A cidade atópase en plena depresión Prelitoral Catalá, entre a cordilleira Litoral e o macizo do Montseny. O termo municipal está travesado polo arroio de Vallforners, coñecido popularmente como arroio de Cànoves, afluente do río Mogent, que á súa vez o é do Besòs. O punto máis elevado do municipio, de 305 metros sobre o nivel do mar, atópase preto da ermida de Sant Hilari, no noroeste do termo municipal. O punto de menor altitude, de 193 metros, atópase no val do río Mogent, ao sur do municipio. A altitude media da poboación é de 193 m. O termo municipal ten unha extensión de 12,89 km², a lonxitude máxima de norte a sur é de 6,3 km, e de leste para oeste de 3,7 km.
A poboación de Cardedeu creceu enormemente desde a década de 1960, ata chegar a quintuplicar a poboación. A mellora das infraestruturas e as comunicacións con Barcelona permitiu que moita xente que traballaba na capital situase a súa residencia en Cardedeu.
Algúns monumentos e lugares de interese son: A Creu do Terme, a Igrexa de Cardedeu (século IX), a Capela románica de Sant Corneli, a Torre Lligé, actualmente sede do concello, o cemiterio, que ten mostras de arte modernista, o museo-arquivo Tomàs-Balvey, a Torre Granés Espinach (1891) e o Teatro Esbarjo.
Destaca con todo o dolmen megalíticco de Pins Rosers que se atopaba no antigo chairo de Pins Rosers ou chairo Marsell, á beira do antigo Camiño Real. Agora forma parte da decoración dos xardíns dunha empresa. O monumento forma un círculo irregular e no seu interior atópase o dolmen central. Está formado por nove monólitos que inicialmente estaban verticais. No Costumari Català de Joan Amades pódese ler unha lenda relativa á orixe deste monumento, na que se conta que as pedras proveñen dun antigo hostal, onde cada noite asasinábase aos clientes cunha guillotina. Un mozo e a criada do local lograron escapar con vida e contar aos gardas o que sucedía, tras o que o edificio foi derruído.
Praza de Sant Joan e Concello
Capela de Sant Corneli
