2010, entamó en solitariu la xira Twisted Road Tour por Norteamérica previa a la publicación d'un nuevu trabayu d'estudiu.[194] L'álbum, grabáu antes del empiezu de la xira, publicóse en setiembre de 2010 col títulu de Le Noise y cuntó cola producción de Daniel Lanois.[195] En xunetu del mesmu añu, sufrió la perda de Ben Keith, guitarrista y collaborador habitual nos sos discos dende la grabación en 1971 de Harvest.[196]

Tres Heart of Gold y Trunk Show, la so collaboración col cineasta Jonathan Demme siguió con Neil Young Journeys. El documental, que'l so estrenu tuvo llugar nel Festival Internacional de Cine de Toronto en setiembre de 2011,[197] entrepola'l conciertu que'l músicu ufiertó nel Massey Hall de Toronto mientres la so xira Twisted Tour con grabaciones d'un viaxe a Omemee, Ontario, la ciudá onde creció.[198]

En rematando la xira Twisted Road Tour, reformó Buffalo Springfield con Stephen Stills y Richie Furay, con quien participó nel conciertu benéficu Bridge School Benefit y ufiertó siete conciertos.[53] A pesar d'entamar una xira con una trentena de conciertos, Young atayó al poco tiempu la so collaboración con Stills y Furay.[51] Según les sos propies pallabres: «Taría nuna xira del mio pasáu'l restu del mio xingáu tiempu y ye daqué que nun puedo faer. Tengo que tar disponible pa moveme palantre. Nun puedo tar apostráu».[51]

Nos últimos meses de 2011, escribió Waging Heavy Peace: A Hippie Dream, una autobiografía na que'l músicu detalla aspeutos de la so familia, especialmente del so fíu Ben, y de les sos principales aficiones extramusicales, como la so pasión polos trenes llétricos, la so filiación a Lionel, LLC y el so intentu por crear un sistema d'audiu d'alta fidelidá con Pono, un nuevu formatu d'audiu estrenáu en 2014.[199] La redaición del llibru coincidió con un momentu nel que'l músicu dexó de beber alcohol y de fumar mariguana a suxerencia del so médicu, una situación na que se vio incapaz de componer nuevos cantares.[200]

Neil Young mientres la xira Alchemy Tour en 2013.

A empiezos de 2012, mientres una charra con reporteros na promoción de Journeys, desveló que volviera grabar cola banda Crazy Horse tres ochos años d'inactividá y que tenía un discu rematáu y otru en desenvolvimientu.[201] El 10 de febreru, volvió tocar en direutu con Crazy Horse per primer vegada dende la xira de promoción Greendale na entrega a Paul McCartney del premiu MusiCares Person of the Year interpretando la tema «I Saw Her Standing There».[202] Dellos díes dempués, publicó na so web oficial «Horse Back», una improvisación musical de 37 minutos,[203] siguida en xunu de Americana, un álbum con versiones de canciones folk estauxunidenses, y n'ochobre de Psychedelic Pill, un álbum doble con nueves composiciones qu'algamó'l puestu ocho na llista Billboard 200.[204][144]

Tres la publicación de Americana, entamó con Crazy Horse la xira Alchemy Tour, qu'incluyó etapes en Norteamérica, Oceanía y Europa.[205] En 2014 estrenó A Letter Home, un álbum de versiones grabáu en solitariu, con guitarra acústica y harmónica, nuna cabina de grabación de vinilu Voice o-Graph de 1947, reformada por Jack White y allugada na tienda de Third Man Records en Nashville.[206] De forma paralela estrenó Pono, un formatu d'audiu d'alta calidá, nun intentu por presentar cantares «como suenen per primer vegada nes sesiones de grabación nun estudiu», por aciu l'usu d'un soníu d'alta resolución a 24-bit y con una frecuencia de 192-kHz en llugar de «la inferioridá del audiu estruyíu qu'ufierta'l MP3».[207] Sicasí, en test comparativos, el nuevu Pono non amuesa mayor diferencia con un mp3 nun iPhone. Nun esperimentu realizáu por un collaborador de Yahoo, los usuarios prefirieron el iPhone.[208]N'ochobre del mesmu añu tamién publicó un segundu trabayu musical, Storytone, grabáu con una orquesta de 92 miembros,[209] y editó Special Deluxe, un llibru de memories sobre los sos coches como continuación de la so autobiografía Waging Heavy Peace.[210]

En xunu de 2015 publicó The Monsanto Years, un álbum grabáu col grupu Promise of the Real y críticu cola multinacional de productos agrícoles Monsanto pol so usu d'OMGs na agricultura.[211] La posterior xira con Promise of the Real foi documentada y arrexuntada nel álbum en direutu Earth, publicáu un añu dempués.[212] El mesmu añu publicó Peace Trail, un álbum n'acústicu cola collaboración de la batería Jim Keltner y del baxista Paul Bushnell.[213]

The Neil Young Archives

[editar | editar la fonte]
Ver tamién: Neil Young Archives

Dende 1988, Young comentó en delles entrevistes la so intención d'arrexuntar el so material inédito y de remasterizar el so catálogu musical sol proyeutu Archives. Sicasí, el proyeutu foi largamente pospuestu a instancia del propiu músicu en busca d'un formatu de soníu d'alta calidá meyor que'l discu compactu.[214] Amás, el proyeutu foi estremáu dende un principiu en dellos epígrafes nos qu'allugar cada publicación:

  • Performance Series. Previu a la publicación de la primer arca de la serie Archives, el músicu publicó dellos álbumes de forma non cronolóxica sol epígrafe Performance Series. En 2006, vio la lluz Live at the Fillmore East, un conciertu con Crazy Horse grabáu en 1970,[217] y un añu dempués editó Live at Massey Hall 1971, un conciertu n'acústicu grabáu nel Massey Hall de Toronto en 1971, antes de la grabación de Harvest.[218] En 2008, publicó un tercer volume, Sugar Mountain - Live At Canterbury House 1968.[219] Los dos primeros álbumes fueron incluyíos na arca The Archives Vol. 1 1963–1972 xunto a The Riverboat, un cuartu volume solo disponible por separáu al mercar l'arca na web oficial de Young.[220]
  • En setiembre de 2009, publicóse Dreamin' Man Live '92, el decimosegundu volume de la serie n'orde cronolóxicu y el quintu en publicar, que recueye l'estrenu en direutu de los cantares del álbum Harvest Moon.[221] Dos años dempués publicó A Treasure, el novenu volume n'orde cronolóxicu y el sestu en publicar hasta la fecha.[222] L'álbum recueye un conciertu col grupu International Harvesters mientres la xira de promoción de Old Ways.[223] A finales de 2013 llanzó Live at the Cellar Door, un nuevu volume que recueye parte de los cuatro conciertos qu'ufiertó nel Cellar Door de Washington D.C., cuatro meses dempués de la publicación de After the Gold Rush.[224]
  • Special Edition Series. El músicu aldericó l'epígrafe al falar de Toast, un álbum inéditu grabáu en 2000 con Crazy Horse y programáu pa formar parte de la serie, anque ensin fecha de publicación.[225]

Influencia, importancia y reconocencia internacional

[editar | editar la fonte]
Placa de Neil Young nel Paséu de la Fama de Canadá.

Neil Young foi definíu como unu de los artistes más influyentes de la so xeneración na historia de la música popular norteamericana, al altor de músicos como Bob Dylan, Van Morrison, Stephen Stills y Leonard Cohen,[14][15][25][152][227] y el so nome figura nel segundu puestu de la llista de cantantes y compositores más influyentes del sieglu XX, por detrás de Dylan, qu'ellaboró la revista Pastie.[228]

La so relevancia na música popular foi tamién reconocida cola so inclusión en delles llistes de los meyores artistes de tolos tiempos. En xunu de 1996, la revista Mueyo asitió-y nel puestu nueve de la llista de los cien meyores guitarristes de tolos tiempos.[229] En 2000, figuró nel puestu 39 de la llista de los cien meyores artistes de hard rock ellaborada pola canal de televisión VH1,[230] ente que la revista musical Rolling Stone asitió-y nel puestu 34 de la llista de los cien meyores artistes de tolos tiempos y nel 37 de los meyores cantantes.[231][232]

La so música influyó a bandes y artistes de nueves xeneraciones como Phish, Pearl Jam y Nirvana.[148][174] Nesti aspeutu, recibió'l llamatu de «el padrín del grunge» pola influencia exercida sobre músicos como Kurt Cobain y Eddie Vedder en particular y sobre el movimientu grunge polo xeneral dende la publicación en 1990 de Ragged Glory, que'l so soníu marcáu pola retroalimentación foi clave na evolución del xéneru.[233] La so influencia foi notable en Cobain, quien llegó a parafrasiar el versu «It's better to burn out than to fade away» del cantar «Hey Hey, My My (Out of the Black)» na so nota de suicidiu.[234] Per otra parte, Eddie Vedder, encargáu de presentar la ceremonia na que Young ingresó nel Salón de la Fama del Rock and Roll en 1995, citólu como una fuerte influencia.[156] Tamién influyó a la banda inglesa Oasis, que inspiróse nel cantar «Heart of Gold» pa componer «The Girl In The Dirty Shirt», publicada nel álbum Be Here Now. Per otra parte, la banda australiana Powderfinger atribúi'l nome del so grupu al cantar homónimu de Young.[235]

El músicu ye tamién citáu como una influencia importante en músicos de rock esperimental como Sonic Youth, Jesse Marchant y Thom Yorke.[236][237] Yorke recuerda haber descubiertu al músicu en mandando con dieciséis años una demo a una revista, onde compararon la so voz favorablemente cola de Young. De siguío mercó l'álbum After the Gold Rush, y según el mesmu Yorke, «sentíme namoráu darréu col so trabayu», al que calificó de «estraordinariu».[236] Ye tamién una de les principales influencies del músicu Dave Matthews, miembru de Farm Aid xunto a Willie Nelson, John Mellencamp y Young.[238]

Young ingresó nel Salón de la Fama de la Música Canadiense en 1982,[239] y por partida doble nel Salón de la Fama del Rock and Roll: en 1995 pola so carrera en solitariu y en 1997 como miembru de Buffalo Springfield.[156][240] Amás, ganó hasta la fecha dos premios Grammy: unu en 2010 a la meyor presentación en caxa o edición especial llindada pola arca The Archives Vol. 1 1963–1972,[216] y otru en 2011 al meyor cantar de rock pol cantar «Angry World», publicada nel álbum Le Noise,.[241] El 29 de xineru de 1010, dos díes antes de la 52ᵘ gala añal de los Premios Grammy, recibió'l premiu MusiCares Person of the Year.[242]

Nel ámbitu cinematográficu, llogró una nominación al Óscar al meyor cantar orixinal pol so cantar «Philadelphia», de la película homónima, del direutor Jonathan Demme.[154] Amás, foi gallardoniáu en dos causes con un doctoráu honoris causa: en 1992 recibió un doctoráu en música de la Universidá de Lakehead de Thunder Bay, Ontario, y en 2006 un doctoráu en Lletres Humanes pola Universidá Estatal de San Francisco, compartíu cola so muyer Pegi pola creción de Bridge School.[243] Tamién en 2006 foi premiáu cola Orde de Manitoba, y trés años dempués cola Orde de Canadá.[244][245]

Jason Bond, un biólogu de la Universidá de Carolina, nomó a una nueva especie d'araña como Myrmekiaphila neilyoungi n'honor al so cantante favoritu.[246]

Filantropía y conciencia medioambiental

[editar | editar la fonte]

Young ye tamién reconocíu polos sos llabores humanitaries al traviés d'a delles fundaciones. Como miembru fundador de Farm Aid xunto a Willie Nelson y John Mellencamp, caltién una constante actividá nos conciertos añales programaos pola fundación, que la so primer edición surdió arriendes de un comentariu de Bob Dylan nel escenariu del Live Aid nel cual «esperaba que parte del dineru pudiera ser destináu a granxeros americanos en peligru de perder les sos granxes por deldes hipotecaries».[27][247] Na actualidá, la institución cunta con un fondu d'emerxencia pa granxeros en situaciones de probeza por cuenta de desastres naturales como'l Furacán Katrina y la folada de tornaos n'abril de 2011.[248] Los fondos recaldaos utilizar pa pagar los gastos de los llabradores y apurrir alimentos, ayuda llegal y financiera, y asistencia psicolóxica.[249]

El so interés na enerxía anovable llevó a Young a tresformar la so Lincoln Continental de 1959 nun híbridu llétricu.

Amás, entama y programa de forma añal en Mountain View, California, los conciertos Bridge School Benefit, que dende la so primer edición cuntó cola collaboración de músicos como Bruce Springsteen, David Bowie, The Who, Red Hot Chili Peppers, Trent Reznor, Pearl Jam, Sonic Youth, Paul McCartney y Foo Fighters, ente otros.[28] Los conciertos sirven pa recaldar fondos col fin de financiar The Bridge School, una organización ensin ánimu d'arriquecimientu que la so muyer Pegi Young fundó en 1987 col patólogu Marilyn Buzolich arriendes de la falta d'escueles onde educar al so fíu Ben, que sufre tetraplexía y paralís cerebral.[121] La escuela tien como finalidá la integración na sociedá de neños con necesidaes especiales por aciu l'emplegu de sistemes de comunicación alternativos y aumentativos y teunoloxíes de sofitu.[123] A pesar de la tetraplexía y de la incapacidá de falar de Ben, el so padre suel llevalo con frecuencia a los sos conciertos y suel moteyalo «el guía espiritual de la familia».[250]

Tres la nacencia del so fíu, buscó fórmules alternatives pa comunicase y poder interactuar con él. Gran parte del so trabayu en Trans, un álbum publicáu en 1982, utiliza un vocoder pa tresformar la so voz orixinal. Según Young: «Si escuches eses voces mecániques, si llees les lletres, ta claro que ye l'empiezu na mio busca d'otres formes por que una persona ensin voz atope dalguna interfaz de comunicación».[251] Nel mesmu aspeutu, na década de 1980 diseñó para Lionel, LLC, compañía de la que foi accionista,[252] sistemes de control pa trenes llétricos con cuenta del so fíu Ben, a pesar de la dificultá de los sos movimientos, pudiera controlar el movimientu de los trenes.[253] El so nome figura como creador de siete patentes rellacionaes con modelos de trenes.[252]

El so creciente interés medioambiental a empiezos del sieglu XXI llevólu a utilizar biodiésel como combustible de los sos vehículos mientres la xira Greendale Tour.[254] Al respeutu, comentó: «La nuesa xira ye agora amiga del ozonu. Pienso siguir utilizando esti combustible aprobao y regulao pol Gobiernu d'equí p'arriba pa probar que ye posible apurrir cualquier mercancía en Norteamérica ensin usar petroleu estranxero y siendo responsable col mediu ambiente».[255]

En 2008 anunció'l proyeutu LincVolt, un intentu por producir un vehículu híbridu llétricu enchufable a partir del so automóvil Lincoln Continental de 1959.[256] La primer versión, diseñada por Johnathan Goodwin, incluyó un motor llétricu de 150 kW fabricáu por UQM, un xenerador llétricu de 30 kW de Capstone y un pack de bateríes LFP de Thunder Sky. Sicasí, el músicu perdió'l coche, amás d'archivos y preseos musicales por valor de 850 000 dólares, nuna quema qu'afaró un almacén de la so propiedá en 2010.[257] A pesar de los daños que sufrió'l vehículu y de la muerte a empiezos de 2010 del so compañeru Larry Johnson, que codirixía un documental sobre la conversión del coche,[258] Young volvió restaurar el coche.[259] Na segunda versión reutilizó'l motor llétricu y camudó les bateríes por un pack de bateríes de ion de litiu d'A123 Systems.[260]

En xineru de 2014, ufiertó una xira de cuatro conciertos con Diana Krall sol epígrafe Honor the Treaties, en protesta contra'l impautu ambiental de les sables aceiteros d'Alberta, Canadá y en beneficiu de les First Nation. Al respeutu, el músicu llegó a comparar Fort McMurray con Hiroshima y criticó al gobiernu de Stephen Harper por «comerciar la integridá en cuenta de dineru».[261]

Vida personal

[editar | editar la fonte]
Neil y la so muyer Pegi Young mientres un conciertu nel Trent FM Arena de Nottingham.

Young casóse en trés causes. En 1970 casóse con Susan Acevedo. La pareya dixebrar al cabu d'un añu. En 1971 casóse cola actriz Carrie Snodgress, de quien se namoró en viéndola nuna revista y na película Diary of a Mad Housewife, pola que foi nomada al Óscar a la meyor actriz.[262][263] Frutu de la so rellación, en 1972 nació Zeke Young, el primer y únicu fíu de la pareya, que sufre un casu leve de paralís cerebral.[264] La rellación de la pareya inspiró a Young cantares como «A Man Needs A Maid», del álbum Harvest, na que rellata cómo se namoró de Snodgress al vela en Diary of a Mad Housewife, y «Motion Pictures», del álbum On the Beach.[263] Sicasí, la so rellación llueu empezó a deteriorase y la pareya divorciar a mediaos de la década de 1970.[263]

N'agostu de 1978, Young casóse con Pegi Morton, con quien tuvo dos fíos: Ben, que nació'l 28 de payares del mesmu añu, y Amber Jean, que nació'l 15 de mayu de 1984.[121] La tetraplexía y paralís cerebral de Ben motivó a la pareya a crear The Bridge School, una escuela pa educar a neños con necesidaes especiales.[28] A lo llargo de los sos más de trenta años de matrimoniu, Young compunxo dellos cantares inspiraos na so muyer como «Such a Woman» y «Unknown Legend», del álbum Harvest Moon, y «Once an Angel», del álbum Old Ways, y dedicó-y los álbumes Harvest Moon y Are You Passionate?.[121] Pegi acompañó al so home como corista en delles xires a partir de 2000 y debutó como cantante cola publicación en 2007 del so primer discu.[265][266] La pareya divorciar n'agostu de 2014.[267]

Young mora anguaño en Broken Arrow Ranch, una propiedá allugada en Redwood City, California y adquirida en 1970. Dientro de la finca construyó los Redwood Studios, un edificiu de madera arrodiáu d'un monte de secuoyes onde grabó gran parte de los sos trabayos dende l'adquisición de la propiedá.[268] A pesar de morar nos Estaos Xuníos, caltién la nacionalidá canadiense.[269]

Preseos musicales

[editar | editar la fonte]

Guitarres

[editar | editar la fonte]
Neil Young en Florencia, en 2008, cola guitarra «Old Black».

Anque Neil Young ye un coleicionista de guitarres de segunda mano, nes sos grabaciones y direutos usa poca variedá de preseos.[270] Tal que describió'l so téunicu de guitarres Larry Cragg na película Neil Young: Heart of Gold, ente los preseos más utilizaos destaquen:

Armonio o pump organ

[editar | editar la fonte]

Young tamién tien un armonio o pump organ de la compañía Estey, fecháu en 1885, col que suel alternar la guitarra acústica nos sos conciertos en solitariu. Una grabación del armonio puede oyese nel álbum Unplugged, onde toca una versión de «Hurricane».[281]

Sicasí, el armonio viose afeutáu a finales de 2010 por una quema qu'afaró un almacén de la so propiedá en San Francisco (California).[257] Nun conciertu benéficu ufiertáu'l 8 d'avientu col fin de recaldar fondos pal UCSF Benioff Children's Hospital, el músicu comentó que'l fueu nun llegó a quemar el preséu, pero que al apagalo, l'agua eslleiera la cola del interior y precisaba arreglu.[282] Jim Tyler documentó la restauración del armonio na revista The Reed Society Quarterly.[283]

Amplificadores

[editar | editar la fonte]

Young utiliza dellos amplificadores de guitarra de la marca Fender Tweed Deluxe.[284] El so preferíu pa la guitarra llétrica ye'l Fender Deluxe, un modelu Tweed del añu 1959.[285] Ralph Molina, batería del grupu Crazy Horse, vendió-y el so primer amplificador en 1967 por cincuenta dólares,[285] y dende entós tien en redol a 450 exemplares distintos, toos de la mesma dómina.[284]

La marca Tweed Deluxe ye casi siempres usada xunto a un amplificador Magnatone 280 de finales de la década de 1950,[285] similar al de David Gilmour y Buddy Holly.[286] Un accesoriu notable del amplificador Deluxe ye'l whizzer, un dispositivu que Rick Davis creó específicamente pa Young.[285][287] El dispositivu ta conectáu a pedales que'l músicu utiliza nel escenariu pa regular el soníu.[288]

Discografía

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Discografía de Neil Young
Con Buffalo Springfield
Con Crosby, Stills y Nash
Con The Stills-Young Band
En solitariu *

1968: Neil Young

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ 3,0 3,1 URL de la referencia: https://www.yahoo.com/entertainment/54-years-moving-america-neil-215842608.html.
  4. ↑ URL de la referencia: https://www.nytimes.com/2019/08/20/magazine/neil-young-streaming-music.html?fallback=0&recId=1PiApwlu82tfZ8zXN1MBb1nTDB1&locked=0&geoContinent=AS&geoRegion=14&recAlloc=top_conversion&geoCountry=JP&blockId=most-popular&imp_id=645231285&action=click&module=Most%20Popular&pgtype=Homepage.
  5. ↑ Afirmao en: CONOR.SI. Identificador CONOR.SI: 19277667.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 «The Canadian Encyclopedia» (inglés). Consultáu'l 16 xunu 2021.
  7. ↑ URL de la referencia: https://americanamusic.org/awards. Data de consulta: 17 xunu 2020.
  8. ↑ URL de la referencia: https://www.manitobalg.ca/awards/order-of-manitoba/recipient-biographies/#young.
  9. ↑ Afirmao en: Library of Congress Name Authority File. Data de consulta: 16 xunu 2021. Identificador d'autoridá de la Biblioteca del Congresu d'EEXX: no2009104778. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Biblioteca del Congresu d'Estaos Xuníos.
  10. ↑ Data de consulta: 9 marzu 2019.
  11. ↑ Afirmao en: Library of Congress Name Authority File. Data de consulta: 16 xunu 2021. Identificador d'autoridá de la Biblioteca del Congresu d'EEXX: nr89008885. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Biblioteca del Congresu d'Estaos Xuníos.
  12. ↑ 12,0 12,1 Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: jn20000701990. Data de consulta: 30 agostu 2020.
  13. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes guardian
  14. ↑ 14,0 14,1 Allmusic. «Neil Young» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Rock and Roll Hall of Fame. «Neil Young – Biography» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  16. ↑ Allmusic. «Buffalo Springfield - Music Biography» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  17. ↑ Allmusic. «Everybody's Rockin' - Neil Young & The Shocking Pinks» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  18. ↑ 18,0 18,1 Los40. «Neil Young» (inglés). Consultáu'l 13 de payares de 2013.
  19. ↑ J. Freedom du Lac (3 de mayu de 2006). «Neil Young's Antiwar Howl» (inglés). The Washington Post. Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  20. ↑ Miller, Edward. «The Nonsensical Truth of the Falsetto Voice: Listening to Sigur Rós» (inglés). Popular Musicology Online. Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  21. ↑ Neil Young Official Website. «Discography» (inglés). Consultáu'l 13 de payares de 2013.
  22. ↑ 22,0 22,1 Drozdowski, Ted (17 d'agostu de 2010). «Neil Young's Old Black Magic» (inglés). Gibson. Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  23. ↑ St. Louis Post-Dispatch (15 de setiembre de 1992). . Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  24. ↑ Rolling Stone. «Neil Young Biography» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  25. ↑ 25,0 25,1 «Neil Young demuestra ante 30 000 asistentes del Festival Primavera Sound por qué ye'l padrín del 'grunge'» (30 de mayu de 2009). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  26. ↑ IMDb. «Neil Young» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  27. ↑ 27,0 27,1 Farm Aid. «About Us» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 13 de payares de 2013.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Bridgeschool.org. «Welcome to The Bridge School» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  29. ↑ Canada.com (29 de payares de 2008). «Neil Young life's a ditch» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2013.
  30. ↑ Time (28 de setiembre de 2005). «Resurrection of Neil Young, Continued». Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  31. ↑ 31,0 31,1 Einarson, John (14 d'abril de 2013). «Mother of an icon» (inglés). Winnipeg Free Press. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  32. ↑ Archives of Ontario. «Scott Young fonds» (inglés). Consultáu'l 12 de xunetu de 2012.
  33. ↑ Youngtown Rock and Roll Museum. «Everybody knows this is Youngtown!» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de febreru de 2012. Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  34. ↑ Musician Guide. «Neil Young Biography - Discography, Music, Lyrics, Album, CD, Career, Famous Works, and Awards» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  35. ↑ Disabled World. «Famous people who had and have Polio» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  36. ↑ 36,0 36,1 McDonough, 2002, p. 46.
  37. ↑ McDonough, 2002, p. 50.
  38. ↑ Ostrosser, David (17 d'abril de 1992). «Neil Young Interview on Guitars» (inglés). Guitare & Claviers Magacín. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  39. ↑ McDonough, 2002, p. 42.
  40. ↑ 40,0 40,1 McDonough, 2002, p. 59.
  41. ↑ thrasherswheat.org. «Winnipeg Rocks & is Hot!» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  42. ↑ Uncut. «Part Two: The Gospel According to Ken Koblun» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de 2013.
  43. ↑ McDonough, 2002, p. 62.
  44. ↑ Jarvinen, Arthur. «My copy of the rarest 45 in the world» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  45. ↑ 45,0 45,1 McDonough, 2002, p. 105.
  46. ↑ 46,0 46,1 McDonough, 2002, p. 96.
  47. ↑ Thrasher's Wheat. «Neil Young Collaborations» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  48. ↑ Allmusic. «The Mynah Birds - Music Biography» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  49. ↑ 49,0 49,1 McDonough, 2002, p. 139.
  50. ↑ Non Depression. «The Fugitive - Non Depression» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 51,4 51,5 Allmusic. «Buffalo Springfield - Music Biography» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  52. ↑ Wilson & Alroy's. «Record Review» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  53. ↑ 53,0 53,1 Greene, Andy (4 de xunu de 2012). «Neil Young Explains Buffalo Springfield's Aborted Reunion». Rolling Stone. Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  54. ↑ Richie Furay. «Last Time Around» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  55. ↑ Rock and Roll Hall of Fame. «Buffalo Springfield» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  56. ↑ Rolling Stone. «The Buffalo Springfield reunion appears to be over» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  57. ↑ thrasherswheat.org. «Elliot Roberts» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  58. ↑ Canadian Content. «Neil Young - MiniBio» (inglés). Consultáu'l 12 de xunetu de 2012.
  59. ↑ Johnston, Jerry (17 de setiembre de 1992). «Spontaneity Keeps Young's Music Fresh» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  60. ↑ 60,0 60,1 Allmusic. «Everybody Knows This Is Nowhere - Neil Young & Crazy Horse - Songs, Reviews, Credits, Awards» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  61. ↑ The Capitol Theatre. «Neil Young & Crazy Horse Tickets» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  62. ↑ My Guitar Solu. «Guitar Peaks». Archiváu dende l'orixinal, el 10 d'agostu de 2012. Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  63. ↑ McDonough, 2002, p. 313.
  64. ↑ 4waysite. «FAQs - Concerts». Archiváu dende l'orixinal, el 4 de marzu de 2012. Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  65. ↑ McDonough, 2002, p. 318.
  66. ↑ 66,0 66,1 McDonough, 2002, p. 324.
  67. ↑ Lynskey, Dorian (6 de mayu de 2010). «Neil Young's Ohio» (inglés). The Guardian. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  68. ↑ 68,0 68,1 thrasherswheat.org. «"Ohio" - Neil Young Lyrics Analysis». Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  69. ↑ Billboard. «Crosby, Stills, Nash & Young - Chart History» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  70. ↑ Neil Young Official Website. «Neil Young Discography - After the Gold Rush» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  71. ↑ Allmusic. «After the Gold Rush - Neil Young: Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  72. ↑ Allmusic. «After the Gold Rush - Neil Young: Songs, Reviews, Credits and More» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  73. ↑ Songfacts. «After the Gold Rush by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  74. ↑ Songfacts. «Southern Man by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  75. ↑ Allmusic. «After the Gold Rush - Overview» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  76. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 1970» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  77. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - See the Sky About to Rain» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  78. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 1971» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  79. ↑ Allmusic. «Journey Through The Past - Overview» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  80. ↑ Allmusic. «Live at Massey Hall 1971 - Neil Young: Songs, Reviews, Credits, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  81. ↑ Open Culture. «The Needle and the Damage Done: Neil Young Plays Two Songs on The Johnny Cash Show, 1971» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  82. ↑ Songfacts. «The Neddle and the Damage Done by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  83. ↑ Classic Rock Review. «Harvest by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  84. ↑ 84,0 84,1 American Songwriter (27 de xunetu de 2010). «Neil Young Pedal Steel Guitarist and Collaborator Ben Keith Dies» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 thrasherswheat.org. «Neil Young - Heart of Gold». Consultáu'l 17 de setiembre de 2009.
  86. ↑ thrasherswheat.org. «Carrie Snodgress» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  87. ↑ Thrasher's Wheat. «Carrie Snodgress» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  88. ↑ Rolling Stone. «Readers Poll: The Best Neil Young Songs Pictures» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  89. ↑ thrasherswheat.org. «Neil Young and Crazy Horse» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  90. ↑ Manrique, Diego (27 de febreru de 2015). «Crítica de Shakey: Neil Young, l'home elásticu» (inglés). El País. Consultáu'l 24 d'abril de 2015.
  91. ↑ The Music's Over. «On This Date (November 18, 1972) Danny Whitten». Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  92. ↑ Thrashers Wheat. «Remembering Danny Whitten» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  93. ↑ Human Highway. «Neil Young - Time Fades Away» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  94. ↑ Uncut. «Neil Young's 'Time Fades Away': 'Harvests unlikely follow-up» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  95. ↑ Thrasherswheat.org. «Time Fades Away» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  96. ↑ Thrasherswheat.org. «Ditch Trilogy» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  97. ↑ Sugar Mountain. «1973 Set Lists» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  98. ↑ Super Seventies. «Tonight's The Night» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  99. ↑ McDonough, 2002, p. 430.
  100. ↑ 100,0 100,1 Thrasher's Wheat. «On the Beach Album Credits» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  101. ↑ The Live 8 Concert. «Neil Young at Live 8 Concert» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  102. ↑ 102,0 102,1 102,2 102,3 McDonough, 2002, p. 469.
  103. ↑ Christgau, Robert. «Neil Young: Tonight's the Night > Review» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  104. ↑ Hoard, Christian (16 de xunu de 2005). «Neil Young - Tonight's the Night - Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  105. ↑ Rolling Stone. «331: Neil Young's Tonight's the Night» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  106. ↑ Allmusic. «Zuma - Neil Young & Crazy Horse» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  107. ↑ Songfacts.com. «Cortez the Killer by Neil Young». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  108. ↑ Allmusic. «Through My Sails - Crazy Horse, Crosby, Stills, Nash & Young, Neil Young: Listen, Appareances, Song Review» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  109. ↑ McDonough, 2002, p. 502.
  110. ↑ 110,0 110,1 Complex. «The 50 Worst Rock Fails Of All Time» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  111. ↑ Allmusic. «American Stars 'N Bars» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  112. ↑ Allmusic. «Decade - Overview» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  113. ↑ Allmusic. «Comes a Time - Neil Young: Songs, Reviews, Credits» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  114. ↑ Aloha Criticón. «Comes a Time». Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  115. ↑ Sugar Mountain. «1978 Set Lists» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  116. ↑ Allmusic. «Rust Never Sleeps - Overview». Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  117. ↑ Hyperrust. «Searching for Shakey» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  118. ↑ Rock List Music. «Rolling Stone (USA) End of Year Lists» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  119. ↑ Todomusica. «Neil Young». Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  120. ↑ Superseventies. «Rust Never Sleeps» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  121. ↑ 121,0 121,1 121,2 121,3 TheLand. «Star Hill» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  122. ↑ Carr, David (18 de setiembre de 2012). «Neil Young Comes Clean» (inglés). The New York Times. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  123. ↑ 123,0 123,1 Bridge School. «Our Mission» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 26 de mayu de 2013. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  124. ↑ Bridge School. «Annual Bridge School Benefit Concert» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  125. ↑ Allmusic. «Hawks & Doves - Neil Young: Songs, Reviews, Credits, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  126. ↑ Allmusic. «Reactor Review» (inglés). Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
  127. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Setlists: 1980». Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
  128. ↑ 128,0 128,1 Allmusic. «Trans - Neil Young: Songs, Reviews, Credits, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  129. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 1982» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  130. ↑ Young, Neil. Neil Young: Don't Be Denied. BBC Four.
  131. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 1983» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  132. ↑ Alexander, Susan. «How Neil Young Became the First Artist to Get Sued for Not Being Himself» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  133. ↑ IMDb. «Neil Young». Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  134. ↑ Allmusic. «Old Ways - Neil Young: Songs, Credits, Reviews Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  135. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 1985» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  136. ↑ MTV. «Live Aid (July 13th, 1985)» (inglés). Consultáu'l 18 de setiembre de 2009.
  137. ↑ Allmusic. «Landing on Water - Neil Young: Songs, Credits, Reviews, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  138. ↑ «Neil Young Worldwide Album Sales Estimates» (francés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  139. ↑ Allmusic. «This Note's for You - Neil Young: Songs, Credits, Reviews, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  140. ↑ 140,0 140,1 Songfacts. «This Note's for You by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  141. ↑ Classic Rock. «Crosby, Stills & Nash (and Young) - Biographical Profile» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  142. ↑ Heim, Chris (22 de xineru de 1989). «American Dream (Crosby, Stills, Nash & Young)» (inglés). Chicago Tribune. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  143. ↑ Allmusic. «American Dream - Crosby, Stills, Nash & Young: Songs, Credits, Awards, Reviews» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  144. ↑ 144,0 144,1 144,2 Allmusic. «Neil Young - Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  145. ↑ Song Facts. «Rockin' In The Free World by Neil Young». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  146. ↑ Thrasher's Wheat. «Neil Young Lyrics Analysis: Rockin' in the Free World» (inglés). Consultáu'l 1 d'abril de 2009.
  147. ↑ Aloha Pop Rock. «Neil Young.- Freedom (1989)». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  148. ↑ 148,0 148,1 148,2 Thrashers Wheat. «Pearl Jam and Neil Young» (inglés). Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  149. ↑ EW.com. «Neil Young: Ragged Glory». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  150. ↑ Thrasher's Wheat. «Sonic Youth and Neil Young» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  151. ↑ NY Magacín. «Tenured Radical». Consultáu'l 2 d'avientu de 2009.
  152. ↑ 152,0 152,1 152,2 152,3 Revista Almiar. «Neil Young». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  153. ↑ Metrolyrics. «1994 Juno Awards». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  154. ↑ 154,0 154,1 Song Facts. «Philadelphia by Neil Young». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  155. ↑ Grierson, Tim (25 de xunu de 2012). «Tim Grierson on Jonathan Demme's terrific Neil Young documentaries» (inglés). IFC. Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  156. ↑ 156,0 156,1 156,2 Rock Hall. «Inductee: Neil Young» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  157. ↑ Allmusic. «Dead Man - Neil Young: Songs, Reviews, Credits, Awards» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  158. ↑ Robert Christgau. «Broken Arrow» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  159. ↑ Jeff Adter. «Neil Young: Still Crazy Horse After All These Years» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  160. ↑ Hunter, James (2 de payares de 2003). «Looking Forward - Album Reviews» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  161. ↑ Billboard. «CSNY Plan 'Tour of America'» (inglés). Consultáu'l 8 de xunetu de 2013.
  162. ↑ MTV (18 d'ochobre de 2000). «Neil Young To "Road Rock" Live Album» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  163. ↑ Pittsburgh Post-Gazette (16 d'avientu de 2001). «Flight 93's Beamer inspires song by Neil Young» (inglés). Consultáu'l 4 d'agostu de 2009.
  164. ↑ Allmusic. «Are You Passionate? - Neil Young» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  165. ↑ Thrashers Wheat. «John Lennon and Neil Young» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  166. ↑ The Music Box (payares de 2003). «Greendale Review». Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
  167. ↑ Thrasherswheat. «Neil Young's Greendale Film». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  168. ↑ Rolling Stone. «Neil Young graba nuevu discu con Crazy Horse». Archiváu dende l'orixinal, el 12 de payares de 2013. Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  169. ↑ La brúxula verde. «hospital/ Neil Young sale del hospital». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  170. ↑ CNN (1 d'abril de 2005). «Neil Young treated for 'dangerous' aneurysm» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2009.
  171. ↑ NPR. «Live 8 Marks Neil Young's Returns to the Stage» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  172. ↑ Pareles, John (20 d'agostu de 2005). «Neil Young in Nashville, Pondering Mortality» (inglés). The New York Times. Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  173. ↑ NPR (9 de febreru de 2006). «'Heart of Gold': Neil Young and Jonathan Demme» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  174. ↑ 174,0 174,1 174,2 allmusic (9 de mayu de 2006). «Living With War Review». Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
  175. ↑ Rolling Stone (1 de mayu de 2006). «Living With War Review» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2009.
  176. ↑ Glide Magacín. «Josh Hisle, Neil Young & CSNY: Living With War» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  177. ↑ Efe Eme (6 de mayu de 2009). «xira-que-dividio-a-eeuu/ CSNY Déjà Vu: Crónica de la xira qu'estremó a EEXX» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  178. ↑ Spin Magacín. «Neil Young, "Chrome Dreams II"» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  179. ↑ Rolling Stone. «Chrome Dreams II - Album Reviews» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  180. ↑ Yahoo!. «2009 Grammy Awards Nominees Predictions of the Winner's Circle» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  181. ↑ Sugar Mountain. «Set Lists - 2007» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  182. ↑ BBC Glastonbury. «Neil Young keep on rocking in the free world». Consultáu'l 16 de setiembre de 2009.
  183. ↑ CBC (7 de marzu de 2009). «Neil Young Announced as Final Isle of Wight Festival Headliner». Archiváu dende l'orixinal, el 10 de mayu de 2012. Consultáu'l 16 de setiembre de 2009.
  184. ↑ Los40 (10 de mayu de 2009). «festival-primavera-sound-09/nota/1294166.aspx The Horrors, ente los postreros confirmaos pal festival Primavera Sound 09». Consultáu'l 12 de payares de 2013.
  185. ↑ Charlie Rose Inc (17 de xunetu de 2008). «A conversation with Neil Young» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 13 d'ochobre de 2008. Consultáu'l 11 de payares de 2008.
  186. ↑ The Independent (27 de marzu de 2009). «Album: Neil Young, Fork in the Road» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2009.
  187. ↑ Allmusic. «Fork in the Road - Neil Young - Awards» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  188. ↑ The New York Times (19 de marzu de 2010). «Neil Young Trunk Show. At the New York Times.». Consultáu'l 20 de mayu de 2010.
  189. ↑ Blast Magacín. «Neil Young Trunk Show review». Consultáu'l 29 de payares de 20102.
  190. ↑ Gibson.com (16 d'abril de 2009). «Neil Young Roars Again on Booker T.'s New Potato Hole» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  191. ↑ Poniewozik, James (23 de xineru de 2010). «Free Bird: Conan Flies Coop, Seeks New Perch» (inglés). Times. Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  192. ↑ DMB News (23 de xineru de 2010). «Dave Matthews-Neil Young Hope for Haiti Now duet: Alone and Forsaken by Hank Williams» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  193. ↑ CNN Méxicu (1 de marzu de 2013). «xuegos-olimpicos-de-iviernu Una Canadá ganadora despide a los Xuegos Olímpicos d'Iviernu». Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  194. ↑ American Songwriter. «Neil Young's Twisted Road tour begins». Consultáu'l 26 de mayu de 2010.
  195. ↑ NME (4 de mayu de 2010). «'Neil Young working on new album with Bob Dylan and U2 producer'». Consultáu'l 29 de payares de 2010.
  196. ↑ L.A. Times (27 de xunetu de 2010). «Ben Keith, Neil Young's steel guitarist: 1937-2010» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  197. ↑ American Songwriter (13 de setiembre de 2011). «Review: Neil Young Journeys Premieres In Toronto» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  198. ↑ The Peter Borough Examiner. «Young Journeys to Omemee» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  199. ↑ Fensterstock, Alison (25 d'ochobre de 2012). «Neil Young's new memoir 'Waging Heavy Peace' digresses, but fans will enjoy the journey» (inglés). New Orleans Times-Picayune. Consultáu'l 4 de payares de 2012.
  200. ↑ Rolling Stone (19 de setiembre de 2012). «Neil Young Opens Up About Sobriety» (inglés). Consultáu'l 17 de marzu de 2015.
  201. ↑ Thrasher's Wheat (13 de xineru de 2012). «New Crazy Horse album recorded» (inglés). Consultáu'l 18 de febreru de 2012.
  202. ↑ Thrasher's Wheat (10 de febreru de 2012). «Tonight Paul McCartney honored at Musicares Person of the Year». Consultáu'l 14 de febreru de 2012.
  203. ↑ Thrasher's Wheat (28 de xineru de 2012). «Breaking: New Crazy Horse & Neil Young Video Streaming». Consultáu'l 16 de febreru de 2012.
  204. ↑ Rolling Stone (19 de marzu de 2012). «Neil Young And Crazy Horse to Release New Album 'Americana' on June 5th». Consultáu'l 29 de marzu de 2012.
  205. ↑ Sugar Mountain. «Neil Young Set Lists - 2013» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  206. ↑ Greene, Andy (18 d'abril de 2014). «Neil Young's New Covers Album Available Right Now: Surprise!» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 19 d'abril de 2014.
  207. ↑ Flanary, Patrick (27 de setiembre de 2012). «Neil Young Expands Pono Dixital-to-Analog Music Service» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 19 de xunetu de 2014.
  208. ↑ Neil Young's $400 Pono hi-def music player loses to Apple's iPhone in blind audiu test. 2-feb-2015. http://appleinsider.com/articles/15/02/02/neil-youngs-400-pono-hi-def-music-player-loses-to-apples-iphone-in-blind-audiu-test. Consultáu'l 11 d'agostu de 2015. 
  209. ↑ «Neil Young Details New Album Storytone» (inglés). Pitchfork (9 d'ochobre de 2014). Consultáu'l 9 d'ochobre de 2014.
  210. ↑ Penguin Books. «Special Deluxe: A Memoir of Life and Cars» (inglés). Consultáu'l 9 d'ochobre de 2014.
  211. ↑ Greene, Andy (1 de mayu de 2015). «Behind the Scenes of Neil Young's New Protest Album The Monsanto Years» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 26 de mayu de 2015.
  212. ↑ Helman, Peter (18 d'abril de 2016). «Neil Young Preps Live Album EARTH And Pono Earbuds For Listening To It» (inglés). Stereogum. Consultáu'l 11 de mayu de 2016.
  213. ↑ Blistein, Jon (26 d'ochobre de 2016). «Neil Young Preps New Album 'Peace Trail'». Rolling Stone. Consultáu'l 26 d'ochobre de 2016.
  214. ↑ Wired (3 de febreru de 2012). «Why Neil Young hates MP3s -- and what you can do about it» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  215. ↑ Warner Reprise. «Order Neil Young's Archives Vol. 1» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  216. ↑ 216,0 216,1 Itzkoff, Dave (31 de xineru de 2010). «Neil Young Wins First-Ever Grammy Award». The New York Times. Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  217. ↑ Blogue Critics (17 de payares de 2006). «Music Review: Neil Young & Crazy Horse – Live At The Fillmore East March 6 & 7, 1970 (Neil Young Archives – Performance Series)» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  218. ↑ Allmusic. «Live at Massey Hall 1971 - Neil Young - Songs, reviews, credits and awards» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  219. ↑ L.A. Times Blogues (4 d'avientu de 2008). «Album review: Neil Young 'Sugar Mountain -- Live at Canterbury House 1968'» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  220. ↑ Neil Young Archives. «Q&A/FAQ for the NEIL YOUNG ARCHIVES VOL. 1» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  221. ↑ Rolling Stone (1 de setiembre de 2009). «Neil Young Announces Dreamin' Man Live LP Due in November | Music News». Consultáu'l 14 de febreru de 2012.
  222. ↑ WMGK. «Neil Young To Release 9th Archive Series in May» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 12 de payares de 2013. Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  223. ↑ Thrasher's Wheat. «Thrasher's Wheat – A Treasure». Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  224. ↑ Greene, Andy (21 d'ochobre de 2013). «Neil Young Releasing 'Cellar Door' Concerts» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 31 d'ochobre de 2013.
  225. ↑ Uncut. «Neil Young To Release More From His Archives?» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  226. ↑ Because Sound Matters (6 de payares de 2009). «Reprise Records To Release Re-Mastered Versions of Neil Young's Classic First Four Solo Albums» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 3 de marzu de 2012. Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  227. ↑ Thrasherswheat. «Wilco & Neil Young». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  228. ↑ Pastie Magacín. «Pastie's 100 Best Living Songwriters: List». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  229. ↑ Mueyo. «Mueyo Lists Page 1» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  230. ↑ prnewswire.com. «VH1 Counts Down the "100 Greatest Artists Of Hard Rock" In Five Hour, Five-Night Special». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  231. ↑ Rolling Stone. «100 Greatest Artists: Neil Young» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de 2013.
  232. ↑ Rolling Stone. «100 Greatest Singers: Neil Young» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de 2013.
  233. ↑ Thrasher's Wheat. «Godfather of Grunge» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  234. ↑ Loud Wire (30 de setiembre de 2012). «Kurt Cobain Suicide Note Emotionally Struck Neil Young» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  235. ↑ JUICE Magacín (payares de 2001). . Consultáu'l 25 d'agostu de 2009.
  236. ↑ 236,0 236,1 BBC. «BBC documentary Neil Young: Don't Be Denied – Thom Yorke interviews» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  237. ↑ Thrasher's Wheat. «Sonic Youth vs. Neil Young» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  238. ↑ Thrasher's Wheat. «Dave Matthews and Neil Young» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  239. ↑ The Canadian Music Hall of Fame. «Neil Young» (inglés). Consultáu'l 17 de marzu de 2015.
  240. ↑ Rock Hall. «Inductee: Buffalo Springfield». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  241. ↑ Market Wire (13 de febreru de 2011). «Neil Young Wins 2011 Grammy for Best Rock Song» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de de 2013.
  242. ↑ Rolling Stone. «MusiCares Person of the Year Tribute to Neil Young» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  243. ↑ Canada's Walk of Fame. «Neil Young» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  244. ↑ Lieutenant Governors office of Manitoba (2009). «Lieutenant Governor's Awards». Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  245. ↑ Office of the Secretary to the Governor General. «Governor General Announces 57 New Appointments to the Order of Canada» (inglés). Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  246. ↑ Reuters (11 de mayu de 2008). «Neil Young gets new honor -- his own spider». Archiváu dende l'orixinal, el 14 de mayu de 2008. Consultáu'l 12 de mayu de 2008.
  247. ↑ Daniel Durchholz, Gary Graff. Neil Young: Long May You Run. Voyageur Press, 2010, páx. 134.
  248. ↑ National Public Radio (23 de payares de 2006). «Farm Aid: Saving the Family Farm». Consultáu'l 3 de mayu de 2012.
  249. ↑ Farm Aid (2 de mayu de 2011). «Tornadoes Devastate Southern Farmers – You Can Help» (inglés). Consultáu'l 17 de marzu de 2015.
  250. ↑ Young, Neil (2012). Waging Heavy Peace: A Hippie Dream. Blue Press, páx. 81. ISBN 978-0670921713.
  251. ↑ Magnet Magacín. «Hidden Gems: Neil Young & The Shocking Pinks' “Everybody's Rockin'”» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  252. ↑ 252,0 252,1 Michael, Brick (21 de setiembre de 2006). «Clanging New York Subways, Screeches Intact, Go Miniature». Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  253. ↑ Feel Numb. «Neil Young's Obsession With Model Trains» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  254. ↑ New Civilization News. «Neil Young's Greendale Tour runs on biodiesel» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  255. ↑ Renewableenergyworld.com. «Hollywood Stars Shine Spotlight On Green Power | Renewable Energy News Article» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  256. ↑ Charlie Rose Inc (17 de xunetu de 2008). «A conversation with Neil Young» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 13 d'ochobre de 2008. Consultáu'l 11 de payares de 2008.
  257. ↑ 257,0 257,1 SFGate (17 de payares de 2010). «Neil Young's warehouse fire started in hybrid car» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  258. ↑ LincVolt. «LincVolt Team Member Larry Johnson remembered» (inglés). Consultáu'l 22 de xunetu de 2013.
  259. ↑ Lincvolt Gazette (16 de payares de 2010). «Neil Young's Lincvolt Survives Warehouse Fire» (inglés). Consultáu'l 9 de xunetu de 2013.
  260. ↑ LincVolt (13 de setiembre de 2012). «LINCVOLT BACK AT AVL». Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  261. ↑ Stevenson, Jane (12 de xineru de 2014). «Neil Young attacks Alberta oilsands» (inglés). Toronto Sun. Consultáu'l 16 de xineru de 2014.
  262. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes nytimes
  263. ↑ 263,0 263,1 263,2 Songfacts. «A Man Needs A Maid» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  264. ↑ «'Mad Housewife' Carrie Snodgress Sues Rocker Neil Young for Support of Their Handicapped Son». People 20 (13). 26 de setiembre de 1983. http://www.people.com/people/archive/article/0,,20086004,00.html. Consultáu'l 11 de xunetu de 2015. 
  265. ↑ Sugar Mountain. «Set Lists - The Friends And Relatives» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de 2013.
  266. ↑ Pegi Young Official Website. «Biography» (inglés). Consultáu'l 7 de setiembre de 2013.
  267. ↑ Huffington Post (28 d'agostu de 2014). «Neil Young, Pegi Young Divorce: What We Know So Far» (inglés). Consultáu'l 15 de setiembre de 2014.
  268. ↑ Audiu Technology. «Neil Young's Redwood Studios» (inglés). Consultáu'l 23 de xunetu de 2013.
  269. ↑ Time (28 de setiembre de 2005). «Resurrection of Neil Young, Continued». Consultáu'l 12 de mayu de 2012.
  270. ↑ Thasherswheat. «Neil Young Guitars» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  271. ↑ 271,0 271,1 271,2 271,3 271,4 Thrasher's Wheat. «Neil Young's Sound» (inglés). Consultáu'l 19 de setiembre de 2012.
  272. ↑ Kosmic.com. «Epiphone Les Paul Custom with Bigsby» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 12 de xunetu de 2013. Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  273. ↑ Thrasher's Wheat. «Larry Cragg and Neil Young» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  274. ↑ Sugar Mountain. «Martin D-45» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  275. ↑ 275,0 275,1 Sugar Mountain. «Martin D-28» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  276. ↑ 276,0 276,1 Sugar Mountain. «Taylor 855» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  277. ↑ Premier Guitar. «Taylor 855 - Premier Guitar». Consultáu'l 19 de setiembre de 2009.
  278. ↑ 278,0 278,1 Sugar Mountain. «Gibson 6 String Banjo» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  279. ↑ Sugar Mountain. «Gretsch 6120 Chet Atkins» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  280. ↑ Sugar Mountain. «Gibson Flying V» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  281. ↑ SFGate. «The Organ Minder / James Tyler, The Reed Organ Man, turns other folks' "junk" into beautiful, operable instruments» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  282. ↑ Na sablera de Neil. «quema.html El «pump organ», afeutáu pola quema». Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  283. ↑ Harmoniumnet. «ROS Quarterly 2011, Vol. XXX, Non. 1» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  284. ↑ 284,0 284,1 Thrasher's Wheat. «Neil Young's Amps» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  285. ↑ 285,0 285,1 285,2 285,3 Duncan, Kyle (6 de marzu de 2013). «Old Black: Neil Young's Guitar» (inglés). Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  286. ↑ Parker, Matthew (23 de xineru de 2013). «Legendary amp brand Magnatone returns» (inglés). Music Radar. Consultáu'l 25 de xunetu de 2013.
  287. ↑ Thrasher's Wheat. «Neil Young's Sound» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.
  288. ↑ «BBC documentary Neil Young: Don't Be Denied – Randy Bachmann interviews» (inglés). Consultáu'l 19 de xunetu de 2012.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]

{{Commonscat


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Young&oldid=4279547»
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy