Bernhard Schmidt
Bernhard Schmidt (ur. 30 marca 1879 na wyspie Naissaar, leżącej u wybrzeży Estonii, zm. 1 grudnia 1935 w Bergedorf) – optyk i astronom estońskiego pochodzenia, pracujący w latach 20. i 30. XX wieku w Hamburgu[1].
Życiorys
edytujW wieku jedenastu lat stracił prawą rękę. Potem zainteresował się naturą światła. Polerowanie soczewek było jego hobby. Kiedy dorósł, opuścił Wyspę kobiet (Nais Saar oznacza „Wyspa kobiet”). Na przełomie wieków osiadł w niemieckim mieście Mittweida, gdzie założył warsztat w opuszczonej kręgielni. Szlifował tam zwierciadła astronomom amatorom i żył z „groszy”, które otrzymywał za swoje usługi. W pierwszych latach powojennych praca Schmidta zwróciła uwagę profesjonalnych astronomów niemieckich, Profesor Richard Schorr, dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Hamburgu, zdołał nakłonić Schmidta do opuszczenia kręgielni i przeniesienia się do Oddziału Obserwatorium w Bergedorf pod Hamburgiem[2].
W 1929 został wydelegowany z astronomem Walterem Baade do sfotografowania zaćmienia Słońca nad Pacyfikiem. Jednak zaćmienie było częściowo przykryte chmurami, które uniemożliwiły przeprowadzenie zaplanowanych obserwacji.
W 1931 opracował nowy typ teleskopu, którego charakterystyczną cechą było zastosowanie wynalezionej przez Schmidta płyty korekcyjnej[3], służącej do skorygowania aberracji sferycznej.
Został pochowany na cmentarzu Neuer Friedhof w Bergedorf.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Michael Hoskin (red.), Jarosław Włodarczyk (tłum.): Historia astronomii. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2007, s. 286. ISBN 978-83-235-0293-7.
- ↑ Richard Preston: Pierwsze światło. W poszukiwaniu krawędzi wszechświata. Warszawa: Wydawnictwo Philip Wilson, 1999, s. 138-145. ISBN 83-7236-026-X.
- ↑ Stefan Piotrowski (red.): Astronomia popularna. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990, s. 472. ISBN 83-214-0504-5.